Laten we allemaal proberen een pleister te zijn
In opinie door Zoë Papaikonomou op 29-01-2017 | 12:12
Door Zoë Papaikonomou
Gespannen volg ik het nieuws rondom Trumps laatste maatregel. Binnen twee dagen zitten er overal geweigerde Amerikanen of reizigers vast op vliegvelden. De toegang ontzegd, verbannen op basis van hun geloof of afkomst. Met een zwaar hart val ik na uren woelen in slaap.
Mijn droom brengt me een paar straten verderop. Het is guur en koud. De wind blaast ijzige druppels in mijn gezicht. Ik voel me onrustig, getergd. Er klopt iets niet. De bekende plekken om me heen zijn verlaten en stellen me niet gerust. Maar zoals wel vaker in een droom kan ik mijn vinger er niet op leggen. Plots voel ik een warm handje in de mijne. Mijn zoon van 3 loopt naast me. Het troost me, maar maakt me ook angstiger. Ik weet niet wat ons te wachten staat.
Ik besluit de buurtbibliotheek in te vluchten om daar te kunnen uitzoeken wat er gaande is. Bij de ingang worden we tegengehouden door een bewaker. Een grote man die ons met een vuile blik van top tot teen bestudeert. Ook zijn aanwezigheid, zijn houding kloppen niet, maar het lukt me niet achter hem langs te kijken. Zijn omvang verspert het zicht.
“Paspoort!” buldert hij. Ik kijk hem geschrokken aan. Ik twijfel, maar geeft hem toch mijn paspoort. Ik merk dat mijn zoon bang is. Hij klemt zich aan me vast. De bewaker bekijkt mijn paspoort zorgvuldig en geeft hem na een tijdje terug. Ik wil doorlopen, maar hij houdt me tegen. “Uw zoons paspoort!”
“Hij is drie jaar!” Kaats ik terug.
“Paspoort!” Is zijn enige reactie.
Ik pak het handje van mijn zoon extra stevig vast en zet het een lopen. Naar huis. Naar huis. Zo snel mogelijk naar huis.
Ik word met een schok wakker. Even gedesoriënteerd, maar ik realiseer me direct waarom ik dit heb gedroomd. Ik sluip zachtjes mijn zoons kamer in en kijk naar zijn slapende vorm. In mijn buik laat ook mijn dochter van zich horen. Hoe kan ik ervoor zorgen dat zij niet opgroeien in deze wereld die nu wel weer heel duistere vormen aanneemt?
Als ik ’s ochtends het nieuws check zie ik dat duizenden mensen zich hebben verzameld op JFK airport in New York uit protest tegen Trumps maatregel en ter steun voor de mensen die geweigerd zijn. President Trudeau van Canada biedt Amerikanen, reizigers en vluchtelingen die de VS niet in kunnen een plek aan. De rechter blokkeert Trumps inreisverbod voor mensen met een visum.
Lichtpuntjes, pleisters op het huilende hart van deze aardbol. Laten we allemaal proberen een pleister te zijn. Want, met miljoenen pleisters – hoe klein ook - moeten we deze open wond toch kunnen dichten?
Zoë Papaikonomou is journalist en docent. Op dit moment werkt zij aan een boek over het gebrek aan diversiteit in de media.
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Republiek Allochtonië wordt op vrijwillige basis onderhouden. Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over moslimhaat, trump, Zoë Papaikonomou.
