Voor de moeder van Bilal B. en voor brigadier Marlise
In opinie door Ahmed Marcouch op 18-10-2012 | 08:31
Tekst: Ahmed Marcouch
Dit is de dag waarop ik denk aan de moeder van Bilal B. Op zondag 14 oktober 2007 onttrok haar zoon zich aan zijn begeleider van de Valeriuskliniek. Hij liep niet naar huis, maar naar het naburige politiebureau aan het August Allebéplein in Slotervaart, pakte daar zijn mes, sprong over de balie en stak de vrouwelijke brigadier Marlise neer. Een ongewapende agent die te hulp schoot, kreeg vijf messteken. Daarop schoot de neergestoken brigadier de Marokkaanse Bilal B neer. Het recept bij uitstek voor 'Franse toestanden'. Vrijwel alle rellen in de Parijse banlieus beginnen als allochtone boefjes op de vlucht gedood worden door politieagenten.
Ïnderdaad kwamen in de buurt de geruchten meteen op gang. Die agente heeft hem expres doodgeschoten, zo was een veronderstelling. Die jongen kwam alleen maar zijn beklag doen over een onheuse bejegening door een verkeersagent, zo ging het geroezemoes. Waarom duurde het zo lang voordat de politie Bilal B identificeerde als de 22-jarige jongeman uit Overtoomse Veld? Er hingen toch camera's in het politiebureau? Dus wat verborg de politie, klonk de eerste aanzet tot een complottheorie. En als klap op de vuurpijl: Bilal B. was niet eens gewapend, hij had alleen maar een mes.
Slotervaart sidderde. Toch zijn er in het geheel geen Franse toestanden geweest. En dat is voor een groot deel te danken aan de moeder van Bilal B. Hoe? Op onze afdeling voorlichting werkten maar liefst vier uitstekende Marokkaans-Nederlandse voorlichters die precies wisten wat hen te doen stond die dag: de straat op. Eén van hen woonde in de buurt van het gezin B., zij belde aan bij moeder B en was direct welkom in de huiskamer vol vrouwen. En daar deed de moeder van Bilal B. dwars door haar verdriet heen iets heel bijzonders. Zij verklaarde publiekelijk dat niet de politie de schuld had van de dood van haar zoon. Haar zoon hoorde stemmen. Al sinds 2003. Zij riep de psychiaters en verpleegkundigen op de juiste diagnose te stellen.
Alle geruchten konden wij droogleggen. Dat kan als je geruchten snel hoort. Die hoor je zo snel als je meteen de straat op gaat. Je gaat de straat op als je de beste Marokkaanse leerplichtambtenaren, sportbuurtwerkers, jongerenwerkers en voorlichters in je team hebt, die de buurt begrijpen en trefzeker kunnen opereren. Dat vond ik niet genoeg. Ik wilde deze gebeurtenis ook aangrijpen om de kentering woorden te geven en om de juiste moraal te mobiliseren. De kentering was dat de solidariteit niet langer langer langs etnische lijnen liep, maar langs wie deugt versus wie niet deugt. De volgende dag hebben wij daarom de bewoners bij elkaar geroepen.
Eerst kwamen de buurtvaders naar het stadsdeelkantoor, vervolgens de vrouwen en toen de jongeren. Gingen in 1998 op het Allebéplein de bewoners nog massaal en demonstratief voor de ME-busjes staan, ook de volwassenen, in 2007 organiseerden de moeders Saïda el Yakoubi en Floor Bos een optocht door Overtoomse Veld om voor een kindvriendelijke buurt te demonstreren. Jongens uit Slotervaart staken die week vier auto's in de brand - niet demonstratief, maar stiekem 's nachts. Het mooiste vond ik dat de welwillende jongeren in Slotervaart zich publiekelijk distantieerden van de jongens die ik ‘tuig’ genoemd heb, om duidelijk te maken dat het geen gemeenschap is die de buurt gijzelt, maar een stel criminele jongens dat doet. Juist de jongeren vonden het moeilijk om publiekelijk niet langer solidair te zijn met hun voormalige klasgenoten en huidige straatgenoten, 'zij komen liefde tekort', luidde hun verklaring voor het wangedrag.
Zonder de verklaring van de moeder van Bilal B. waren wij aan die groepssessies met bewoners niet eens toegekomen.
De moeder van Bilal B. en de neergestoken agente Marlise hebben elkaar nooit gesproken. Dat zouden zij wel moeten doen. Marlise heeft haar vertrouwen in haar intuïtie verloren. Zij werkt niet langer als politieagent, maar is nu veiligheidsambtenaar bij een gemeente. En de moeder van Bilal B. heeft nauwelijks gehoor gevonden voor haar statement dat schizofrenie onder allochtonen erkend moet worden door de ouders en behandeld moet worden door specialisten.
Moeders, stap over je schaamte heen, zei de moeder van Bilal B., lijd niet langer binnenhuis onder de vermeende beheksing van je zonen, verlaat die ideeën over vermeende duivels en djins en dring er op aan bij de psychiaters van de GGZ dat zij geestesziekten als schizofrenie, autisme en manisch-depressiviteit onder allochtonen fatsoenlijk leren diagnosticeren en behandelen.
Na vijf jaar wil ik wel eens weten hoe het nu staat met de kennis bij de GGZ over geesteszieke allochtone jongeren, zit daar nu wat voortgang in?
Ahmed Marcouch is PvdA-tweedekamerlid en oud-stadsdeelvoorzitter van Slotervaart. Dit stuk vescheen eerder in het Parool en is in overleg met de auteur ook op Republiek Allochtonië geplaatst. Meer artikelen van of over Ahmed Marcouch op dit blog vindt u hier.
Links:
- Schizofrenie komt bij (criminele) Marokkaanse jongens opvallend vaak voor
- Allochtonen vaker schizofreen of depressief
- Psychotische kut-Marokkaantjes
-
Tegengaan en voorkomen van maatschappelijke spanningen
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook. Republiek Allochtonië (voorheen Allochtonenweblog) bestaat 7 jaar. Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
Meer over ahmed marcouch, bilal b, maatschappelijke spanningen, schizofrenie, slotervaart.
