'Hier in Nederland kan ik zeggen wat ik voel, zonder angst'
In opinie door Rushan Mahmoud Ali op 04-04-2018 | 06:57
Elke dag reist de 17-jarige Rushan Mahmoud Ali, een Syrisch-Koerdische vluchteling, met de trein van Abcoude naar station Muiderpoort. Daar is haar school, het Montessori College Oost, waar ze de Nederlandse taal leert. Sinds negen maanden woont ze in Nederland. Roshan, die later journalist wil worden, interviewt zichzelf over haar leven in Syrië en Nederland.
“Toen ik voor het eerst in Nederland was, had ik wel al enige kennis over het Nederlandse volk. Ik dacht bijvoorbeeld dat Nederlanders van lezen en studeren houden. Zo staan ze bekend in het Midden-Oosten, ook in Syrië. Ik ontdekte een groot verschil tussen Nederlanders en Syriërs in het denken. De meeste Syriërs worden bijvoorbeeld als moslim geboren. Hun leven is meestal gebaseerd op hun geloof, met alle tradities die daarmee samenhangen. Hier mag je zelf weten welk geloof je kiest, of geen geloof hebben.
De vluchtelingen uit Syrië in Amsterdam hebben hier een nieuw leven, maar met vele herinneringen aan de oorlog, en met grote zorgen. Diegenen die gevlucht zijn vanwege de oorlog lieten alles achter. Een vader die zijn kinderen achter heeft gelaten, een zoon die in zijn eentje hierheen is gekomen om een nieuw leven op te bouwen, zelfs jonge tieners vluchtten hiernaartoe zonder hun ouders.
Vandaag reis ik zoals gewoonlijk met de trein en herinner ik mij momenten uit mijn tienerjaren in Istanbul en mijn kindertijd in Syrië.”
Wie ben ik?
“Ik kom uit Afrin, een stad in de provincie Aleppo. Ik kom uit een Koerdisch gezin, en zoals de meeste Koerden zijn we wereldlijk. We volgen het credo 'goede redenen, goed denken en goede daden'.
Ik was 14 jaar toen we met ons gezin naar Turkije gingen. Ik verwachtte toen helemaal niet dat de oorlog mijn land zo zou overheersen. Ik kende oorlog alleen uit geschiedenisboeken. In Turkije begon ik met gedichten schrijven omdat alleen schrijven me troostte. Want ook al was ik nog maar 14, ik voelde dat mijn ouders zich zorgen maakten over de toestand in Syrië. We zijn in Istanbul gaan wonen en verder getrokken naar West-Europa omdat de omstandigheden in Turkije voor ons beperkt waren.”
Hoe ben ik naar Nederland gekomen?
“In augustus 2015 besloot mijn vader uit Istanbul te vertrekken, met de vluchtelingenstroom mee, richting West-Europa. Zo is hij in Nederland terechtgekomen. Na anderhalf jaar mochten wij – zijn vrouw en vier kinderen – ook naar Nederland komen, met het vliegtuig. Het was de eerste keer dat ik Nederland zag. Ik zag een land dat er supergeordend uitzag. Het leek heel anders dan alles wat ik in het Midden-Oosten kende.”
Wat valt mij op in Nederland?
“Ik ben blij dat ik in Nederland ben. Het is een land dat respect heeft voor het denken en de denker. Ik voel dat ik door het Nederlandse volk als vluchteling word gerespecteerd en dat waardeer ik heel erg. Hier in Nederland kan ik zeggen wat ik voel, zonder angst. Ik kan mensen om me heen de hele waarheid vertellen zonder me in te houden. Ik wil ook graag journalistiek studeren, omdat journalisten de waarheid proberen te presenteren. Als klein meisje wilde ik altijd al voor journalist spelen en mensen interviewen.”
Verschillen in cultuur tussen de Koerden en de Syriërs
“Ik voel mij in eerste instantie een Koerd, maar ik woonde in Syrië. De Koerden hebben hun eigen tradities en taal. In maart vieren we de komst van de lente en op 23 maart wordt het grote feest Noroez gevierd, genoemd naar de betekenis van liefde, oprechtheid en triomf. De oorspronkelijke godsdienst van de Koerden is het zoroastrisme. Sommige Koerden keren weer terug tot die godsdienst. De Koerden en Syriërs hebben dus wel een groot verschil in cultuur en tradities, maar voor mij zijn beide volken gelijkwaardig.”
Dit artikel van Rushan Mahmoud Ali is het resultaat van een stageproject dat werd begeleid door freelancejournalist Michel van Dijk. Het artikel en onderstaand gedicht verschenen eerder in De Brug.
Een Koerdisch gedicht, geschreven en vertaald door Rushan.
Steden ouder dan herinneringen
Steden
ouder dan mijn herinneringen
De tijd is ommuurd
met verdriet
De tijd is voorbij
mijn gezicht heeft haar ziel verloren
Laat de dichter op een vrouw leunen in zijn gedicht
ik zal een fles wijn delen met mijn ellende
De soldaat is getrouwd met mijn pijn
terwijl de stad haar geschiedenis uitbraakt
Ik geef mijn bloed aan vreemden
stuur alsjeblieft mijn lichaam per koerier
en verdeel mijn vingers onder al mijn vrienden
Waardeert u ons werk? U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren (nu ook via I-deal)
Meer over koerdistan, poëzie, syrië, vluchtelingen.
