In de ban van Meghan Markle
In opinie door Maria Bouanani op 19-05-2018 | 10:17
Ze kijkt me enigszins geërgerd aan en antwoord bits “Mens wat zeur je nou? Moet ik alles voorkauwen? Waarom moet ik het pad voor jou effenen? Wees nou eens een keer je eigen held!” Ze zucht en rolt met haar ogen. Ze kijkt weer terug naar haar spiegelbeeld omgeven door spotlichten die haar bezorgde blik en de vermoeidheid op haar licht bepoederde gezicht verraden.
Ik voel me een beetje een last op haar schouder, een blok aan haar been maar de vriendelijkheid die ondanks alle emoties op haar gezicht blijft staan moedigt me aan om te volharden.
Ik klaag over de beperkte vijver waaruit ik mag vissen. Dat het niet eerlijk is dat anderen de zee mogen bedwingen terwijl ik me blindstaar op de bodem van een alsmaar nauw wordende vijver. “Ik haal er mijn neus voor op!”, zeg ik als een driftig kind. Ze schiet voor het eerst sinds ons gesprek in de lach en zegt plagerig “ Zeg Calimero, je weet toch dat als je het kleine niet eert het grote niet weert bent!”
Ik voel me een beetje op mijn teentjes getrapt. Vooral omdat ik vind dat ze gelijk heeft ook! Maar ik ben helemáál klaar met misplaatste trots. Die heeft me niet verder gebracht. Na een paar keer slikken vervolg ik mijn betoog. “Hemel en aarde heb ik bewogen om argumenten te vinden voor toestemming, voor steun ….” . Ze onderbreekt me streng… . “ Jij? Hemel en aarde bewegen? Wie denk je dat je bent?”
Ik kijk met neergebogen hoofd naar het puntje van mijn schoenen om te checken of mijn moed niet naar een dieptepunt is gezakt, maar het valt me nog mee. Er valt een stilte …. Ze zucht …. “ Je bent toch een volwassen vrouw?”
Zachtjes antwoord ik “Ja!”, maar het klinkt meer als een vraag dan een antwoord. Ik voel de priemende blik die ze me via de spiegel werpt. Ze legt haar opmaakkwast neer en draait zich naar me om.
“Nou spuug het er maar uit. Wat wil je van me weten?” , zegt ze met zachtere stem. “Ik ben een al oor! Maar maak het niet te lang. Ik moet verder.”
“Ik wil weten hoe jij dit doet? Hoe trek jij alle kritiek over je bi-raciale achtergrond? Over het feit dat je een gescheiden vrouw bent? Over dat je half broer ‘white trash’ zou zijn en op geld belust, en je halfzus er ook een slaatje uit wil slaan en jou jouw geluk misgunt? En dat zelfs je vader die je weg zou geven op je grote dag er niet zal zijn. En dat er mensen zijn die je om alle bovengenoemde redenen en meer het Britse koningshuis onwaardig vinden.”
Ze buigt zachtjes voorover in haar maagdelijke witte jurk. Ze zet haar knieën tegen de mijne.
“Luister ik heb geleerd dat ik van anderen niet veel hoef te verwachten. Ik laat me leiden door de stem van mijn hart die door God ingegeven is. Ieder mens heeft een roeping in dit leven . Ik volg de mijne. Denk niet dat ik geen doodsangsten uitsta over wat mij in het leven te wachten staat. Ik kan immers geen koffiedik kijken. Twijfel slaat ook mij soms om het hart. Denk niet dat ik onverwoestbaar ben of geen verdriet ken. Ik ben ook maar een mens van vlees en bloed en woorden raken me. Maar wat anderen over me zeggen, zegt meer over hen dan over mij. Maar ik vergeef het hen! Ze weten niet waar ze het over hebben. Mijn focus ligt op doorgaan onderwijl God’s steun zoekende. En zij die mij belasteren verspillen hun tijd en energie en verliezen oog voor hun eigen roeping.”
Ik ben er een beetje beduusd van. Ik durf niet meer van haar kostbare tijd te vragen. Het is alsof ze mijn gedachten kan lezen en ze besluit me toch uit mijn lijden te verlossen.
“Het vijvertje waar jij zo op neerkijkt is voor een ander een zee. Het is een kwestie van perspectief. Misschien is het tijd om je visie bij te stellen. Het is maar net wat je er van maakt. De vijver kan een droge dorre put worden of een welvende zee. Aan jou de keus. Maar de roeping zelf is niet aan jou. Die word je toegekend. Aan jou de taak om je rol dienstbaar en met verve te spelen. Je dient immers een hoger plan, ook al vergeet je dat soms en zitten anderen in de weg. Mens leef toch je leven!”
“ Staan de hemelpoorten niet wagenwijd open in de Ramadan? “, vraagt ze bijdehand. Ik antwoord bevestigend.” Waar wacht je nog op? Zoek God’s steun dan bij het volgen van je roeping. En laat mij met rust!“
Ze hervat haar taak, doet een witte sluier om haar hoofd en ziet er koninklijk en oogverblindend uit. De vermoeidheid op haar gezicht lijkt verdwenen. Ze geeft me een knipoog en zegt “ The show must go on!”
Ik vraag haar of ik haar omhelzen mag. Dat mag. Of ik ook op het feestje mag komen?
Ze antwoord met een zelfverzekerde glimlach “ oh ik kijk wel uit met jou. Je hebt de neiging om in andermans vijver te willen vissen. En Harry is toch echt van mij!”. Ik antwoord haar:” no offense Harry is not my type! Prins Maurits daarentegen … !” “ Zie je nou wel wat heb je toch met andermans vijver? Gij zult niet begeren uw naastens … . Ga jij voorlopig maar wat kikkers bekijken in dat vijvertje van je. Wellicht dat er vanzelf een verandert in een prins. ”
We liggen allebei dubbel. En dan vertrekt ze gracieus, de bühne op om haar rol uitmuntend te spelen. Ik kijk haar dankbaar en bewonderend na en sla vervolgens mijn eigen weg in, mijn eigen feestje tegemoet, zo waarlijk helpe mij God almachtig.
Deze tekst van Maria Bouanani verscheen ook op haar facebookpagina.
Foto: Wikimedia
Waardeert u ons werk? We kunnen uw steun goed gebruiken. U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren (nu ook via I-deal)
Neem een abonnement op onze dagelijkse nieuwsbrief: Subscribe to Republiek Allochtonië by Email
