Marokkaanse man zoekt blonde prinses
In opinie op 10-12-2011 | 14:38
Tekst: Mohammed Benzakour
Dacht even dat ik was beland op een datingsite: ‘Marokkaanse vrouw zoekt blonde prins’. Maar nee, gewoon de opiniepagina. Een geschoolde Marokkaanse vrouw maakt gewag van haar vruchteloze zoektocht naar de Marokkaanse prins en ziet zich nu gedwongen haar geluk te zoeken bij een blonde proseliet.
Nieuw is deze hartenkreet niet. Met de regelmaat van de biologische klok duikt wel ergens een artikel of interview op van een ‘hoogopgeleide Marokkaanse vrouw’ (HMV) die zucht onder het juk van een onvervuld verlangen: waar is toch die Marokkaanse prins? Hoewel volgens CPB-statistieken er duizenden van rondlopen (academisch, stropdas, baan, ABN), bevallen ze de HMV niet. Want luttele kopjes koffie verder, soms met beschuit toe, blijkt hij toch niet de ware prins. Aan de titel ‘prins’ hangt immers een protocol: de Marokkaanse man mag niet erg gehecht zijn aan Marokkaanse tradities, vindt familiebanden triviaal en crèches ideaal, moet zijn potje kunnen koken, is bekend met de werken van Bowles en Weiss, neemt geen aanstoot aan leggings, en niet te vergeten: moppert niet als vrouwlief structureel na tienen thuiskomt omdat haar ‘social network life’ nu eenmaal vergt dat ze in vijf bestuurscommissies zit en alle recepties afstruint met een doos visitekaartjes. Tja, kom daar maar eens om, gij hopeloos ouderwetse Marokkaanse man.
Intussen zakt de kont en tikt dat verdomde klokje driftig door. Maar dan is daar de redder in nood: de blonde bekeerling! Deze Arische god zit goddank niet zo in dat keurslijf gevangen van traditionele sjablonen en rolmodellen, hij is verlicht, intellectueel, en knielt bovendien voor Allah. Een heuse prins, zij het een tweede keus-prins, die bovendien, als Selma hem niet lust, doodleuk wordt doorgeschoven naar Fatima.
Tussen haakjes, ik wens de HMV’s veel succes met hun Abdullah Jansen: geen fanatieker geloofssoort dan de bekeerling, nauwelijks intellectueel en niet zelden behept met een labiel verleden – maar dit terzijde.
De auteur, Nora Kasrioui, die zich graag laat fotograferen in fashion robes, wijst hoe dan ook terecht op een sociaal nieuw verschijnsel. Enkel: haar vaststelling is maar het halve verhaal. Het hart heeft twee kamers: ook de hoogopgeleide Marokkaanse man (HMM) is vaak net zo teleurgesteld in de huwelijksmarkt en vindt zijn geluk in toenemende mate bij blonde prinsessen, bekeerd of niet.
Prachtig toch, alle multiculturele strubbelingen in een daad opgelost via de interraciale coïtus.
Deze multicultureel gesausde ‘battle of sexes’ past overigens uitstekend in de westerse emancipatietraditie. Sinds de 1e en 2e feministische golf wordt ons voorgeschreven dat man en vrouw, op één klein fysiek verschilletje na dan, volstrekt identiek zijn. Dit gelijkheidsidee heeft lange tijd zonnig uitgepakt voor de vrouw; stemrecht, verhoogde opleidings- en arbeidskansen, abortusrecht, etc. Inmiddels openbaren zich ook de schaduwplekken. Talloze geëmancipeerde vrouwen, blakend van ambitie en zelfontplooiing en die graag de eigen boontjes doppen, zitten maar al te vaak single te kniezen onder de kerstboom. Die ‘gelijkwaardige vent’ blijkt onvindbaar.
