Loopt onze manier van leven gevaar?

Beste Renzo, elke verandering in levenswijze die voortvloeit uit een beknotting van vrijheden, is een achteruitgang.
Elke achteruitgang creëert frustratie.
Elke frustratie wordt of de kop ingedrukt of groeit uit tot massafrustratie en zal uiteindelijk ontploffen.
Politici willen alleen maar dat de bevolking “rustig”blijft. Politici zijn fantastisch in het doven van vuurtjes, maar als het er op aankomt om de vuurtjes te voorkomen, wat men visie noemt, zijn ze onwetend.
Kijk maar hoe Europa de vluchtelingencrisis niet oplost. Dat er vluchtelingen gingen komen, was in de sterren geschreven, maar men heeft gewacht tot ze er werkelijk waren om acties te ondernemen (enfin ronkende verklaringen te maken, die geen aarde aan de dijk brengen).
Deze enorme onmacht leidt nu dat locale regeringen, maatregels treffen, die eigenlijk ondemocratisch en racistisch zijn.

Beste Renzo, ik zie het inderdaad als een nederlaag en een verkeerd signaal wanneer er een aparte opvang voor homoseksuelen moet komen.
Soms moet dat blijkbaar om de veiligheid van mensen te garanderen. Daarom hebben we ook Blijf van mijn Lijf huizen en houden we supporters van verschillende voetbalclubs in gescheiden vakken. Dat zijn ook nederlagen. Over voetbal gesproken: dat er zelden een voeballer uit de kast komt omdat die wereld zo homofoob is, vind ik ook een nederlaag. Maar een bedreiging van onze manier van leven is dat niet.
Wat ik wel een bedreiging vind: de malloten die gewelddadig tegen asielzoekers protesteren, politici bedreigen en daarbij 'politieke dekking' krijgen.

onze manier van leven loopt zeker gevaar door immigratie. Binnenkort zullen we LGBT' ers scheiden in AZC's. Sterker, dat gebeurt nu al. We willen kennelijk niet dat er doden vallen. mooi. Nu een vraag voor de auteur en de reageerders hier: vindt u deze apartheid en segregatie vooruitgang of achteruitgang? Ik vind, heel raar wsl, dat apartheid achteruitgang is. Schande dat het moet. Dat is een directe aanval op ons leven. En die mensen komen dus in onze maatschappij! (ja niet allemaal, ik weet het, maar 1% kan voldoende zijn.)> voor u wijst naar NL nu: die maatregel van scheiding van homo's was in NL voordien niet nodig. Nu dus wel in een categorie. Dat is een aanval. dat is achteruitgang. Graag uw argumenten waarom u apartheid een vooruitgang vindt. Ik ben zeer zeer benieuwd.

