Trouw doet aan strawmanning, een repliek van Miriyam Aouragh
In opinie op 01-01-2010 | 16:38
Van Miriyam Aouragh verscheen op 24 oktober een artikel in Trouw (rechtse moslims in linkse kerk) waarin ze kritische kanttekeningen plaatste bij de benoeming van Aboutaleb. Het artikel leidde tot veel reacties op de website van Trouw. Dat is niet zo bijzonder. Dat ook hoofdredacteur Willem Schoonen reageerde op een opinieartikel uit zijn eigen krant, mag wel uitzonderlijk worden genoemd. Schoonen voelde zich blijkbaar genoodzaakt om zich te verantwoorden voor het plaatsen van het artikel van Aouragh en hij wilde ook afstand nemen van de inhoud. Bovendien legde hij de verantwoordelijkheid bij Aouragh voor het gegeven dat onder het artikel wel haar wetenschappelijke functie werd vermeld en niet haar politieke functies. Hieronder volgt de repliek van Aouragh.
"Aouragh beperkte zich tot het vermelden van haar wetenschappelijke functie. Dat kan, maar het was beter geweest als ook haar politieke achtergrond was vermeld." (Willem Schoonen in Trouw)
Wie de schoen past trekke hem aan. Ik heb mijn stuk aangeboden met als onderschrift mijn wetenschappelijke functie '...en actief bij Nederland Bekent Kleur en Internationale Socialisten'. Niet ik, maar de Trouwredactie, heeft die ondertekening vervolgens ingekort.
Het valt te prijzen dat Trouw, in het post-Fortuynisme waarbij belangrijke debatten ontweken worden middels dooddoeners als 'politiek correct!', mijn stuk heeft geplaatst. Helaas heeft ze zich alsnog laten gijzelen door, aan de honderden reacties te zien, vooral een xenofobe online achterban. Jammer dat Trouw zich genoopt heeft gevoeld aan de onderbuik tegemoet te komen. Wel curieus: een hoofdredacteur die een ingezonden-stukken-schrijver de maat neemt. Is het werk in eigen huis eigenlijk gedaan, of mogen Sylvain Ephimenco en Elma Drayer fijn hun gang blijven gaan en strekt de hoofdredactionele bezorgdheid zich alleen uit tot buitenwereld?
Het is te verwachten dat een progressief kritisch, laat staan kritisch en 'allochtone', stem door rechtse internetfanaten aangevallen wordt. Ik noem ze de virtuele onderbuikhyenaxe2x80x99s, die het internet gebruiken als megafoon voor hun racisme, en steeds vaker de kranten-websites domineren en iedere poging tot open discussie bestoken met hun gescheld. Maar een hoofdredactioneel artikel getiteld: "Aouragh heeft het bij het verkeerde eind" (01-11)? Dat is nogal zwaar geschut. Omdat er geen legitieme gronden zijn, worden ze verzonnen, met als doel erop te schieten: strawmanning heet dit in het academische debat.
We leven niet meer in het McCarty tijdperk waar politiek engagementtaboe of zelfs gevaarlijk is. Dat de redactie onbewust mijn politiekeengagement (waarom niet mijn academische affiliatie als het alleen omtekst-besparing gaat?) er uitknipt, laat zien dat wat we als 'neutraal' zijn gaan beschouwen soms politiek beladen en selectief is. Ik vond het jammer, want in tegenstelling tot sommigen ben ik wel trots op strijd tegen racisme en op mijn activisme bij Internationale Socialisten, Nederland Bekent Kleur en tal van andere sociale bewegingen.
De verontschuldigende opmerkingen van Schoonen over vrije meningsuiting, 'ook die van Aouragh', klinken positief maar roepen ook vragen op. Heb ik soms opgeroepen tot moord en doodslag, haat, een staatsgreep? Welnee, ik ben slechts kritisch over een benoeming waar de meesten bij staan te juichen. De verontschuldigende opmerkingen versterken eerder het beeld dat ik iets extremistisch heb geschreven.
In mijn stuk wilde ik een alternatieve analyse van de benoeming van Aboutaleb geven, voorbij de racistische opvattingen van tegenstanders aan de ene kant, en de kritiekloze applausmachines aan de andere. Als Marokkaanse-Nederlander sta ik argwanend tegenover de paradox dat Marokkanen voor ongeveer elke misstand verantwoordelijk gehouden worden, maar ook wanneer een individuele Marokkaan opeens op het schild gehesen worden, als hij zich gedraagt als het braafste jongetje van de rechtse klas. Dat belichaamt voor mij geen emancipatie. Aboutaleb is de aflaat die het gemakzuchtige stigmatiseren en discrimineren gaande houdt, en de bedrijvers daarvan bovendien een goed gevoel moet geven, zie de blijdschap van Marco Pastors. Nergens vergelijk ik Aboutaleb met Wilders zoals Schoonen in zijn karikatuur beweert, ik ben juist tegen het racisme van Wilders ingegaan, vandaar dat ik na publicatie veel racistische aantijgingen ontving. Ik beken graag kleur, en mijn verwijt aan Aboutaleb is, dat hij dat nalaat. Juist daarom wordt hij gretig omarmd, en misbruikt voor een heel andere agenda. Kennelijk begreep Schoonen deze nuance niet.
Terwijl ik juist discussie wilde, ben ik persoonlijk aangevallen endaarmee wordt de werkelijke inhoud van mijn boodschap ontweken. Nu ik na twee weken het on- en offline gescheld en hatemail in mijn inbox overzie, besef ik nog beter dan voorheen dat mijn boodschap een gevoelige snaar heeft geraakt. Kritiek op institutioneel en alledaags racisme zijn in Nederland taboe, sterker nog: het bestaat niet! Zij die deze ontkenning en bagatellisering ter discussie stellen worden gemarginaliseerd. Een duidelijkere bevestiging van mijn argument na mijn publicatie had ik mij niet kunnen wensen. Alle inzenders hartelijk dank hiervoor!
(verscheen oorspronkelijk op 9 november 2008 op de voorganger van Republiek Allochtonië, het Allochtonenweblog)
Meer over internationale socialisten, media, Miriyam Aouragh, nederland bekent kleur, Trouw.