Sneu toch, hoe kan het? Gestaalde feministische wetenschappers als Sarah Blaffer Hrdy, Anne Dickson en Naomi Wolf steken de hand in eigen boezem en verklaren dat hun good old feminism zichzelf akelig in de staart bijt. Door de tomeloos opgeschroefde scoor-, en prestatiedrang is een generatie vrouwen gedrild die weliswaar die topbaan heeft bereikt maar emotioneel nogal gedesillusioneerd – alle oplages van Happinez en Coelho ten spijt. Voor velen blijkt dat kleine huiselijke geluk een utopie. Was het niet onze neerlandse powerfeministe, Heleen Mees, ‘aanjager van de derde feministische golf’, die in Vrij Nederland verzuchtte: ‘Het liefst zou ik trouwen en kinderen krijgen.’
Het punt is alleen dat die ‘gelijkwaardige vent’ het liever een treetje lager zoekt. De chirurg krijgt iets met de verpleegster, de manager met de secretaresse, de advocaat met de telefoniste, de piloot met de stewardess. Male chauvinist pigs? Nee, zo modieus is het niet, daarvoor is het mechanisme een te oeroude natuurwet: mannen compenseren hun overwicht en succes het liefst met schoon en simpel.
Vrijwel exact dit verschijnsel zien we nu terug bij de 2e en 3e generatie HMM’s. Die begeerde jasje-dasje-tasje verkiest puntje bij paaltje toch liever een minder streberige haaibaai; een betrouwbare partner die hecht aan waarden als liefde, gezin, toewijding, loyaliteit, bescheidenheid; een gemalin die van zorg geen zeurderig agendapunt maakt en hem op zondag stoofpeertjes en een pittige lamschotel voortovert naar moeders recept. Deze CDA’achtige gezin-is-de-hoeksteen-van-de-samenleving-spirit ziet hij eerder vervuld bij een ‘simpel’ Marokkaans meisje of, met stijgende voorkeur, bij een nette, geletterde Janneke – alles liever dan een HMV. Deze Janneke komt bij voorkeur uit een dorp, of is getogen in de Achterhoek, Veluwe of Bible Belt. Dat ze in de Here is mag geen beletsel heten: Mohammed en Jezus zijn dikke maatjes. Sterker nog: liever christen dan atheïst. Het geheim, ten slotte, van een lang en gelukkig samenzijn schuilt in geest en karakter: Janneke bloost, is trouw, lief en eert het kleine. Allah ziet alles en knikt instemmend.
Mohammed Benzakour is columnist en publicist. (www.benzakour.nl) Een ingekorte versie van dit artikel verscheen eerder in de Volkskrant
Eerdere stukken van Benzakour op dit blog vindt u hier
lees ook:
Haat tegen Marokkaanse mannen (Samira Ahli)
Moderne Marokkaanse vrouw date liever een bekeerde autochtoon (Nora Kasrioui)
Meer over dating, huwelijk, interetnisch, liefde, mohammed bednzakour, nora kasrioui, relaties, segregatie, vrouwen.
Reacties
Aya Danielle - 21/12/2011 11:32
18.05.11: Column Is l’am our - Daar waar met liefde en tederheid gevreeën wordt, wordt niet geschoten (door Jan Mahmood Beerenhout azn)
"Uiteindelijk, Geachte Aanwezigen, staat u allemaal samen vóór mij, de Ambtenaar der Burgerlijke Stand of de BABS, dat is de Buitengewoon Ambtenaar der Burgerlijke Stand – en daar ben ik er één van.
Wij zijn in onze ambtskleding het Einde en het Begin, en meester van de ceremonie die van twee individuen, twee gelieven, één juridisch collectief maken. In een serieus toespraakje moet ik het bruidspaar vragen of zij uit vrije wil voor elkaar kiezen, en hen vragen of zij ‘getrouw de plichten die bij de huwelijkse staat horen, zullen nakomen. Wat die rechten en plichten zijn, vraagt nooit iemand, maar voor alle zekerheid heb ik de wetsteksten altijd bij me.