De bijdrage van Dick Mantel geeft mij geen duidelijk beeld van zijn visie op het vraagstuk van het Multiculturalisme waar Nederland in vijftig jaar tijd mee is overladen. Want de ontkenning van de daarmee gepaard gaande segregatie in onze leefomgeving heeft geresulteerd in een steeds verdere onrust onder grote delen van de oorspronkelijke bevolking. Deze onrust is er, en die is er niet voor niets. Juist onder de minder hoogopgeleide en minder welvarende bevolkingsdelen is deze het grootst, aangejaagd daarbij door de steeds groter wordende inkomens en standsverschillen tussen deze groepen. Het politieke invloed evenwicht verschilt aantoonbaar daarbij tussen deze klassen. Terwijl hoogopgeleiden weinig te duchten hebben van de allochtone concurrentie op zowel de arbeidsmarkt als wel op het vlak van sociale voorzieningen, geld dat wel ten zeerste voor de laagopgeleiden, laag-gesalarieerden en uitkeringsgerechtigden.
Juist deze groeperingen voelen zich extra benadeeld door het feit dat vooral Mohammedaanse immigranten met hun totaal andere levenswijze en waarden meteen dezelfde status krijgen als zijzelf en in dezelfde wijken woonachtig worden. Dat steekt en brengt de vaak toch al fragiele maatschappelijke status verder onder druk. Hun leefomgeving verandert daardoor en andere aspecten komen daar bovenop, zoals concurrentie op de lagere arbeidsmarkt en vergaande diversiteit van leerlingen op de traditionele onderwijsinstituten. Kortom zij zijn het die de klappen op moeten vangen die door de politieke besluitvorming worden uitgedeeld. De beter gesitueerden en hoog opgeleide bevolkingsgroepen hebben de vrijheid en het voorrecht om een hogere moraliteit uit te dragen, doordat zij niet of nauwelijks geconfronteerd worden met het verlies van werkgelegenheid, eigenheid en statutair houvast.
Daarbij zijn de begrippen muliculturaliteit en etniciteit verwarrend in de discussie. Het overgrote deel van de Nederlanders heeft geen of zeer weinig moeite met medeburgers van een andere huidskleur dan de blanke. Zie bijvoorbeeld hoe honderdduizenden mensen uit Suriname en in mindere mate uit Indonesië naar Nederland trokken bij beëindiging van onze koloniale betrokkenheid. Hier was nauwelijks sprake van rellen, anti demonstraties of verhitte discussies in de media. Een ander voorbeeld: Wie heeft er ooit gehoord van protesten tegen Chinezen die onze frietkotten en cafetaria’s overnemen om van hun populaire restaurants maar niet te spreken. Het gaat er dus niet om hoe je hoofd er uitziet, maar wel om wat er in zit. En als die inhoud de gedeelde normen en waarden van de gevestigde samenleving niet onderschrijft of er zelfs in hoge mate afstand van neemt, roept dat een vijandbeeld op bij veel mensen, inherent aan de misschien wel genetisch bepaalde behoefte van de mensheid om eigen waarden, territorium en toekomst te verdedigen tegen een ieder die daar inbreuk op maakt, of lijkt te maken. Ook haalt Dick Mantel een vergelijking naar voren met de integratie van het Katholieke en Protestantse volksdeel na het bijeenschrapen van Noordelijke en Zuidelijke Nederlandse gebieden tot een Koninkrijk. Dit is een integratie debat van een heel andere orde. Het gaat hier over mensen met een van oorsprong zelfde ( Katholieke) cultuur, uiteengedreven door Machtspolitiek/Godsdienstige strategieën. Met het verdwijnen van deze geschilpunten kwam er ruimte voor verdere samenwerking en herleving van een collectieve arbeidsmoraal die de Lage Landen, Zuidelijk en Noordelijk, weer een leidende positie leverde in de Europese en zelfs Mondiale economie. Op de achtergrond speelde het Christendom daarbij een structurerende rol, in die zin dat zowel uit de Bijbel als uit de leer van Christus aanzet wordt gegeven tot arbeidzaamheid en persoonlijke verantwoordelijkheid voor zowel de collectieve als individuele welvaart. Het dan ook niet verwonderlijk dat juist in culturen waar deze mind set op een andere wijze geïnterpreteerd wordt, zowel diezelfde persoonlijke als collectieve welvaart op een lager niveau ligt. Het is verstandig deze beschouwingen te spiegelen aan de huidige problematiek, die hoewel vaak verbloemd in de discussie, vooral geleid wordt door de angst voor de Mohammedaanse invloed op onze verworven vrijheden en welvaart. Ook is het te overdenken waard of de, an sich selbst, toegedachte, hoogstaand gewaande moraal, van veel goed gebekte/opgeleide discussianten op den duur in de realiteit echt veel beter zal zijn dan die van verontruste wijkbewoners of de mensen in o.a. de Balkanlanden. De ramp die zich daar afspeelde en nog steeds niet is opgelost, is een van de vele voorbeelden van de zeer moeilijke mogelijkheden tot samenleving van Christelijk georiënteerden met volgelingen van Mohammed. Aldaar leeft men al meer dan duizend jaar samen en nog steeds is er oorlog en segregatie. Een voorbeeld uit de realiteit, vlak naast ons. Maar echt niet alleen met het Christendom, want evenzeer de clashes van het Mohammedanisme met het Hindoeïsme en Boeddhisme in India en andere landen geeft aan dat deze integratie ook in Nederland gedoemd is te mislukken of op zijn minst zeer moeizaam zal zijn. Tenzij het werkelijk zo is, dat alle Nederlanders een veel hogere ethische moraal hebben dan in de genoemde en vergelijkbare landen. Dat waag ik echter ten zeerste te betwijfelen als het er echt op aan komt.
In een opzicht ben ik het wel met Dick Mantel eens, deze clash of cultures heeft niets met politiek te maken. Het verschil in inzicht daarover loopt door alle partijen heen, en ook door de gelederen van de vele niet stemmers in Nederland. Het is een verschillende interpretatie van de mogelijkheden en van de bedreigingen voor het huidige én voor het toekomstige welbevinden van de gevestigde Nederlander. Het is daarom van belang lering te trekken uit de situatie in andere landen met de zelfde problemen, deze te analyseren, de negatieve en positieve aspecten hierin te duiden. Zodat er een onderbouwde analyse wordt gemaakt, welke het mogelijk maakt de toekomstige tendens van verdere massa immigratie te beheren en te beteugelen. Want laten we eerlijk zijn, de immense uitbreiding van de wereldbevolking in combinatie met de aanstaande klimaatverandering zal West Europa met een immigratieprobleem opzadelen zoals nog nooit eerder in de geschiedenis heeft plaatsgevonden. In hoeverre een superieure moraal van korte termijn politici hier een sturende rol kan spelen zal moeten blijken. Hoe billijk de drijfveren van deze immigranten ook mogen zijn om een betere samenleving op te zoeken dan die van hun geboorteplek, het is aan ons om onze welvaart en cultuur te behouden, zodat die een voorbeeld kan blijven voor andere culturen, maar geen uitvlucht. Ik pleit dan ook voor een meer realistische dan voor een meer idealistische benadering van deze materie. Dus voor een serieuze in plaats van een superieure moraal.

