Verandering is nodig
In opinie door Talitha Haan op 05-06-2020 | 17:01
M’n lieve zoontje was drie jaar toen we merkten dat zijn taal- en spraakontwikkeling achterliep op die van zijn leeftijdsgenootjes. Wij konden hem prima begrijpen, maar het ventje kon amper tweewoordszinnetjes produceren. Frustrerend voor hem en verdrietig voor ons als ouders om te zien. We zijn toen een jarenlang traject ingegaan van logopedie en begeleiding om voor hem de beste ondersteuning te zoeken. Toen merkte ik dat ik, als gekleurde moeder zijnde, altijd drie - of misschien wel meer - punten achterstand heb ten opzichte van mijn witte ex (en huidige vriend).
Hoe vaak men mij wel niet heeft gevraagd of ik “soms steeds m’n echte taal sprak tegen mijn kind, in plaats van normaal Nederlands,” en de oorzaak van de taal-spraak achterstand bij mij legde. Dat het belangrijk was dat ik mij besefte dat ik een Nederlands kind heb en dus ook op een Nederlandse manier met hem bezig moest zijn, zoals elke avond voorlezen en dan in vredesnaam Nederlandse boekjes.
De consulten op het consultatiebureau, waarbij men extra vaccinaties klaarlegde voor mijn kinderen omdat ik geboren ben in een risicoland en “dat soort kinderen altijd preventief wordt ingeënt”.
De keren dat ik bij de EHBO stond met een doodziek kind en de arts zei dat “mijn soort moeders altijd veel te snel kwam aanzetten voor flauwekul redenen”. (Dat doodzieke kind lag de volgende dag overigens in het ziekenhuis.)
Mensen die hun opluchting laten blijken als mijn kinderen niet half Marokkaans blijken te zijn, maar half Sri Lankaans, en Sri Lanka was een tijdje geleden nog het vakantieland van het jaar, dus zijn ze “minder erg dan zo’n West-Afrikaan.”
Mensen trekken mijn hele moeder-zijn, mijn kinderen, mijn en hun ervaringen en levens in twijfel gebaseerd op onze kleur. Onze namen en persoonlijkheden doen er niet of in mindere mate toe omdat wij niet wit zijn. Wij worden geadresseerd als “die zwarten, die negers, die buitenlanders.”
We zijn geen échte Nederlanders. Mensen zijn gepikeerd wanneer onze taalvaardigheid soms beter blijkt te zijn dan die van henzelf. En als ik het in mijn hoofd haal hier iets van te zeggen, mag ik “oprotten naar mijn eigen land”.
Dit is niet nieuw. Dit is wat ik al bijna 34 jaar ervaar, en met mij heel veel andere mensen. We worden benadeeld, beoordeeld, bekeken en bekritiseerd. Soms dodelijk serieus, soms kwetsend, soms “is het maar satire”. Ik kan je zeggen dat het ontzettend veel pijn doet om te bemerken dat een grote groep mensen mijn kinderen ook op een mindere manier zien zoals deze groep mij ook ziet. Waar je wieg ook heeft gestaan: iedereen heeft het recht om te worden gezien voor wie hij is, niet voor de kleur van zijn huid.
Denk eens na als je een opmerking wilt maken: zou je hetzelfde zeggen tegen een wit iemand? Zou je die vraag ook stellen aan iemand met een Nederlands voorkomen? En zou je jezelf aangevallen voelen als iemand jou zo benadert?
Zolang racisme genormaliseerd wordt als geintje, het aan de orde stellen wordt weggezet als links geroeptoeter of men het tracht te bagatelliseren als goedbedoeld, verandert er niets. En verandering is nodig. We kunnen pas spreken van #alllivesmatter als de #blacklivesmatter niet langer benadeeld worden of in gevaar zijn.
Dank je wel. ♥️
Wilt u dat Republiek Allochtonië blijft bestaan? Waardeert u ons vrijwilligerswerk? We kunnen uw steun goed gebruiken. U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren (nu ook via I-deal)
Neem een abonnement op onze dagelijkse nieuwsbrief: Subscribe to Republiek Allochtonië by Email
Meer over blacklivesmatter, BLM, racisme.
