Stropdas
In opinie door Lotfi Abdel Hamid op 07-11-2014 | 08:54
Tekst: Lotfi Abdel Hamid
Toen mij van de zomer werd gevraagd afstand te nemen van IS heb ik vriendelijk bedankt. Ik wilde wel, als het even kon, afstand nemen van de mensheid. Wie nog gelooft dat moordpartijen plaatsvinden omdat mensen religieus zijn zit in een ontkenningsfase: mensen moorden omdat het mensen zijn. Religie (of ideologie) functioneert slechts als een kapstok om dergelijke daden te legitimeren. ‘Gij zult niet doden’ is waarschijnlijk het meest geschonden gebod ooit. Goed, moord is een gegeven, maar wat ik me afvraag is waarom het ene mensenleven het andere niet is. Of waarom de ene oorlogsmisdadiger op een ander moreel niveau beoordeeld wordt dan de ander. Kortom, waar komt de selectieve verontwaardiging vandaan?
Ongeveer zeventig jaar geleden vonden in dit deel van de wereld de wreedste moordpartijen in de moderne geschiedenis plaats. Zo speelde zich bij Babi Jar, buiten Kiev, op 29 en 30 september 1941 één van de meest beruchte massamoorden af. Na een ‘terroristische aanslag’ werden 33.771 joodse mannen, vrouwen en kinderen door de Duitsers gedwongen naar een lange antitankgracht te lopen. Daar moesten ze zich uitkleden en aan de rand van de gracht staan, waarna ze met een schot in het hoofd werden gedood. De doden, laag na laag op elkaar gestapeld, werden na de massamoord met ongebluste kalk bedekt, waarna de tankgracht werd dichtgegooid met aarde. De Duitse officieren vonden deze manier van uitroeiing uiteindelijk niet efficient genoeg (te langzaam en zonde van de munitie) en zagen ook dat het een negatief effect kon hebben op de gemoedstoestand van de jonge Duitse soldaten. Het zou de opmaat zijn voor de geïndustrialiseerde genocide op de Europese joden in vernietigingskampen.
Toen ik de afgelopen zomer beelden van de massa-executies van IS tegenkwam moest ik denken aan Babi Jar. Van een slechte gemoedstoestand bij de moordenaars leek in ieder geval geen sprake. Zou het komen door Abu Ghraib/Bagram/Guantanamo? Perhaps. De oorlogsmisdaden in Indonesië tijdens de zogenoemde politionele acties zijn met name gepleegd door Nederlanders die in de beruchte jappenkampen hadden vastgezeten. Oorlog ontmenselijkt, dat begrepen de Duitse officieren bij Babi Jar en dat begrijpen de Amerikanen en Israëliërs nu ook. Het is dan ook geen toeval dat luchtaanvallen de voorkeur krijgen boven ‘boots on the ground’. Daarnaast is het volgens militaire woordvoerders een ‘schonere’ oorlog, want er zou sprake zijn van effectieve precisiebombardementen. Hoe precies een hellfire missile kan zijn hebben we kunnen zien in de recente oorlog in de dichtbevolkte Gazastrook: het overgrote deel van de slachtoffers waren burgers. In militair jargon heet dat ‘collateral damage’, oftewel bijkomende schade. Schijnt overigens een westers privilege te zijn.
Eén onthoofding is nog altijd schokkender dan een mechanische afslachting van een halve dorp of wijk. Na een onthoofding volgen een felle internationale veroordeling, speeches van aangeslagen regeringsleiders, vier à vijf pagina’s in de krant (exclusief voorpagina), twintig minuten in een actualiteitenprogramma plus een nauwkeurige analyse van een beroepspsycholoog die even haarfijn uitlegt wat er zoal in het hoofd van de ongelukkige gijzelaar omging voordat het van zijn romp werd gescheiden. De drone die een Jemenitische of Pakistaanse bruiloft in een kerkhof veranderd zoeft onopgemerkt voorbij.
Let me be clear: ik probeer hier de gruwelijke executies niet te bagatelliseren, ik wil ze enkel in perspectief plaatsen. Los van de barbaarse wijze waarop de slachtoffers van IS aan hun einde komen, blijven zij getalsmatig ver onder het aantal onschuldige burgerdoden die bijvoorbeeld door toedoen van Assad zijn veroorzaakt. Zijn we de verschrikkelijke foto’s vergeten waarop honderden, zo niet duizenden verminkte en uitgemergelde lijken te zien waren en ons eigenlijk zouden moeten wakker schudden, in het kader van ‘nooit meer’? En de gifgasaanval nabij Damascus, die de spreekwoordelijke rode lijn had moeten zijn voor militair ingrijpen? En de zogeheten ‘barrel bombs’, tonnen gevuld met honderden kilo’s TNT, die handmatig uit legerhelikopters worden gegooid boven dichtbevolkte gebieden? Het was blijkbaar niet erg genoeg om op z’n minst een no-flyzone in te stellen. Maar we zijn nu op het bizarre punt gekomen dat Assad min of meer een bondgenoot is geworden in de strijd tegen IS. Over mensenrechten gaat het allang niet meer. Dat blijkt ook uit het feit dat Saoedi-Arabië, kampioen publieke onthoofdingen, onderdeel is van de zogeheten ‘coalition of the willing’. De ene onthoofding is de andere niet, zullen we maar zeggen.
Maar laten we het niet al te ingewikkeld maken. De good guys zijn wit, dragen militaire uniformen en strijden voor de goede zaak. De bad guys zijn bruin, gemaskerd en belichamen het ultieme kwaad. Ondertussen dragen de allergrootste oorlogsmisdadigers gewoon een stropdas.
Lotfi Abdel Hamid is historicus in opleiding aan de EUR
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door ons te steunen
Meer over is, Lotfi Abdel Hamid, radicalisering, stropdas, syrie.
