Steden zijn de zwakste schakel in vluchtelingenketen
In opinie op 10-06-2015 | 11:00
Links verklaart terugkeer taboe ten koste van uitgeprocedeerde asielzoeker
Op de dag dat het kabinet zijn plannen omtrent uitgeprocedeerde asielzoekers bekend maakte, waren de stadhuizen spreekwoordelijk te klein in onder andere Amsterdam, Utrecht en Nijmegen. Het kabinet wil dat medewerking aan terugkeer een voorwaarde is voor opvang en dat de opvang beperkt wordt in tijd. Maar binnen een week namen de gemeenteraden moties aan, zonder instemming van de VVD-fracties, die lijnrecht indruisen tegen de oplossingen van het kabinet. Daarmee positioneren de steden zich als zwakke schakels in de complexe problematiek rondom uitgeprocedeerde asielzoekers. Door opvang onbeperkt mogelijk te maken, ondermijnen deze steden het draagvlak voor het Nederlandse asielbeleid. Wij, VVD-woordvoerders in Amsterdam, Utrecht en Nijmegen, vinden dit onverantwoordelijk.
Dat schrijven Inge van Dijk (fractievoorzitter VVD Nijmegen), Judith Tielen (VVD-raadslid Utrecht) en Dilan Yesilgoz (VVD-raadslid Amsterdam). Hieronder het vervolg van hun ingezonden brief.
Het vreemdelingenbeleid in Nederland is gebaseerd op het vluchtelingenverdrag van Geneve, Europese verdragen en de Nederlandse wetgeving. Democratisch gemaakte afspraken, wetten en regels zorgen ervoor dat de instroom van vluchtelingen zowel rechtmatig als rechtvaardig verloopt. De situatie van mensen die een verblijfsvergunning in Nederland willen, wordt objectief getoetst aan de instroomcriteria. Indien ze daar niet aan voldoen, hebben ze geen recht op een verblijfsvergunning en dus geen toekomstperspectief in Nederland. Vanaf dan worden zij uitgeprocedeerde asielzoekers genoemd.
Hoe concreet wordt omgegaan met deze mensen op lokaal niveau is in 2007 benoemd en vastgelegd door de gemeenten zelf in het bestuursakkoord van de VNG en de staatssecretaris in die tijd Albayrak (PvdA). Daarin zijn de uitgangspunten onder andere dat gemeenten en het Rijk samenwerken om het daadwerkelijk vertrek te bevorderen van vreemdelingen die geen recht (meer) hebben om in Nederland te verblijven, en dat de voorzieningen van personen die geen recht meer hebben op van Rijkswege verstrekte (opvang-)voorzieningen beëindigd worden. Heldere en logische afspraken, zo denken wij.
Wij vinden het van cruciaal belang dat mensen toekomstperspectief hebben. Als mensen geen perspectief hebben in Nederland, ligt het voor de hand dat ze terugkeren naar hun oorspronkelijke land. Mensen die meewerken aan terugkeer, krijgen opvang en begeleiding, als nodig tot en met in het geboorteland. Over deze mensen horen we overigens weinig meer terug in debatten. Ook horen we onze linkse collega’s bijster weinig als het gaat om de asielzoekers waar de gemeenten juist wel verantwoordelijk zijn; de asielzoekers die een verblijfsvergunning hebben gekregen en die in asielzoekerscentra naarstig wachten op een woning zodat zij eindelijk weer hun levens kunnen oppakken. Grote gemeenten blijven achter in het beschikbaar stellen van woningen voor deze groep, terwijl de toestroom vanuit landen als Eritrea en Syrie alleen maar toeneemt. Vorig jaar werden 24.000 asielaanvragen gedaan, tegenover 15.000 het jaar ervoor. Om deze toestroom aan te kunnen, moeten we zorgen dat we onze middelen en capaciteit zorgvuldig inzetten. Immers, deze zijn niet onuitputtelijk.
Het is dan ook onbegrijpelijk dat onze steden zich vooral focussen op mensen die uitgeprocedeerd zijn en bij voorbaat weigeren mee te werken aan terugkeer, in plaats van op de nieuwe toestroom asielzoekers en vluchtelingen met een verblijfsvergunning.
Deze onvoorwaardelijk steun aan illegalen biedt louter valse hoop en als troost een boterham. Dit is niet sociaal of humaan, dit is makkelijk politiek scoren ten koste van kwetsbare mensen.
Wij zijn overtuigd van de oplossingskracht van dit deel van het landelijke beleid. Tegelijkertijd ligt er wat ons betreft ook nog een rol bij de landelijke en Europese overheid om andere schakels (buitengrenzen, invulling Dublinakkoorden) in het vreemdelingenproces verder te versterken.
Onze stadsbesturen kunnen een belangrijke rol spelen in de concrete invulling van dit beleid.
Er moeten immers nog afspraken komen over de duur van de opvang en de wijze van terugkeerbegeleiding. Bovendien kan er dan nog eens worden gewezen op de behoefte aan verdere versnelling en verbetering van de landelijke procedures.
Stadsbesturen zouden zich niet boven de wet moeten willen plaatsen door alsnog een eigen opvang te creëren.
Door zich niet aan de eigen afspraken te houden, constructief overleg bij voorbaat uit te sluiten en terugkeer voor uitgeprocedeerden als taboe te verklaren, tonen de steden zich de zwakste schakel in de complexe keten van de vreemdelingenproblematiek. En is er geen perspectief op een duurzame oplossing.
Inge van Dijk (fractievoorzitter VVD Nijmegen), Judith Tielen (VVD-raadslid Utrecht), Dilan Yesilgoz (VVD-raadslid Amsterdam, redactielid Republiek Allochtonië). Dit artikel verscheen gisteren in de Volkskrant.
Zie ook:
Freek Salm: het asioelbeleid is lek
Het bedbadbroood akkoord samengevat
Feiten en mythes over vluchtelingen, asielzoekers en illegalen
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over asielzoekers, bedbadbrood, Dilan Yesilgoz, immigratie, Inge van Dijk, Judith Tielen, vluchtelingen.
