Nabeela
In opinie door Tofik Dibi op 29-01-2015 | 14:08
Tekst: Tofik Dibi
11 oktober 2014 markeerde het moment van de 400e Amerikaanse drone-aanval in Pakistan. De aanval bracht het totaal aantal doden, sinds juni 2004, op 2,379, waarvan 704 geïdentificeerd. Een onderzoek van the Bureau of Investigative Journalism concludeert dat van alle drone-slachtoffers in Pakistan minder dan 4% geïdentificeerd is als lid van al Qaeda, slechts 12% als militant. Toch lezen we in nieuwsberichten over drones geregeld, op basis van discutabele gronden, over gedode ‘militanten.’
Wie in ieder geval zeker geen militant was, is de 9-jarige Pakistaanse Nabeela Rehman. Eind 2013 reisde zij naar Washington om het Amerikaanse Congres te vertellen over de dag waarop haar oma voor haar ogen gedood werd door een drone-aanval en zijzelf in het ziekenhuis belandde. Het was de eerste keer dat een slachtoffer van een Amerikaanse drone het congres persoonlijk toesprak. Het congres was een no-show, enkel 5 van de 435 congresleden kwamen opdagen. In dezelfde periode maakte Malala wereldwijd furore.
De Pakistaanse bevolking is niet de enige, die te maken heeft met drones. Voor minstens de helft van de bevolking van Yemen is het gezoem van drones in de lucht een constante dreiging. Volgens the Bureau of Investigative Journalism waren er begin vorig jaar tussen de 293 en 430 Yemeni’s gedood door meer dan 61 bevestigde drone-aanvallen sinds 2002. Het aandeel burgerslachtoffers is onduidelijk, wel is in uitgelekte geheime documenten naar voren gekomen dat de Verenigde Staten ter compensatie grote bedragen heeft overgemaakt aan tientallen nabestaanden.
Drone-aanvallen zijn slechts één van de vele aanhoudende ‘preventieve’ Westerse interventies in Azië, het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De interventies vallen niet onder het kopje ‘terreur’, maar doen aan mate van destructie niet onder aan terroristische aanslagen als in Parijs. Sterker nog, ze overtreffen ze op overweldigende wijze. Volgens professor International Affairs aan Harvard Stephen M. Walt komt de meest gunstige schatting van gedode moslims en Arabieren door Amerikaanse interventies - breed gesteund door Westerse landen, inclusief Nederland - in de laatste 30 jaar uit op meer dan een miljoen doden. Hij plaatst hier een aantal belangrijke disclaimers bij: doden door Westerse economische sancties in bv. Irak kunnen niet in de schoenen van het Westen geschoven worden, het uitgebroken sektarische geweld na de illegale oorlog in Irak daarentegen wel.
Hoe gunstig voor Westerse landen er ook wordt geteld, als het narratief Westen versus ‘de islam’ gevolgd wordt, komt het Westen er als onbetwiste winnaar uit. Niet alleen onbetwist, maar ook onberecht. De War on Terror is in de praktijk vooral een oorlog tegen ‘gewone’ moslims geweest. En de secundaire gevolgen zoals martelpraktijken, surveillance, gevangenschap in een rechtstatelijk vacuüm, hate crimes, legitimeren van regimes die moslims onderdrukken staan hier nog los van.
Zo een weegschaal van welke groep de ander het meeste schade heeft berokkend, zou niet het narratief in de media moeten domineren. De realiteit is dat dat nu wel het geval is en dat daarbij moslims als agressor worden geportretteerd en de witte Westerling als slachtoffer. Op basis van de cijfers is het omgekeerde het geval.
Als er iemand doodsbenauwd moet zijn voor de ander, dan is het wel de moslim voor de witte Westerling in plaats van vice versa.
Een fundamenteel debat over gewelddadige interpretaties van islamitische geschriften is er en is nodig, maar één over gewelddadige elementen in de joods-christelijke-humanistische ideologieën is er niet, en net zo nodig.
De meeste terroristische aanslagen vinden plaats in islamitische landen. Een overweldigende meerderheid van slachtoffers van moslimextremisme is moslim. Het leeuwendeel van de strijd tegen extremistische moslims wordt gevoerd door moslims.
De 9-jarige Nabeela Rehman staat symbool voor miljoenen mensen, die zich zowel moeten verweren tegen extremistische moslims als tegen Westerse interventies als drones.
Ze verdienen onze erkenning van hun bestaan en verbondenheid met hun strijd meer dan ooit.
Al is het maar met een #hashtag.
Tofik Dibi.
Dit artikel verscheen eerder op het blog van Tofik Dibi en is in overleg met de auteur ook op Republiek Allochtonië geplaatst. Meer van Tofik Dibi op dit blog hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over drones, islam, jemen, moslims, nabeela, pakistan, terrorisme, tofik dibi, verenigde staten, war on terror.
Reacties
John Dubbelboer - 31/01/2015 21:47
Er zin twee tegenkrachten. De eerste is de zogenaamde FactCheck, de ouderwetse onderzoeksjournalistiek. Jammer genoeg vervliegt ook hiervan de betovering: men wil gewoon niet overtuigd worden.
De andere tegenkracht is de satire. De U-bocht is hier humor en ook al is iemand pijnlijk getroffen, er blijft, bij goede satire, altijd wel iets hangen. Degenen ( niet in de laatste plaats de Christelijke burgers) die zeggen dat je rekening moet houden met de Ander en die Ander niet moet kwetsen, weten gewoon niet waar ze het over hebben.
De kunst is dus om iemand van rechts een keer in een links betoog te verleiden of omgekeerd.
De bijdrage van Dibi is geen FactCheck en ook zeker geen satire. Hoe kun je nu iemand die gewoon vindt dat het Westen IS moet bestrijden en dat daarbij alle middelen zijn geoorloofd, verleiden tot een andere visie?
Met alle respect, maar ik zie in de bijdrage van Dibi hele andere mechanismen werken dan het verleiden van rabiate voorstanders van drone-geweld, tot een andere visie.
Ozan Turkdogan - 31/01/2015 02:24
John Dubbelboer - 29/01/2015 23:15
Er is dus een zeer ernstig probleem. Dat probleem is niet slechts juridisch van aard maar ook politiek strategisch.
Op het eerste gezicht lijkt het alsof we ons met name het lot van de burgerslachtoffers zoals Nabeela, moeten aantrekken maar gegeven de tactiek van strijders om zich te verspreiden onder de burgerbevolking, komen we al snel in een moreel doolhof terecht.
Dus wat staat ons te doen? Bewustwording kweken voor de juridische en strategische schaduwzijden van het gebruik van drones!
Maar dat was kennelijk niet de onderstroom van dit bericht. De onderstroom was gevoeld ongemak van Moslims met de aanslagen en met IS. De beste tactiek hier is dan te zeggen dat de aanslagen in Parijs en IS helemaal niets met de Islam te maken hebben. Heel erg overtuigend is dat niet, vooral niet omdat het allemaal best aardig klopt met de sharia en ook IS in een bepaalde visie de idealistische stichter van een kalifaat kan zijn.
Je kunt ook naar de “concurrent” wijzen, de joods-christelijke–humanistische ideologieën. Die zijn namelijk ook gewelddadig.
Even dacht ik, ha! eindelijk aandacht voor die drones.
Maar het ging er kennelijk om dat Moslims en niet-Moslims quitte staan.
