In de ban van Meghan Markle. Deel 2
In opinie door Maria Bouanani op 06-05-2019 | 09:16
Als ik de wachtkamer binnenloop, zie ik haar onrustig verzitten. Haar gezicht is wat voller, een beetje pafferig en haar gewoonlijk ranke enkels zijn gezwollen.
Ze kijkt vermoeid en wat norsig. Het duurt een paar seconden voor ze een teken van herkenning geeft. Ze geeft me een glimlach die verraad dat ze de pijn verbijt en zegt op verraste toon: "Wel heb je ooit, is je dorre put dan toch een vruchtbaar oord gebleken!?"
Ik sla mijn ogen gekweld neer, voel een brok in mijn keel en zeg: "Het is niet wat je denkt. Ik kom hier slechts voor een periodieke controle."
"Don 't we all get knocked up eventually?" Voor een klein moment denk ik dat ze het niet begrijpt, maar ze vervolgt : "Dus prins Maurits heeft je plantjes niet kunnen bewateren?" Ik herpak me en antwoord dat ik het afgelopen jaar netjes de knieën bij elkaar heb gehouden. "Goed zo. Ik ben trots op je. Hou andermans vijver maar beter op afstand. Heb je geen enkele kikker uit je eigen vijver kunnen vissen?" Jawel een enkele, die veranderde niet in een prins. Maar eerder in een verdwaalde hagedis. Ik heb hem eruit gepleurd. Natuurlijke selectie noem ik dat."
"Je gevoel voor drama is er in elk geval niet minder op geworden", zegt ze plagerig. "Dus je gebeden van afgelopen Ramadan zijn nog niet verhoord?"
"Nee, ik voel me soms een roepende in de woestijn. God geeft vooralsnog niet thuis."
Ze houdt haar handen in de zij, ter verzachting van de pijn in haar rug. Ze luistert aandachtig naar haar lijf en vervolgt ons gesprek. "God heeft je wel degelijk gehoord. Zo' n dramaqueen als jij is moeilijk te missen ...." ".... maar met gemak te negeren", vul ik aan met ingehouden woede. Ze rolt wederom met haar ogen. Ik voel me gekwetst. Heb ik het recht niet om verongelijkt te zijn? Zij heeft makkelijk praten! Zij heeft Ginger en Ginger heeft zwemmers waar je U tegen zegt.
Weer weet ze mijn gedachten te raden. "Begin je nou weer?", zegt ze zichtbaar geïrriteerd. "Moet ik nu weer beginnen over het hele roepingsverhaal? Ik zou ieder gesprek die ik aan jou besteed moeten factureren. Misschien trek je er dan wel lering uit!"
Ik voel de tranen in mijn ogen opwellen. Ik slik ze weg en kijk naar een schilderij aan de wand van de muur, waar de gelukzaligheid van een jong gezin van af spat. Linksboven het schilderij staat een pijltje naar rechts om de richting aan te geven van de ivf-poli. Hoe wreed kun je zijn? Ze volgt mijn blik.
"Kom hier", zegt ze. Ik kom aarzelend dichterbij. Ze pakt mijn handen stevig vast en trekt me naar beneden tot ik op beide knieën voor haar sta. Ze ontbloot haar buik die nogal strak staat en legt mijn handen erop. Ik zie het voetje van het ongeboren kind ongeduldig trappen en voel het enthousiasme verbazend snel in me opstijgen. Ze kijkt me ernstig aan en zegt: "Hoewel ik uitkijk naar het moment waarop ik mijn kind in mijn armen mag houden, is mijn behoefte om het te beschermen groter. Ik draag liever het ongemak een tijd langer met me mee. Omdat ik doodsbenauwd ben voor het leven in de schijnwerpers waar mijn kind aan blootgesteld zal worden. Ik heb gekozen voor de spotlights. Ik ben wel wat gewend. Maar mijn kind zal nooit de smaak van de anonimiteit kunnen proeven. Ik ben bang voor de dag waarop het me ter verantwoording zal roepen, voor de dag waarop zijn of haar geluk niet meer in mijn handen zal liggen en ik slechts kan toekijken."
Ik trek mijn handen terug en kijk haar lichtelijk geschrokken aan. "Maar je hebt een arsenaal aan professionals om je heen, die je kunnen helpen." "Professionals? Een stijve club betweters zul je bedoelen, die je gedateerde protocollen door de strot proberen te duwen en alle levensvreugde eruit zuigen als je niet oppast! God sta me bij. Zolang als ik leef, .... ." Een scherpe wee, onderbreekt haar korte tirade. Ze moet er even van bijkomen. Ik gun haar haar rust en ga op gepaste afstand tegenover haar zitten.
Na enige tijd verbreekt ze de stilte en vraagt me om haar ter afleiding wat te vertellen over de verdwaalde hagedis.
Ik vertel hoe ik de kikker langzaamaan zag veranderen. Aanvankelijk dacht ik in een salamander. Dat was nog altijd geen prins, maar ik dacht ach ja laat ik mijn verwachtingen wat bijstellen. Een salamander hoort immers ook thuis in een vijver. Maar deze verschoot steeds van kleur. Dus ik begreep dat ik met een kameleon van doen had. Daar kan en wil ik niet op bouwen.
"Ik ben wederom trots op je. Er zijn mensen die tegen beter weten in hun tijd verdoen aan dat wat niet is. Dat is pijnlijk. Ik weet dat jouw teleurstelling ook zeer doet. Maar er is geen groei zonder pijn. Je verloochent jezelf tenminste niet. Je koestert de vrucht in jezelf die passie heet. Verlies deze niet. Gun jezelf een baaldag na iedere teleurstelling. Maar de volgende dag zet je gewoon er de schouders weer onder."
"The show must go on?" Ze knikt.
Twee deuren naast elkaar gaan gelijktijdig open. Dokter Den Hertog vraagt haar binnen. De andere dokter kijkt mij aan. Hij is nieuw en stelt zich voor als dokter Kikkervis. De hertogin van Sussex kijkt me aan en we schieten allebei gepijnigd in de lach. We hebben nog een lange weg te gaan. "Ik zal voor je bidden", zeg ik. "Ik ook voor jou!" Ze geeft me een kus op de wang en loopt net zoals ik een onzekere maar hoopvolle toekomst tegemoet.
Zie ook:
Deel I: In de ban van Meghan Markle
Wilt u dat Republiek Allochtonië blijft bestaan? Waardeert u ons vrijwilligerswerk? We kunnen uw steun goed gebruiken. U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren (nu ook via I-deal)
Neem een abonnement op onze dagelijkse nieuwsbrief: Subscribe to Republiek Allochtonië by Email
