Stigmatiseren van Eritrese gemeenschap werkt contraproductief
In opinie door Meseret Bahlbi op 09-12-2015 | 10:25
Er zijn veel uitdagingen binnen de Eritrese gemeenschap, net zoals bij velen migrantengroepen, maar wanneer je beweert dat het ernstiger is dan bij andere migrantengroepen en dat het simpelweg te wijten zou zijn aan hun te sterke binding met hun roots dan is het te kort door de bocht en heb je de complexiteit van integratie toch echt niet begrepen. Dat schrijft Meseret Bahlbi.
Op 23 november 2015 verscheen een interview met Sennay Ghebreab (verbonden aan de Universiteit van Amsterdam) in de Volkskrant over de integratie van de Eritrese gemeenschap in Nederland. De titel van het stuk: 'Ze wonen hier in Klein-Eritrea'. Sennay Ghebreab laat naar mijn idee met opzet een verkeerd indruk achter van de Eritrese gemeenschap in Nederland, omdat de meeste activisten binnen de gemeenschap niet dezelfde politieke lijn volgen over Eritrea als Ghebreab. Hij doet er verstandig aan als "wetenschapper" met cijfers en feiten te komen in plaats van zijn vendetta te willen uitvechten via de media over de ruggen van de Eritrese gemeenschap. Ik daag hem dan ook uit voor een open debat over dit onderwerp.
Sennay Ghebreab doet uitspraken over een dossier wat hij niet kent, omdat zoals hij zelf zegt, hij sinds 1998 bewust afstand heeft genomen van de Eritrese gemeenschap. Een aantal ongefundeerde uitspraken van Sennay Ghebreab over de Eritrese gemeenschap in Nederland:
- "De werkloosheid is hoog, het opleidingsniveau laag en de kennis van de Nederlandse taal en samenleving zijn beperkt."
- "Hun sociale leven speelt zich af binnen de eigen groep, weinigen steken energie in het opbouwen van een toekomst in Nederland. Het maakt dat hun integratie langzamer en moeizamer verloopt dan die van andere migranten. Kritisch denken en spreken is systematisch uit de genen gewerkt."
- "Al hun activiteiten zijn bepaald niet gericht op integratie. Zij houden in de gaten of iedereen loyaal blijft aan het regime en voeden het gevoel dat Eritreeërs in Nederland geen kansen hebben."
- "In het weekend gaan ze niet naar de voetbalclub, maar naar Eritrese schooltjes waar ze de taal van hun ouders en over de geschiedenis van hun land leren"
De algemene indruk als je het interview leest is een van een mislukte gemeenschap die totaal niet wil en niet kan integreren. Volgens Sennay Ghebreab zou de Eritrese gemeenschap niet kritisch kunnen nadenken en spreken, dit zou "systematisch uit de genen gewerkt" zijn. Geen enkele uitspraak is met cijfers of feiten aan te tonen en toch weet de Volkskrant journalist Marjon Bolwijn geen kritische vragen te stellen hierover, terwijl een hele gemeenschap bewust gestigmatiseerd wordt in het interview.
Integendeel tot wat Sennay Ghebreab zegt ken ik de Eritrese gemeenschap niet op deze manier, maar juist als een hardwerkend, maatschappelijk betrokken en actief bezig met integratie. Dus hoe kan het nou dat onze inzichten zo verschillen? Een typisch geval van 'een glas is half vol of half leeg' zou je denken. Desondanks zal ik proberen te beargumenteren waarom ik denk dichter bij de realiteit te zitten dan Ghebreab. Die realiteit is dat de nieuwe generatie het op het gebied van integratie (participatie) veel beter doen dan hun ouders. Deze groei zie ik overal om me heen, waarom ziet Ghebreab dat dan niet?
Historische context Eritrese-Nederlanders
Over het algemeen kan de Eritrese gemeenschap die hier ongeveer 15 tot 30 jaar leven in drie generaties worden verdeeld, eerste generatie (onze ouders), tweede generatie (Sennay Ghebreab) en derde generatie (mijn generatie).
