Schilderswijk: verhaal zonder bronnen of bronnen zonder verhaal?
In opinie door Ahmed Marcouch op 25-01-2015 | 10:30
Tekst: Ahmed Marcouch
Perdiep Ramesar kwam met verhalen zonder afzenders en maakte een grote fout. Vaak zie ik in de media juist het omgekeerde, gelegitimeerde afzenders zonder verhalen. Journalisten die hun artikelen vullen met wetenschappers die hun theorie ontvouwen, met bestuurders die hun beleidsmodellen illustreren, managers die hun welzijnsorganisatie dienen, of zelfverklaarde vertegenwoordigers die hun gesubsidieerde bewonersorganisatie legitimeren. Mag ik dat bureaujournalistiek noemen? De journalist past netjes de beroepsregels toe: actualiteit, theoretische invalshoek en een tweede bron. Hoor en wederhoor regel je met voor- en tegenstanders uit je adressenbestand. Dat is goed. En het is niet genoeg. Want zo ontstaan de oppervlakkige verhalen die de rauwheid van het dagelijks bestaan missen, de grillige werkelijkheid van normale mensen in bijzondere subculturen.
Bewust valse bronnen opvoeren is een doodzonde. Vervolgens het ware verhaal missen, maakt het nog veel erger. Want de Schilderwijk verdient het niet als de pijn van de bewoners nu ondersneeuwen met goed-nieuws berichten. Ja, de Schilderwijk is voor veel mensen een prettige wijk. En juist die mensen verdienen het dat de problemen die er wel degelijk zijn, opgelost worden: de spanningen met de politie, de verveling van de werklozen, de isolatie van de vrouwen, de overbevolking in verwaarloosde huizen, de criminaliteit en vooral ook het jihaddisme. Je moet de problemen kennen om er iets aan te doen. Daarom zijn ze zo belangrijk, de journalisten die de waarheid boven tafel kunnen halen.
Verslaggeving is een specialisme. Goede verslaggevers willen niet afhankelijk zijn van politici, tolken en onderzoeken. Dus spreken ze de taal, kennen de codes en zijn ze zo veel mogelijk ter plaatse. Daardoor kunnen journalisten niet alleen wat ze zien op waarde schatten, ze worden ook herkend en aangeklampt door bewoners, de onduidelijke afzenders met belangwekkende verhalen die niet eeuwig te googlen willen zijn. De status van hun bronnen moeten journalisten uiteraard melden in hun reportages, bij bronnenfraude houdt alles op. En de bronnen moeten voor de redactiechef uiteraard verifieerbaar zijn, dat spreekt. Dit is beslist geen pleidooi voor bronnenfraude. Dit is een pleidooi voor de journalisten die wij hard nodig hebben, die de wijk intrekken om te zien hoe bewoners elkaar vasthouden en naar beneden trekken en om te horen hoe de koffiehuizen vol zitten; om de leergierigheid van de kinderen te proeven en om de aantrekkingskracht van het Salafisme te voelen. Dat krijg je niet mee bij de officiële werkbezoeken waar je met égards en presentaties ontvangen wordt. Dan kom je er niet achter dat in de Schilderswijk moslims zich verraden voelen door de sympathie van Hindoestanen voor de PVV en dat Hindoestanen zich juist geïntimideerd voelen door moslims. En dan zie je niet dat de veronderstelde massieve moslimgemeenschap in werkelijkheid bestaat uit een aantal afsplitsingen die elkaar bestrijden in de Schilderswijk. Dan krijg je ook niet in de gaten dat terwijl de overheid geobsedeerd is door de lange koningsarmen uit Marokko, de lange arm van het Salafisme uit Saoedie-Arabië intussen de Schilderwijk bereikt. Dat is wel de situatie,weet ook de burgemeester. Niet op de Hoefkade lopen zonder mij, zei Van Aartsen zelfs, nadat ik met eieren en vuurwerk bekogeld was.
Onze Marokkaans-Nederlandse collega komt met heel andere verhalen thuis als ik, vertelde mij recent een journalist van een gerenommeerde krant. Hij is de inspiratiebron voor deze opinie (namen zijn bekend bij de redactie). Met journalisten die elk toegang hebben tot andere subculturen en gemeenschappen en die elk terugkeren op de redactieburelen met de levende verhalen passen bij of juist tegenstrijdig aan het ingeblikte beleidsformat, zou je inderdaad een krant krijgen die zich onderscheidt door veelzijdigheid. Dát is de kracht van diversiteit. Want inderdaad zou ik, als ik het beroep en talent van de journalist had gehad, met mijn religieuze kennis en ervaring al in 2011 geschreven hebben over radicalisering in de Schilderswijk. In de wijk viel mij namelijk toen al Abou Moussa op, die nu gevangen zit als vermeende jihadronselaar. Zoals Slotervaart getekend was door Mohamed B, zo is de Schilderswijk getekend door Abou Moussa. Toen ik hem eind 2011 uitnodigde op mijn werkkamer in de Tweede Kamer, kon ik nog niet weten dat kort daarop de ultraorthoxe imam Fawaz uit de Salafistische moskee As-Soennah gezet zou worden en Abou Moussa zich met een groep jihaddistische jongeren aan Fawaz zou onttrekken. Wel verweet hij Fawaz toen al gebrek aan daadkracht. Dan rinkelen de alarmbellen. Want daadkracht en de ambitie tot religieuze zuiverheid, daar komt ellende van. Drie jaar later zijn nergens in Nederland de jihadisten zo brutaal. Terwijl elders de jihadgangers stilletjes hun reistas pakken, zeggen ze in Den Haag: wij blijven hier, vormen hier onze IS-afdeling, gaan voor een leeg Tweede Kamergebouw staan en dreigen daar met aanslagen. Journalisten die de taal, de codes en de religieuze kaart niet kennen, kwamen afgelopen week niet verder dan de spandoeken lezen van de zeventien demonstranten. Ook de politie stond erbij en keek er naar.
Redacties, dit type verslaggeving is een specialisme. Hier is diversiteit nodig. Wees niet afhankelijk van officiële bronnen en tolken. Trek journalisten aan die de bagage hebben voor respons uit de haarvaten van de samenleving, ook als dat pijnlijk is. Omwille van de waarheid. Opdat de zogenoemde Sharia Driehoek niet de vergeten driehoek wordt. De vinger op de zere plek leggen, is een teken van liefde.
Ahmed Marcouch is Tweede Kamerlid voor de PvdA. Deze tekst verscheen eerder deze maan ook in Het NRC en is in overleg met de auteur ook op Republiek Allochtonië geplaatst. Meer van Ahmed Marcouch op dit blog hier.
Meer over de Schilderswijk hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over ahmed marcouch, diversiteit, islam en media, media, schilderswijk.