Vrijwel iedereen zegt haastig of bedeesd JA, en dan kan ik, zoals in de Wet staat, de hamer met een klap laten vallen, en is er een nieuw echt echtpaar.
Ik mag altijd lekker als eerste het kersverse paar gelukwensen, en dat doe ik met veel plezier en nadrukkelijker als het een ‘gemengd stel’ is. Dat is dan een bipatride , multi-etnisch, multireligieus, multicultureel stel,: een Fries met een Turk, een Marokkaan met een Surinamer, een Tukker met een Rus, een protestant met een katholiek, een moslim met een orthodox christen… Voor het trouwende stel zijn die verschillen zo klein geworden, dat zij elke ochtend met plezier naast elkaar wakker worden. Samen vrolijk, blij wakker worden: dat is dé kunst: niet het met elkaar naar bed gaan.
Die gemengde stellen durven het aan, en vormen samen de kleinste multiculturele samenleving die er is. Dat is geweldig. En er is moed voor nodig. Omdat er misverstanden en cultuurverschillen zijn hebben de meesten het niet makkelijk, niet vóór het huwelijk en niet tijdens het huwelijk, hun leven. Ook op dat niveau heerst het Eigen Volk Eerst !
Hun moedige stap , vaak tegen de stroom in, verdient ons aller steun, niet onze tegenwerking, noch kritiek. Niet van familieleden, niet uit eigen kring, niet uit kerk & moskee. Het is immers een wonder dat de Almachtige de vonk van de liefde voor elkaar deed ontbranden, en dat het stel, zoals God Allah via de Profeet (vzmh) ons leert: “rust bij elkaar zal vinden”. Daar waar met liefde en tederheid gevreeën , geleefd wordt, wordt niet geschoten!
Ik maak mij echter ongerust! Het aantal ‘gemengde huwelijken’ neemt namelijk niet toe. Het netto-resultaat is zelfs negatief: er zijn minder i.p.v. meer geslaagde gemengde huwelijken. Hebben we de laatste jaren een grotere afkeer van elkaar gekregen: zo groot dat we niet eens meer met elkaar naar bed durven, laat staan samen wakker worden? Geldt zelfs voor de kleinste multi-culturele samenleving: Eigen Volk Eerst ?! Iedereen , allochtoon of autochtoon, die dat idee huldigt, houdt niet van de Schepper, niet van de Schepping, en ook niet van De Liefde.
Er is dringend een Revolutie op Liefdesgebied nodig, waardoor gemengde stellen met denderende steun van de samenleving, de families, de vrienden & kennissen hun multi-etnische, multi-religieuze mini-samenleving kunnen waarmaken. Dát moet beloond worden! Daarom vind ik dat een geslaagd immigratie-en integratiebeleid blijkt uit een toenemend aantal multi-etnische huwelijken. Meer ‘gemengde stellen’ is voor mij de meetlat waarop politici en ambtenaren moeten worden afgerekend
Gaat heen, en weest dankbaar voor het Goddelijk vermogen in u om lief te hebben, en doe dat dan ook.
Hebt elkander lief, en geef de liefde de ruimte, want alleen daarmee maken wij een gezonde mono-multi-culturele samenleving. Ik herhaal: waar met liefde gevreeën wordt, wordt niet geschoten, is geen afkeer of vijandigheid
Ik heb gezegd!
flip van dyke - 10/12/2011 15:13
http://statline.cbs.nl/StatWeb/publication/?DM=SLNL&PA=71888NED&D1=1&D2=l&D3=2&D4=a&D5=a&HDR=T,G1,G4,G2&STB=G3&VW=T
Er is geen enkele sprake van enig belangrijk aantal 1ste of 2de generatie Marokkaanse vrouwen dat voor een autochtoon kiest.
Even de feiten controleren zou een boel overbodige artikelen schelen.