Eritreeërs die in de jaren 80 en begin jaren 90 zijn gekomen, onze ouders dus, zijn meer met het idee gekomen dat zij zouden terugkeren naar Eritrea zodra Eritrea bevrijd zou worden. Ze waren veel bezig om actief bij te dragen aan de bevrijdingsstrijd van Eritrea. Dus het is niet gek dat ze met hun hart in Eritrea waren en natuurlijk zal dat een rol hebben gespeeld in hun integratieproces. Ik ben enorm trots en dankbaar voor de inzet van deze activisten tijdens een moeilijke periode in de geschiedenis van Eritrea. Uiteindelijk hebben ze een belangrijke rol gespeeld in het waarmaken van de bevrijding van Eritrea. Vervolgens kregen ze hier kinderen en waren ze te lang in Nederland om nog te kunnen terugkeren naar Eritrea. Als er een ding centraal stond in de opvoeding van Eritrese kinderen dan is het wel scholing. Daarin zijn Ghebreabs ouders absoluut geen uitzondering zoals hij beweert. Eritrese kinderen zijn met de volgende boodschap opgegroeid: "Door de oorlog in Eritrea heb ik nooit de kans gehad om naar school te gaan, maar jij hebt hier alle kans om van goede scholing te genieten en daar moet je goed gebruik van maken." En of ze achter je broek aan zitten om je studie af te ronden en een goede baan te vinden. Zodoende zie ik bij de derde generatie juist jongeren die meestal een HBO of hoger opleiding hebben afgerond en hard aan hun toekomst werken. Dit is een enorme stijging in vergelijking met de tijd van toen Ghebreab nog student was. Ik zie binnen de Eritrese gemeenschap jongeren met veel ambitie en betrokkenheid binnen de Nederlandse samenleving, maar ook jongeren die graag verbonden zijn met hun roots en cultuur. Wat is daar mis mee? Er zijn genoeg sociologen die zullen beamen dat juist het vieren van je roots je identiteit en zelfvertrouwen versterkt.
Maar ook ik zie dat er veel uitdagingen zijn binnen de Eritrese gemeenschap, net zoals bij velen migrantengroepen, maar als je beweert dat het ernstiger is dan bij andere migrantengroepen en dat het simpelweg te wijten zou zijn aan hun te sterke binding met hun roots dan is het te kort door de bocht en heb je de complexiteit van integratie toch echt niet begrepen. Dat betekent niet dat er niets te doen is, maar stigmatiseren werkt contra productief. Helaas zie ik Ghebreab tot de dag van vandaag alleen maar, ver op afstand en vol rancune uit de jaren 90, met de vingers wijzen richting een vreedzame gemeenschap waar hij geen weet van heeft. Er is wat mij betreft bewust een verkeerd beeld van de activisten binnen de Eritrese gemeenschap geschetst door Sennay Ghebreab, omdat zij niet zijn politieke lijn volgen over Eritrea.
Zelfs de kinderen met Eritrese roots bespaart hij niet. Nee echt alles moet uit de kast gehaald worden om zijn rancune richting de "loyalisten" compleet te maken. Helaas moet ik hem mededelen dat er toch echt meer Eritrese kinderen naar de voetbalclub gaan in het weekend dan naar Eritrese taalles en als ze al naar taalles gaan dan zitten ze meestal ook op sport. Ook ik heb niet de cijfers en spreek alleen uit mijn ervaring, daarom erken ik mijn blinde vlek, maar ik neem wel de moeite om met de ouders te praten waar het om gaat. Zo kom je al een hoop te weten.
Ghebreab roept op energie te steken in "de psychische problemen waar veel landgenoten mee kampen". Nog geen jaar geleden was er in Amsterdam door de Eritrese gemeenschap een psychiater gehaald om een lezing te geven over mentale aandoening. Tot twee maal toe zelfs. Zodoende werd er geprobeerd om het bewustzijn over mentale aandoening te vergroten binnen de gemeenschap. Verder zijn er genoeg initiatieven ondernomen door de gemeenschap m.b.t. integratie en burgerschap, onder andere op het gebied van vrouwen emancipatie en politieke participatie. De huidige activisten zouden juist een erg geschikte groep zijn om de "nieuwe" Eritrese-Nederlanders te helpen bij integratie gezien de activiteiten die ze al organiseren.
Heb je feiten op een rij
Het lijkt mij verstandig dat Ghebreab als "wetenschapper" eerst zijn feiten op een rij heeft alvorens hij criminaliserende en minachtende uitspraken doet richting ouders en jongeren die zich wel inzetten voor de Eritrese gemeenschap. Iedereen moet vrij zijn in wat hem of haar voldoening geeft in het leven, maar jezelf de hemel in prijzen ten koste van een vreedzame en participerende gemeenschap is zeer verwerpelijk en oneerlijk.
Om in Ghebreabs eigen woorden te spreken; "kritiek op anderen is zilver, kritiek op jezelf goud”.
Hoe nu verder? Ik raad Ghebreab aan niet te blijven hangen in zijn staat van rancune jegens de Eritrese gemeenschap uit de jaren 90, maar in dialoog te gaan met jongeren die nu actief zijn binnen de Eritrese gemeenschap. Ik heb al eens eerder een debat gevoerd met Ghebreab en het zou hem sieren om mijn aanbod voor een constructief debat te aanvaarden zodat het publiek een eerlijker beeld krijgt van de Eritrese gemeenschap in Nederland.
Meseret Bahlbi is schrijver, marketeer en was tot voor kort de voorzitter van YPFDJ Nederland, Eritrese jongerenbeweging in de diaspora. Ook was hij woordvoerder van de Eritrese vereniging. Dit stuk verscheen eerder op zijn blog en is in overleg ook op Republiek Allochtonië geplaatst.
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over eritrea, integratie, Meseret Bahlbi, Sennay Ghebreab.
