Meer zelfvertrouwen graag in een volgend Tweede Kamer debat over migrantenproblematiek
In opinie door Dick Mantel op 10-04-2013 | 13:54
Tekst: Dick Mantel
Om partijen die hun stemmenwinst halen uit aangewakkerde angst voor nieuwkomers hun bestaansgrond te laten verliezen, is een sterke toename van het zelfvertrouwen van de kiezers een vereiste, stelt Dick Mantel in onderstaande blog.
Hoe sloop je een hek om een groep Nederlanders, die niet in Nederland geboren zijn of waarvan een of beide ouders of grootouders buiten Nederland geboren zijn? Ja, het valt niet mee als je de woorden allochtoon of etnische minderheid niet wil gebruiken.
Het was in de nacht van donderdag 4 op vrijdag 5 april weer eens raak. Gratis reclame voor de PVV. Een ‘Marokkanendebat’ werd gevoerd, weliswaar begeleid door vele bedenkingen tegen de titel, maar in zijn effect toch een vorm van service aan de partij die garen spint bij dit soort discussies. En die dat ook als enig doel heeft.
‘Problemen benoemen’ is tegenwoordig het heilige mantra. Ook vorige week werd het weer veelvuldig gebruikt, ook door partijen die bezwaar hadden tegen de alles op één hoop gooiende, discriminerende titel van het debat. ‘Problemen benoemen’ schijnt nieuw te zijn. Kennelijk heeft men nog nooit van Rasoel (waarschijnlijk een pseudoniem) gehoord die al in 1992 een voorspelling voor 2050 schreef. Een stukje daaruit: ‘De Europese gemeenschap heeft de eenwording opgegeven en de grenzen weer gesloten. Veel Nederlanders hebben hun toevlucht gezocht in de omringende landen en van de achtergebleven Nederlanders kleden de vrouwen zich veelal als moslimvrouwen om moeilijkheden te voorkomen. De jihad is begonnen.’ Kennelijk heeft ook de Luzern lezing van Bolkestein toch niet voldoende bekendheid gekregen en is Fortuyn’s ‘De islamisering van onze cultuur‘ weinig gelezen. Ik noem deze personen niet ter aansporing om hun werk alsnog te lezen, maar om aan te geven dat er weinig problemen zo vaak ‘benoemd’ zijn als de vermeende dreiging van de islam en door cultuur/etniciteit/geloof bepaalde criminaliteit.
Joram van Klaveren van de PVV haalde in het debat alles weer uit de kast: ‘65% van de Marokkaanse jongens komt in aanraking met politie; Marokkanen zijn 22 keer vaker verdachte van vermogensdelicten met geweld; antisemitisme en homofoob geweld tieren welig onder Marokkanen; de legitimatie voor deze ellende: de islam.’ Over de cijfers valt wel het een en ander op te merken, maar karakteristiek is de diagnose die Van Klaveren stelt. De islam is de boosdoener. Ongetwijfeld heeft Van Klaveren een grondige studie achter de rug. Toevallig (nou ja, toevallig …) heb ik ook het een en ander gelezen. Ik ben geen alarmerende berichten tegen gekomen over een zorgelijke jeugdcriminaliteit in de grote steden, die onder islamitisch bewind vielen.
Wat wel steeds terug komt in de historische beschrijvingen, en dat mag de Tweede Kamer in het volgende debat best een rol laten spelen, is het feit dat de culturele en wetenschappelijke prestaties het hoogste peil bereikten in pluriforme samenlevingen. Samenlevingen van moslims, christenen en joden. Gezamenlijk kwam een Renaissance (=’wedergeboorte’ (van de verworvenheden van de klassieke oudheid)) tot stand. De ‘vertaalbeweging’ beginnend ongeveer in 750 na chr., opgezet in de islamitische wereld , maar later ook door christenen en joden uitgevoerd in islamitisch gebied, zorgde voor een enorme kennis van de Griekse wetenschap. Steden als Cordoba in Zuid-Spanje, met een pluriforme bevolking, maakten een ontwikkeling door die pas eeuwen later in West-Europa navolging kreeg. Niet voor niets noemt Maria Rosa Menocal -een in Cuba geboren historica- de moslimwereld in middeleeuws Spanje (en Portugal) het ‘Sieraad van de Wereld’ (‘Ornament of the World’). En niet voor niets is de ondertitel van haar boek ‘Hoe Moslims, Joden en Christenen een Cultuur van Tolerantie in Middeleeuws Spanje Creëerden’ (‘How Muslims, Jews, and Christians Created a Culture of Tolerance in Medieval Spain’).
