Zoete broodjes
In opinie door Johanna Nouri op 20-08-2012 | 23:42
Tekst: Johanna Nouri
Mijn dorp is sinds enige tijd een Turkse bakker rijker. Aardige man met vriendelijk personeel, een hardwerkende Nederlander die met zijn hele gezin de bakkerij runt. Iemand die om vier uur ´s morgens opstaat om alles vers te bakken en zeven dagen per week open is, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.
Zoals gewoonlijk ging ik er vrijdag heen om brood te kopen. Het was er druk, wat meestal het geval is rond de tijd van de lunch of avondmaaltijd. De shoarma en Turkse pizza’s die de bakker ook verkoopt, vinden grif aftrek onder mijn dorpsgenoten.
Ik kocht er net als altijd acht ronde broodjes met sesamzaad. Omdat er voor het weekeinde een strandbezoek op het programma stond, kocht ik ook nog twee börek met feta. Bij thuiskomst zag ik tot mijn verrassing dat er ongevraagd ook een heerlijk zoet broodje in de zak zat.
Een dag later haalde ik de börek uit de papieren zak. Het eerste wat ik tegenkwam, was een pain au chocolat. Een mooi gebaar van de man die altijd vrolijk en vriendelijk is als ik in zijn winkel kom, een extraatje, een blijk van waardering voor de klandizie wellicht. ,,Ja,’’ zei mijn man, ,,dat is normaal, want zondag begint het Suikerfeest.’’
Toen we gisteravond naar huis reden over een fraai slingerende kustweg hoorde ik op de radio dat Geert Wilders een zwartboek over de Ramadan gepubliceerd had. Hij zag nieuwe tekenen van islamisering en vond het kennelijk nodig die tijdens het Suikerfeest wereldkundig te maken.
Ik kon het niet laten naar dat zwartboek op zoek te gaan. Het bevatte vooral voorbeelden uit voorbije jaren, weinig in getal ook. Ik las het gerucht dat de politie tijdens de Ramadan extra personeel inzette vanwege de toename van de criminaliteit en meende me te herinneren dat die extra inzet volgens de politie een andere reden bleek te hebben.
Ik kwam er verhalen tegen over EHBO-posten die voorlichting kregen over de medische gevolgen van vasten, over diabetesverpleegkundigen die hun patiënten voorlichtten en zo nodig hun dosering insuline aanpasten. Dingen die mij deden denken aan mijn moeder zaliger, zwaar diabetespatiënte, die we soms de dag na een familiefeest in het ziekenhuis mochten opzoeken vanwege een volkomen ontregelde suikerspiegel.
Ik las over moslims die graag vrij wilden tijdens het voor hen zo belangrijke Suikerfeest en over werkgevers die dat toestonden. Over supermarkten die inspeelden op de verwachte vraag van hun klanten. Over moslims die cadeautjes en kleren voor hun kinderen kochten en over winkels die daarvan profiteerden.
Allemaal normale dingen, dacht ik toen ik het las. Geert zag dat anders, zo bleek. Voor Geert was het kennelijk zo dat als een moslim zijn religieuze rituelen uitvoerde, gebruik maakte van zijn godsdienstvrijheid en de samenleving hem daarbij niet hinderde, dat er dan sprake was van islamisering.
Ik verbaasde me erover en dacht aan het land van mijn man, waar 95 procent van de bevolking moslim is. Waar tijdens de Kerstperiode naast de allergrootste moskee in de hoofdstad een metershoge Kerstboom staat. Waar Eerste Kerstdag een nationale feestdag is waarop iedereen vrij is. Waar moslims hun vrienden een Gezegend Kerstfeest toewensen en de statusupdates van mijn christelijke Facebookvrienden nu Eid mubarak vermelden.
Geert stelt mij voor een dilemma. Ga ik de zoete broodjes die mijn bakker bakte terugbrengen omdat ze een teken van islamisering zijn? Of zal ik ze opeten en blijven zien als een mooi gebaar van een aardige bakker aan een van zijn trouwe klanten?
Dit blog is geschreven door Johanna Nouri en eerder verschenen op haar interessante weblog Levantijnse berichten en op Sargasso. In overleg met de auteur is het ook op Republiek Allochtonië geplaatst. Eerdere blogs van Johanna Nouri op dit blog vindt u hier
Zie ook:
PVV liegt in zwartboek ramadan
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook. Bezoekt u dit blog geregeld? Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
Meer over johanna nouri, pvv, ramadan, zwartboek ramadan.
