Mijn Charlie
In opinie door Mellouki Cadat op 15-04-2015 | 08:33
Tekst: Mellouki Cadat
Ik ben Charlie. Met deze gedachte woon ik begin maart een dialoogbijeenkomst van de Meevaart bij, een buurthuis in Amsterdam-Oost. Aanwezige moslima onderdrukken een snik als zij vertellen hoe zij discriminatoir bejegend zijn in de dagen na de terroristische aanslag op de Charlie Hebdo-redactie. Alsof hun religie, hun identiteit vies is. Wat is er aan de hand met Charlie?
De aanslag tegen Charlie zal in onze hedendaagse geschiedenis opgetekend staan. Dit is een van de momenten waarvan je altijd zal herinneren wat je aan het doen was toen je hierover hoorde. En vooral wat je voelde: wij zijn allemaal Charlie! Dat was de emotie, het antwoord op de terreur. De grootste volksdemonstratie in de geschiedenis van Frankrijk. Vele duizenden op de been in Nederland. Anonieme en bekende Nederlanders, buurtbewoners en regeringsleiders, secularisten en religieuze leiders. Allemaal solidair. Een nationaal gevoel van eenheid tegen intolerantie. In verdediging van Charlie, dus van onze democratie. De moslima van het buurthuis demonstreerde met mij en vele anderen tegen terreur en ter verdediging van de vrijheid van meningsuiting, in herdenking van de twaalf slachtoffers. Na de wanhoop kwam de hoop. Bij mij ontstond stiekem de verwachting van een vooruitstrevende ommekeer in het collectieve bewustzijn: van uitsluiting en discriminatie naar acceptatie en inclusie.
Maar in dit ons land zijn moslims niet allemaal Charlie. Er gebeurt namelijk iets beangstigends in de dagen na de aanslag: Nederlandse moslims worden direct aangesproken op hun moslim-zijn én de terreurdaad waarmee zij niets te maken hebben, weliswaar in mindere mate dan na 9/11. Maar de islam keert wel weer terug als centraal onderwerp op de politieke agenda. Het lijkt namelijk voor de publieke opinie alsof moslims zich dienen te excuseren en verantwoorden voor de bloedbad bij Charlie. Deze houding sluit de islamitische bevolkingsgroep van de nationale eenheid uit. De sfeer is vijandig. Moslimdiscriminatie groeit, verbaal en fysiek, tegen moskeeën, mensen en vooral tegen vrouwen met een hoofddoek. Het gaat van racistische bedreigingen op social media tot openlijke geweldsplegingen. De ontplooiing van politionele kracht op straat versterkt het idee van een permanent en omnipresent gevaar. Ik voel me verdrietig, angstig en boos. Fanatici hebben de islam gegijzeld. Moslims zijn de eerste slachtoffers van Charlie’s moordenaars. Zij zijn allemaal niet Charlie.
Wat verklaart dat de publieke opinie namens Charlie mensen op hun geloof vastpint en aan dit geloof negatieve eigenschappen toekent? Ik denk dat Nederland besmet is met radicale ideeën. Wij polariseren. Steeds meer middelen gaan naar repressie. Publieke vrijheden worden beknot. Een sluipende meerderheid zoekt een zondebok. In een radicale paradox ontkent dit gedrag de religieuze vrijheid van minderheden. De vrijheid is niet meer van ons allemaal. Namens Charlie.
Wie is mijn Charlie? Mijn Charlie is niet een Charlie die negentig procent van de beschikbare middelen in repressie investeert tegen tien procent voor preventie. Hij stelt niet dat de hoofddoek de beste voorspeller is voor moslimfundamentalisme. En doet geen ‘minder minder’-uitspraken. Voor mijn Charlie hebben gemeentes bij preventie van radicalisering niet als grootste opgave het ontwikkelen van signaleringsystemen om in een vroeg stadium informatie te verzamelen en daar vervolgens repressief op te reageren. En hij ziet niet liever jonge Nederlandse jihadisten sneuvelen in Syrië dan terugkeren.
Wie mijn Charlie wel is? Mijn Charlie heeft moreel leiderschap. Hij erkent dat wij collectief polariseren, radicaliseren en discrimineren. Voor mijn Charlie zijn het de meest effectief interventies die gericht zijn op de deradicalisering van de algehele samenleving. Hij gaat voor superdiversiteit, bestrijding van discriminatie, vergroting van verdraagzaamheid en acceptatie. Mijn Charlie investeert in integratie, preventie, (ver)binding en waardering, streetwise jongerenwerkers à la Said Bensellam, ouders en opvoeding, en geeft islamitische tweede en derde generatie ruimte en toekomst op de arbeidsmarkt.
Op Charlie Hebdo heb ik een abonnement genomen.
Maar mijn Charlie, waar ben jij?
