Zwijg niet langer over de schending van mensenrechten in Suriname
In opinie door Dave Ensberg op 27-05-2017 | 08:29
Door Dave Ensberg-Kleijkers
Terwijl Nederland moord en brand schreeuwt om de ontwikkelingen in de voormalige democratische rechtsstaat Turkije, zwijgt het over mensenrechtenschendingen in zijn voormalige kolonie Suriname.
Op 18 april liet de regering-Bouterse de ME uitrukken om de straatprotesten in hoofdstad Paramaribo op gewelddadige en intimiderende wijze de kop in te drukken. De Surinaamse oppositie spreekt er logischerwijs schande van. 'De gezamenlijke oppositie protesteert ook bijzonder krachtig tegen het vertrappen van elementaire democratische grondrechten en vrijheden.' Waar blijft een vergelijkbaar afwijzend signaal vanuit Den Haag?
Wie denkt dat het optreden van president Bouterse en consorten een incident is van recente aard, miskent het feitelijke verloop van de geschiedenis van de jonge republiek Suriname. Er zijn angstaanjagende parallellen te trekken tussen het hedendaagse optreden van de democratisch verkozen president Bouterse en zijn optreden als legerleider en dictator in de jaren tachtig van de vorige eeuw. Voor mij is dat geen abstract deel van de geschiedenis, maar onderdeel van mijn persoonlijke familiegeschiedenis.
In 1977, twee jaar na de onafhankelijkheid, verruilden mijn ouders het leven in Nederland samen met hun toen nog twee kinderen voor hun thuisland Suriname. Daar bouwden ze aan hun toekomst, kochten een huis en bekleedden uitdagende functies in het bedrijfsleven en het onderwijs.
Die Surinaamse droom was helaas van korte duur. In februari 1980 grepen Bouterse en andere militairen de macht en maakten zij een bruut einde aan de veiligheid en stabiliteit in Suriname.
Mijn ouders - en andere familieleden - waren hun leven niet meer zeker. Bedreigingen van militairen, inclusief de moord op hun huisdieren, waren de nieuwe realiteit. Een realiteit die heeft geleid tot een vlucht terug naar Nederland - daarbij huis, haard en die voormalige Surinaamse droom gedesillusioneerd achterlatend.
Nooit is het militaire regime uit de jaren tachtig veroordeeld voor deze en andere wandaden. Nooit heeft het recht écht de kans gekregen om de afschuwelijke Decembermoorden een passend en waardig vervolg te geven. De daders ontliepen en ontlopen nog altijd hun straf en krijgen nu zelfs de kans om hun oude gedrag te herhalen.
Ik hoop oprecht dat het hardhandige optreden tegen actievoerders niet een voorbode is van een nieuwe militaire dictatuur in het land van mijn (voor)ouders, het land dat ik nog altijd koester in mijn biculturele hart en oprecht lief heb. Maar het mag niet bij een dergelijke romantische hoop blijven.
Wat Suriname en vooral de Surinamers nodig hebben, is een (inter-) nationale veroordeling van mensenrechtenschendingen als die zich voordoen. Niet alleen van de oppositie in het Surinaamse parlement, maar ook van actievoerders op straat.
Mijn boodschap uit solidariteit en compassie vanaf de andere kant van de oceaan is dan ook: blijf je vreedzaam verzetten tegen onrecht. Geef niet op en inspireer vooral de jonge Surinamer het voorbeeld te volgen.
Mijn verzoek aan de Nederlandse overheid en politiek is om de situatie in Suriname niet alleen van een afstandje kritisch te volgen, maar waar nodig en gepast ook even kritisch te veroordelen. Mensenrechten kunnen niet worden gerelativeerd. Zeker niet in een land waarin mensenrechtenschendingen uit het verleden zo serieus doorwerken tot in het heden.
Symbolisch een vuist maken, heeft wel degelijk zin. Het geeft regeringsleiders als Bouterse een onmiskenbaar signaal en hoe meer landen dat daadwerkelijk doen, hoe sterker dat signaal is.
Dat zien we nu ook bij de internationale veroordeling van het Turkse referendum. Laten we dat herhalen in de richting van het tropische paradijs in 'De West'.
Dave Ensberg-Kleijkers is bestuurskundige en onderwijsbestuurder. Dit stuk verscheen eerder in de Vokskrant en is in overleg met de auteur ook op Republiek Allochtonië geplaatst.
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over dave ensberg, mensenrechten, suriname.
