Niet Geert, maar de moslim
In opinie door Enis Odaci op 11-05-2011 | 21:11
Tekst: Enis Odaci
De nieuwsberichten over Geert Wilders en zijn PVV blijven elkaar in rap tempo opvolgen. Citaten uit tweets, anti-islam speeches in het buitenland, afgelaste lezingen, PVV-coalitie in Limburg, hoofddoekjesverbod, dodenherdenking, Moskowicz, vergelijkingen met Hitler... het is indrukwekkend. En dit is nog maar een selectie uit de voorbij twee weken!
Uiteindelijk gaat het bij de PVV altijd over moslims, de islam, het aanstaande grote gevaar. Zelden tot nooit is er een reactie van moslims op al deze nieuwsitems. Daarom lijkt het alsof alleen 'linkse socialisten' in politiek en media reageren wat het beeld van de linkse multiculti-elite alleen maar bevestigt.
Het is een interessant fenomeen. 'De moslim' in Nederland is blijkbaar helemaal ingeburgerd. Hij laat Geert namelijk in zijn waarde en gaat gewoon door met zijn leven. De moslim bidt in de moskee, eet het verse vlees van een halal geslachte schaap, ontvangt zijn uitkering, verdient wat op de zwarte markt en geniet met zijn vakantiegeld van een welverdiende vakantie in zijn moederland.
Alle gekheid op een stokje. De ingeburgerde moslim, zowel orthodox als vrijzinnig, weet heel goed dat er tegenwoordig een vergrootglas, camera, en microfoon allemaal tegelijkertijd op hem zijn gericht. De ingeburgerde moslim kijkt wel uit.
Echter, volgens Wilders is hij is er daarmee nog niet, want die moslim bedrijft 'taqiyya'. Hij verhult zijn werkelijke gedachten en is dus ondanks zijn normale levenswijze toch nog niet te vertrouwen. De orthodoxe en de vrijzinnige moslim weten inmiddels van elkaar dat zij in het zelfde schuitje van Noah zitten. Als een menselijk paar dat gered moet worden van de aanstaande vloed.
Vele duizenden moslims, van jong tot oud, bezitten alle kenmerken die een Nederlandse modelburger maar kan hebben. Opleiding, taalkennis, werk, een sociaal leven, geld, gezin, etc. In de kunst en cultuursector zijn ze ook volop aanwezig. Hun naadloze integratie vormt paradoxaal genoeg een belemmering. Zij voelen zich niet aangesproken of voelen zich niet geroepen om als 'moslim' hun verhaal te vertellen. Hun voorbeeldfunctie wordt niet altijd benut. En daarom blijft het dus stil aan de overkant en wordt het slootje breder en breder.
Stel nu, omwille van het voorbeeld, dat alle 1,5 miljoen PVV-kiezers een dusdanig probleem hebben met de islam en met moslims, dat elk contact met moslims onmogelijk is. Wat zijn 1,5 miljoen kiezers vergeleken met de resterende 14,5 miljoen inwoners van Nederland? Er is dus altijd een grotere groep Nederlanders die wel openstaat voor ontmoetingen met andere culturen. Niet zo vreemd eigenlijk dat de PVV geen enkel belang heeft bij cultuursubsidies. Cultuur staat boven partijen en brengt mensen van allerlei pluimage bij elkaar, of het nu een tentoonstelling of een wijkfeest betreft. Cultuur faciliteert ontmoetingen.Zolang mensen elkaar blijven ontmoeten is er hoop. De angst voor de ander verdwijnt.
Dan ziet men dat het leven van een moslim erg veel lijkt op die van Henk en Ingrid. Dat hij werkt in het ziekenhuis achter de moskee en hij op de heenweg Allah aanroept om de zieken te helpen. Dat hij overdag een broodje kroket eet met zijn collega's en 's avonds zijn moeder op haar hoofd zoent vanwege de lekkere couscous. Dat hij een bijbaantje in een discotheek heeft en zo zijn studieschuld aflost. Dat zijn kinderen van zijn vakantiegeld onderweg naar Marokko een tussenstop maken in Salou.
Geert zal het normale leven van de Nederlandse moslim nooit benadrukken. Daarom is het de moslim die van zich moet laten horen. De volgende weken zullen de media wederom verslag doen van alles wat met Wilders en zijn PVV van doen heeft. Wat zou het dan mooi zijn als niet de moslims hun schouders ophalen, maar Henk en Ingrid. Omdat zij ondertussen hebben kennisgemaakt met Ali en Fatima.
Enis Odaci is voorzitter van de stichting Humanislam. www.humanislam.com
Eerdere artikelen van Enis op Republiek Allochtonië vind je hier
Meer over enis odaci, henk en ingrid, moslims, pvv, wilders.