Ik denk dat U zich lichtelijk vergist…
Er zijn bij elke komst van “nieuwelingen”, mensen met en andere cultuur, oorsprong of wat dan ook, steeds problemen geweest.
Deze problemen waren van min of meer lange duur, maar we hebben nooit “nieuwelingen” gehad uit een groep mensen die moorden omdat ze het niet eens zijn met de opvattingen van diegenen die hen opvangen.
Dit maakt dat mensen bang zijn en zich afvragen: “Is deze persoon werkelijk hier om vredevol in dit land te zijn, zich te gedragen als West Europeaan, of beraamd deze persoon een aanslag, een moord of wat dan ook”
Kunnen deze mensen, die in West Europa er alles aan doen om zich te integreren, daaraan wat doen?
Het antwoord is ja en neen.
Ja, want ze zouden als groep meer openlijk deze gebeurtenissen moeten verafschuwen en het initiatief nemen om de “goddelijke”teksten aan te passen aan de plaats en tijd.
Ze zouden zich moeten gedragen als West Europeanen zodat ze niet in het straatbeeld opvallen. Door in het straatbeeld zich als “aanhanger” te tonen, laat men impliciet zien dat men het eens is met die acties, zelfs als dat in werkelijkheid niet zo is.
Neen, want één van de voorwaarden van hun eigen geloof, laat niet toe dat men ook maar de minste kritiek vormt tegenover dat geloof.
Misschien als een grote massa “nieuwelingen”of afstammelingen van nieuwelingen zich openlijk zou verzetten tegen de gang van zaken en openlijk kiezen voor een aangepast godsdienstbeleid, zou men misschien in het Midden Oosten kunnen begrijpen dat er iets op gang komt, waar ze op termijn weinig zullen kunnen tegen doen.
Ook zou er misschien op wereldniveau moeten onderhandeld worden dat moslims alleen maar godsdienstvrijheid kunnen genieten in de landen van opvang, als ook in hun land godsdienstvrijheid bestaat.
Het is omdat wij te veel met onze armen open hebben gestaan, zonder ons daar vragen of aangepaste condities bij te stellen, dat we nu in deze situatie zitten en dat het “wij” en “zij” gevoel is doorgekomen.