Mellouki Cadat is senior adviseur bij Movisie. Hij is van huis uit jurist en politicoloog. Dit stuk verscheen eerder op de site van het Kennisplatform Integratie en Samenleving, (KIS). Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid financiert dit programma, dat vanaf dit jaar door het Verwey-Jonker Instituut en Movisie wordt uitgevoerd. KIS doet onderzoek, adviseert en biedt praktische tips en instrumenten over vraagstukken rond integratie, migratie en diversiteit. Meer hier. In overleg met Mellouki Cadat is zijn blog ook op Republiek Allochtonië geplaatst.
Meer over moslimhaat hier.
meer over vrijheid van meningsuiting hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over charlie, KIS, mellouki cadat, moslimdiscriminatie, moslimhaat, vrijheid van mening, vrijheid van meningsuiting.
Reacties
John Dubbelboer - 17/04/2015 20:09
Misschien aardig om daar uit te citeren: “Velen die strijden tegen islamofobie doen dat in werkelijkheid niet om Moslims als individuen maar om de religie van de Profeet Mohammed te verdedigen”.
We lezen over de tranen die moslima’s maar met moeite kunnen bedwingen. Inderdaad discriminatie is onjuist en wordt gelukkig goed bestreden in regelgeving die verder reikt dan art. 1 GW, maar wat liggen deze tranen dicht bij de verzuchting dat er verdriet is over dat anderen de Islam vies lijken te vinden.
Gaan we toch weer denken dat het uitsluitend om de Islam gaat.
Charles van den Broek - 15/04/2015 21:41
John Dubbelboer - 15/04/2015 20:23
We hebben van Moslims nu in alle toonaarden gehoord dat zij geen enkele schuld hoeven te torsen terwijl de niet-moslims elke Moslim zouden willen aanspreken.
Het is allemaal even vruchteloos.
Een Moslim gelooft dat de Koran het Woord van God bevat en dat het gehoorzamen van dat woord het Goede is. Wie gaat nuanceren, zou wel eens geen goede Moslim kunnen zijn. Mag een radicale Moslim een gematigde Moslim dus verwijten dat hij niet rechtzinnig is? Ja dat hij. Mag een niet-moslim naar de Islam verwijzen als hij een gematigde Moslim wil aanspreken voor door anderen begane terreurdaden? Ja dat mag hij. Er is weliswaar geen één op één relatie maar er is wel een onmiskenbaar verband.
Zulke islamkritiek moet je dus als Moslim dulden en vind maar een goed antwoord op deze islamkritiek.
Vervelend is het misschien wel en je zou graag willen dat deze islamkritiek ophoudt.
Maar kritiek leveren is voor de criticus ook niet gemakkelijk. Wie kent de Koran, de Islam en de geschiedenis van de Arabische Veroveringen zo goed dat hij fijnzinnig opereert in zijn kritiek?Dus neem je als Moslim een bepaalde bandbreedte in van tolerantie.
Daarbuiten begint het terrein van het onwelvoeglijke en het kwaadaardige.
We lopen het betoog van Cadat punt voor punt af, met daarachter commentaar.
1. De Islam is weer terug op de politieke agenda: geen samenleving wordt daar minder van, integendeel
2. Vragen naar de relatie tussen Islam en terreur zou Moslims uitsluiten en een vijandige sfeer geven: maar deze kwestie is juist boeiend en mag ons niet loslaten.
3. Moslimdiscriminatie groeit vooral tegen vrouwen met een hoofddoek: verboden en fout, kritiek op het hoofddoekje moet altijd mogelijk blijven.
4. Racistische bedreigingen en openlijke geweldpleging: fout en nog eens fout.
5. Ontplooiing politionele kracht: die is er voor iedereen, niet zeuren. Wees niet zo dom om de kloof tussen Moslim en niet-moslim zelf te vergroten.
6. Kennelijk is er iets mis met signaleringssystemen om jihadisme op te sporen: oei, in een grote greep verbonden met racisme en "niet mijn Charlie".
7. "Minder, minder": in een te grote greep verbonden ( niet mijn Charlie) met de klacht dat de Islam weer op de politieke agenda staat(punt 1).
"Minder minder" is fout, praten over de Islam, daar gaan we mee door want dat is leuk en leerzaam.
8. Tweede en derde generatie ruimte geven op de arbeidsmarkt: helemaal mee eens maar daarbij kan ik Charlie missen als kiespijn.
Charlie is maar een vervelend ventje dat goede en slechte zaken onder één noemer wil brengen. Bekend retorisch trucje.
Lees verder dit voortreffelijke stuk van Ewoud Butter over discriminatie: http://www.republiekallochtonie.nl/discrimineren-dat-doen-de-anderen-een-selectie-van-artikelen-over-discriminatie
Charles van den Broek - 15/04/2015 13:39
