Kritiek op postercampagne Femmes for Freedom is ongenuanceerd en onterecht
In opinie door Pooyan Tamimi Arab op 18-01-2018 | 20:50
De afgelopen dagen verschenen er twee kritische stukken in het Parool over een geplande postercampagne van Femmes For Freedom in Amsterdam. Vervolgens heeft Sylvana Simons zich op Facebook ook uitgesproken tegen het idee. Ik doe al enige tijd onderzoek naar de postercampagne in Rotterdam en de aankomende in Amsterdam en denk dat de kritiek ongenuanceerd en onterecht is.
Allereerst is het primaire doel van zo’n campagne niet, zoals gedragswetenschapper Reint Jan Renes suggereerde, om “de doelgroep die zich schuldig maakt aan seksuele onderdrukking” op magische wijze van gedrag te doen veranderen. Hij schrijft ook: “Ga rechtstreeks met de mensen in gesprek” en lijkt aan te nemen dat Shirin Musa van FFF niet in contact is met mensen waar het om te doen is. Kijk eens naar deze foto van Hindustaanse vrouwen die Musa komen steunen in de rechtbank deze week. Daar zou ook een column over geschreven kunnen worden, dat Musa simpelweg haar nek uitsteekt voor deze vrouwen.
Ook antropoloog Edien Bartels is van mening dat een in your face poster campagne tegenstellingen verhardt en geen “effect” heeft. Deze reactie is op zich begrijpelijk en ben ik sinds de campagne in Rotterdam vaker tegengekomen. Toch is haar column problematisch op meerdere punten. Mensen reageren namelijk heel verschillend op zulke posters, ook die in Roterdam, zelfs wanneer Leefbaar Rotterdam de campagne heeft gesteund. Daarom is het belangrijk te beginnen met de erkenning dat FFF gesteund wordt door vrouwen van uiteenlopende achtergronden. Dat zijn mensen die tegen mij zeggen: “Ja, eindelijk gebeurt er iets.” Ja, ook moslims. Dat zijn mensen die zich gesteund voelen en daar gaat het om.
Als je de diversiteit binnen groepen echt serieus neemt, dan wordt een heel andere situatie zichtbaar en de normatieve evaluatie van zo’n campagne per definitie complexer. Zie bijvoorbeeld het prachtig geschreven stuk van Nadia Ezzeroli, “Waarom het woord kech ons altijd treft als een mokerslag”, waarin zij het opneemt voor FFF. Bovendien zou je dezelfde logica tegen “een normatieve campagne”, in de woorden van Renes, kunnen gebruiken om anderen het zwijgen op te leggen, bijvoorbeeld anti-zwarte piet demonstranten. Ze zouden dan wat rustiger aan moeten doen, want we willen de tegenstellingen in Nederland niet verergeren. Really?
En verder kan het argument dat de campagne te duur zou zijn niet serieus genomen worden. Bartels noemt 25.000 Euro. Vergelijk dat eens met de campagne voor “zeehelden” van de gemeente Amsterdam tijdens Sail, dan hebben we het over bedragen die in de miljoenen lopen. We weten allemaal dat het in de werkelijkheid om politieke verschillen gaat, dus het lijkt op een puur retorische truc om de postercampagne te saboteren. Door de kritiek zo hard te formuleren delegitimeert zij Musa’s organisatie, wat helemaal nergens voor nodig is en niemand goed doet. Het is teleurstellend dat Bartels daarbij stelt dat gedragsverandering “niet zo eenvoudig” is en niet “van de ene dag op de andere” mogelijk gemaakt kan worden door de posters. Ze neemt het zo impliciet op voor conservatieve lui, door te suggereren dat mensen zoals Musa zich braaf en geduldig moeten opstellen. Maar die tijd is gelukkig voorbij.
Deze tekst plaatste Pooyan Tamimi Arab eerder op facebook
Lees ook De reactie van Edien Bartels op dit stuk
Meer over femmes for freedom, postercampagne, shirin musa, vrije partnerkeuze.
