Strijd om de publieke ruimte – Hizb ut Tahrir op de Dam
In opinie door Martijn de Koning op 08-05-2011 | 22:29
Tekst: Martijn de Koning
Zaterdag organiseerde de organisatie Hizb ut Tahrir (HuT – Partij van de Bevrijding) een demonstratie in Amsterdam op de Dam.
De HuT is een zogenaamde pan-islamitische organisatie die er naar streeft om moslims te verenigen in één staat op basis van islamitisch recht, een kalifaat, met een kalief als gekozen leider. De HuT is in Europa vooral actief onder Turkse groepen (of verwante etnische groepen) en met name in Engeland redelijk sterk.
In Nederland veel minder hoewel Noord-Holland wel een actieve club lijkt te zijn. In Duitsland is de organisatie (voorlopig?) verboden. Met uitzondering van degenen die voor radicale veranderingen zijn, lijken hun ideeën over jihad en het kalifaat niet zo erg aan te slaan en men krijgt vrij veel kritische respons vanuit andere radicale / fundamentalistische en ook uit de mainstream hoek. Niettemin is het niet verwonderlijk dat een organisatie met dergelijke uitgangspunten de nodige zorgen oproept, zeker wanneer men gaat demonstreren en dan mannen en vrouwen gescheiden houdt.
Demo-organisator: ‘Zo doen wij het, simpel’ – AT5 Nieuws
Het commentaar van een woordvoerder van de organisatie: “Het scheiden van mannen en vrouwen is een Islamitisch oordeel. Dit is hoe wij het doen, heel simpel. Als het mensen niet bevalt dan kunnen wij daar natuurlijk niets aan doen. Als morgen een vrouw tussen de mannen staat dan zullen we netjes vragen of ze aan hun eigen kant willen gaan staan.”
Dat levert de nodige reacties op. Zo doen we dat immers niet in Nederland toch? En we hebben hier gevochten voor gelijke rechten en dan past zoiets hier niet. In Amsterdam moeten mannen en vrouwen gezamenlijk kunnen demonstreren en eventueel moet de politie dat bewaken. Althans dat lijkt de teneur dus van die reacties. Maar de HuT houdt er dus aan vast, ook al zou dat leiden dat een ‘moreel failliet‘ of tekent het het mislukken van de integratie en betekent het dat er een vrijheidsstrijd nodig is.
De reacties, hoewel zeker niet representatief (althans dat weet ik niet), gaan hier dus niet zozeer over het feit dat moslims geen demonstratie mogen houden ter ondersteuning van de opstanden in het Midden-Oosten, of dat moslims als moslims geen publieke manifestatie mogen houden, maar wel dat bepaalde uitingen de normen overschrijden van een publieke ruimte die door sommigen als neutraal en modern wordt gepresenteerd, maar die in feite een liberale secularistische orde is. Dat daarbij her en der wordt verwezen naar de Dodenherdenking op diezelfde Dam in Amsterdam van afgelopen week, maakt deze demonstratie natuurlijk helemaal zwanger van de symboliek. Een (antropologisch gezien) zeer interessant en mooi voorbeeld van politiek van de publieke ruimte waarbij de verschillende opvattingen, breuklijnen en conflicten boven komen drijven en waarbij zowel tekst, als beeld en het publieke spektakel een rol spelen.
Martijn de Koning is cultureel antropoloog. Dit stuk is eerder op zijn blog Closer verschenen zie hier. Met toestemming van De Koning is het ook op Republiek Allochtonië geplaatst.
Eerdere blogs van Martijn op dit weblog vind je hier
Meer over Hizb ut Tahrir, islam, martijn de koning, radicalisering, vrijheid.
Reacties
Ja en nee. Natuurlijk is de publieke ruimte in Nederland deels een liberale securalistische constructie. Maar in ieder geval voor mijzelf ligt het fundamentele probleem niet bij het feit dat mensen er zelf voor kiezen op gescheiden te lopen, maar een claim op de publieke ruimte leggen door voor IEDEREEN die sympathiseert te bepalen dat men gescheiden moet lopen. Daar gaat het wat mij betreft mis, net als dat het voor mij mis gaat als de overheid hen zou dwingen gemengd te lopen. Je legt dan als groepje individuen een claim op de publieke ruimte die wat mij betreft oneigenlijk is. Natuurlijk neem ik hiermee geen neutrale positie in, maar dat beweer ik ook niet.
Het is wel een interessante case omdat het precies ligt op een breukvlak in het spanningsveld tussen individuele vrijheid en groepsdwang.
