Hypocriete borstklopperij
In opinie op 14-01-2015 | 13:13
Tekst: Giorgio Touburg
De afgelopen dagen heb ik me erg druk gemaakt. Onverholen oorlogsretoriek, zogenaamde 'hoeders van het vrije woord' die op andere dagen totale kneveling van Nederlanders met een bepaald geloof voorstaan, mensen die voor het gemak vergeten dat in de 'war on terror' en bij het gros van aanslagen met een 'islamitisch oormerk' vooral islamitische slachtoffers vallen, premiers die iets prevelen over vrijheid terwijl ministers uit datzelfde kabinet onze burgerrechten met een sloophamer te lijf gaan en colleges van bestuur die hoog opgeven over persvrijheid, maar lijken te zijn vergeten dat hun universiteit enkele jaren geleden een hoogleraar heeft weggestuurd vanwege zijn werk voor een buitenlandse tv-zender. Ik wilde er de afgelopen dagen graag iets over schrijven, maar het is allemaal al gezegd, bovendien door mensen wiens standpunt veel meer doorleefd is dan dat van mij. Ik ben in dit retorische geweld een relatieve buitenstaander, een blanke, hoogopgeleide, heteroseksuele man, allemaal categorieën die door de eeuwen heen nauwelijks zijn geproblematiseerd.
Geloven vind ik een curieuze aangelegenheid en als er waarheidsclaims uit voortvloeien buitengewoon stompzinnig, alhoewel ik erken en zie dat er genoeg mensen zijn die vanuit hun geloofsbeleving hele mooie dingen doen.
Onversneden racisten die zich voordoen als moderne Voltaires, zich bedienen van anti-establishmentretoriek en zonder gevoel voor historische en maatschappelijke context de discussie over de vrijheid van meningsuiting kapen om het maar niet over de eigen aanval op mensenrechten te hebben, vind ik echter vele malen zorgwekkender en bovendien inherent kwaadaardig.
Ik ben Charlie, Ahmed de politieman en wie er allemaal nog slachtoffer zullen worden van dit soort geweld, maar zeker niet Geert, Mark, Ivo, Annabel, Ahmed de burgemeester en al die anderen die dit drama aangrijpen voor hypocriete borstklopperij.
Wat ik ga doen? Vrij weinig, ben ik bang. Mijn 'protest' is bescheiden en bestaat vooral uit me bewust zijn van mijn witte privilege, zo nu en dan een stukje schrijven en een enkele keer naar een protestmars gaan. Maar zometeen ga ik gewoon naar een meubelboulevard met mijn vrouw, spullen uitzoeken voor een nieuw huis en poffertjes eten.
Ik kan dat ongestoord doen, want ik ben geen moslim en niet als zodanig te herkennen. Zou ik dat wel zijn, dan zou ik het risico lopen met bier te worden overgoten, of worden uitgescholden of toegesist door overheidsfunctionarissen, om nog maar te zwijgen over het waanzinnige wantrouwen waar islamitische Nederlanders by default tegen aanlopen.
Het is diep triest, want net zoals de afgelopen vijftien jaar gaat het in de mainstream media vooral over het geloof van de terroristen en haar vermeend gewelddadige en achterlijke karakter. Over de gewelddadige en achterlijke reacties van eerdergenoemde representanten van die fraaie westerse beschaving horen we verdomde weinig.
Zo. En nu houd ik erover op. J'en ai marre.
Giorgio Touburg is socioloog en als promovendus verbonden aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, waar hij het vak Cross-Cultural Management doceert
Meer over de vrijheid van meningsuiting op dit blog hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over charlie hebdo, Giorgio Touburg, vrijheid van meningsuiting.
