Mensenrechten, wat heb je er aan?
In opinie door Dilan Yesilgöz op 13-12-2013 | 11:51
Tekst: Dilan Yesilgöz
Mensenrechten, wat heb je er aan? De centrale vraag tijdens de 41ste Globaliseringslezing. Met de 65ste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM), leek het de organisatie van de lezing een goed idee om het bestaansrecht van de Universele Verklaring ter discussie te stellen.
De Belgische rechtsgeleerde Marie-Benedicte Dembour was voor de lezing naar Nederland afgereisd om, zowel in de Volkskrant als tijdens de lezing in Felix Meritis, te beargumenteren dat de UVRM een westers product is, weliswaar goedbedoeld in de geschiedenis, maar niet opgewassen tegen de grote gevaren van nu.
Volgens Dembour is de UVRM teveel gericht op de strijd tussen het individu en de staat. De rechtsgeleerde is van mening dat de macht van de staat de afgelopen decennia is verminderd, terwijl die van rijke individuen en multinationals is vergroot. Wat nu speelt is een afbraak van de verzorgingsstaat, de triomf van het neoliberalisme en toenemende ongelijkheid, vertelt Dembour in het interview met de Volkskrant. Het zou een groot gemis zijn dat de UVRM niet de collectieve rechten en de sociaaldemocratie beschermt. Tijdens de Globaliseringslezing voegt Dembour hieraan toe dat het bovendien lastig is om een dergelijk document ‘universeel’ te noemen. Immers, er is altijd een grens waarbij je moet stoppen en kijken of je niet eigen je eigen normen en waarden aan de ander oplegt.
Nu is het naar mening zeer kwalijk dat mevrouw Dembour voorstelt om een politieke stroming als leidend principe op te nemen in een verklaring dat in beginsel voor alle mensen moet gelden. Van een rechtsgeleerde zou men meer objectiviteit kunnen en mogen verwachten.
Maar wat veel erger is, is dat mevrouw Dembour beweert dat er culturen, of omstandigheden, kunnen zijn waarbij het gerechtvaardigd is om te zeggen; ‘Ho, wacht, ik snap het nu als deze universele MENSENrechten hier niet kunnen gelden, immers, we moeten rekening houden met uw cultuur’.
Afgelopen dagen hebben veel Nederlanders, waaronder ik, brieven geschreven op initiatief van Amnesty International voor politieke gevangenen wereldwijd. Mensen die gevangen zitten zonder rechtvaardig proces omdat ze op een vredevolle manier opkwamen voor mensenrechten. Nu kunnen wij toch niet tegen deze mensen zeggen dat we betwijfelen of alle artikelen van de UVRM evenredig toepasbaar zijn in een land en dat de toetsing hiervan afhankelijk is van de heersende cultuur en het regime?
Sterker nog, ik vraag mij af of er 1 artikel aan te wijzen is waarvan gezegd kan worden dat het überhaupt afhankelijk is van cultuur. Een greep uit de artikelen, zodat u met mij mee kunt denken:
- Het recht op leven
- Verbod op marteling
- Vrijheid van meningsuiting
- Alle mensen zijn vrij en gelijkwaardig
Ik geloof niet dat wij de luxe hebben om deze mensenrechten te relativeren, terwijl zoveel mensen op de wereld zich hier aan vasthouden terwijl ze vechten voor hun rechten. Volgens mevrouw Dembour is het niet mogelijk om te stellen dat één cultuur goed is, en de andere slecht. Het framework hiervoor zou ontbreken. En met deze gedachtegang maakt mevrouw Dembour wat mij betreft echt een hele grote fout. Mevrouw Dembour gaat voorbij aan het feit dat niet culturen, maar mensen gelijk zijn.
Je kunt wel degelijk zeggen dat een cultuur (of aspecten van een cultuur) niet goed is. En dat kunnen we doordat we juist wel een framework in handen hebben, een kader waaraan getoetst kan worden of iets gerechtvaardigd is of niet. Dat framework is namelijk nou net de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Daarmee moeten we, keer op keer op keer op keer, in de hand de rechten van alle mensen, individuen, blijven verdedigen en beschermen.
We moeten het blijven afdwingen in alle naties, zonder concessies te doen. Deze verklaring is niet onderhandelbaar. Dit is de basis, dit is het minimum. Alleen al het continue uitgangspunt dat de universaliteit van deze verklaring niet relatief is, is voor mensenrechtenactivisten over de hele wereld een flinke steun in de rug.
Ik ben voor debat, altijd, laat dat duidelijk zijn, maar vind het toch merkwaardig dat we blijkbaar van mening zijn dat we in de luxepositie verkeren dat we zo’n fundamenteel document als de UVRM vanuit onze luie stoelen, achter onze Ipads, met de cappuccino in de hand, ter discussie mogen stellen, terwijl duizenden journalisten in Turkije vastzitten, terwijl honderden, misschien wel duizenden vrouwen dagelijks in India verkracht worden, terwijl Syrische vluchtelingen doodvriezen in de koude bergen, terwijl kinderen in Thailand verkocht worden aan mensenhandelaren, terwijl…..
Dilan Yesilgöz is redactrice van Republiek Allochtonië en kandidaat voor de Amsterdamse gemeenteraad namens de VVD.
Meer van en over Dilan op Republiek Allochtonië: hier
Over mensenrechten op dit blog: hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
Meer over Dilan Yesilgöz, Marie-Benedicte Dembour, mensenrechten, uvrm.
Reacties
Dit systeem heeft nooit onder enige vorm van controle gestaan, ik betwijfel of het nu onder enige vorm van controle staat. Mensen die getroffen werden belanden in het ziekenhuis worden, permanent invalide en riskeren repercussies als ze hun mond opendoen.
En zoals in een echte bananen republiek, doet de overheid er alles aan om dit niet te meten.
Politie en justitie weigeren bewijs te verzamelen. De houding van de pers die vroeger 'gratis' meehielp mensen voor 'in de war' te verklaren heeft de 'nieuwe gestapo' goed geholpen. Ontkennen is echter inmiddels een gepasseerd station. Er zijn 16 millioen websites, amerikaanse senatoren, de UN en vele anderen die hier wel vragen over gesteld hebben.