Wat moet het hoofdbestanddeel van het volgende debat zijn? De overtuiging dat iedereen ‘gewoon’ Nederlander is, dat de inzet en inbreng van een ieder nodig is, dat voor iedereen dezelfde regels gelden, waarbij wangedrag bestraft wordt. Zonder bij dit wangedrag personen met hetzelfde geloof of van dezelfde etniciteit aan te spreken of verantwoordelijk te stellen. Zonder dat we steeds vervallen in het ‘wij/zij’ jargon.
In dat volgende debat mag ook best meer zelfvertrouwen getoond worden. Zelfvertrouwen werd terecht door burgemeester Van der Laan als ‘nootje op z’n zang’ aangevoerd voor het nieuwe koningsboek (Pauw en Witteman ergens in maart). We hebben in ons verleden, met vallen en opstaan, aangetoond met verschillen, met pluriformiteit, om te kunnen gaan. Ik schrijf ‘met vallen en opstaan’, omdat een periode als waarin we nu verkeren regelmatig is voorgekomen. Een periode die hoort bij snelle veranderingen, gepaard gaand met verdedigingsmechanismen. Maar dit soort periodes zijn eindig. We zullen ervan overtuigd moeten raken dat het vermogen te kunnen omgaan met verschillen juist onze sterkte is, of, iets voorzichtiger geformuleerd, moet zijn.
Het is in een samenleving in ieders belang geen ‘buitenstaanders’ te creëren. Nieuwkomers zullen zich zo snel mogelijk, door de taal te leren en het systeem van onze instituties en regelingen, tot insiders moeten maken. Oudkomers zullen hun ‘cultuur’ niet tot heilig moeten verklaren en van nieuwkomers niet het overnemen van die cultuur moeten eisen. Niet omdat we onszelf weg redeneren, maar omdat we ervan overtuigd zijn dat onze ‘cultuur’ geen vaststaande entiteit is die zomaar aangenomen kan worden. Net zo min als nieuwkomers hun ‘cultuur’ zomaar kunnen afgooien. Maar omdat we ervan overtuigd zijn dat cultuur veranderlijk is, door mensen gemaakt en dat er steeds nieuwe ‘culturen’ ontstaan.
Het creëren van buitenstaanders, de eis van ‘worden zoals wij’ versterkt precies datgene waar we bang voor zijn. ‘Al die nieuwkomers met hun vreemde geloof’ voelen zich versterkt in de mening ‘er niet bij te horen’. Waarmee het idee dat er sprake is van een andere wereld wordt versterkt in de wij-groep. Bij jongeren kan het buitengesloten voelen ook, in combinatie met ondervonden discriminatie, bijdragen aan afwijkend gedrag.
Eindconclusie: ons zelfvertrouwen zal zo sterk moeten toenemen dat partijen die hun stemmenwinst halen uit aangewakkerde angst voor nieuwkomers hun bestaansgrond verliezen. Het debat van vorige week was toen al een aanfluiting, maar in de toekomst zal zoiets alleen in een cabaret over lachwekkende debatten in het verleden (moeten) voorkomen.
Dick Mantel is gepensioneerd wiskundeleraar. Hij schrijft momenteel ‘Onze visie op de islam en op volkseenheid. Over eeuwigdurende stereotyperingen, eenheidsdwang, erbij horen en je thuis voelen’.
Meer van Dick Mantel op dit weblog: hier
Meer over het 'Marokkanendebat': hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook. Republiek Allochtonië (voorheen Allochtonenweblog) bestaat 7 jaar. Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
<
Meer over cultuur, dick mantel, marokkanendebat, migranten, pvv, wij/zij.
