Geert Wilders, de joodse gemeenschap en Israel
In opinie door Ratna Pelle op 30-03-2014 | 11:05
De ‘minder Marokkanen’ uitspraak van Geert Wilders op de avond van de gemeenteraadsverkiezingen verdeelt de Joodse en pro-Israel gemeenschap.
Ratna Pelle pleit in het gepolariseerde debat voor meer inleving in elkanders standpunten. Dat doet zij in twee blogs, die hieronder zijn samengevoegd. Het eerste blog is getiteld: Geert Wilders en de joodse gemeenschap. Het tweede blog luidt 'Wilders, goede vriend van Israel?'
Geert Wilders en de joodse gemeenschap (origineel hier)
Terecht zei Esther Voet van het CIDI vorige week in Nieuwsuur dat haar nekharen recht overeind gingen staan. Dit had men eerder meegemaakt, dit resoneert met een geschiedenis van eeuwenlange vervolging en uitsluiting, was de teneur.
Vanuit die emotie ging ze op 21 maart naar de jaarlijkse anti-racisme demonstratie in Amsterdam, waar meer Joden solidariteit betuigden aan de Marokkanen die zich door Wilders’ uitspraken en het gescandeer van de menigte bedreigd voelden. Daar ontdekte ze echter dat de teneur van die demonstratie niet is veranderd: het comité van Rene Danen dat hem jaarlijks organiseert, is nog even eenzijdig en heeft dezelfde eenzijdige sprekers als anders, zoals Mohamed Rabbae, uitgenodigd. Voet hield het er niet lang uit:
Ik vertrok na een minuut of twintig en liet de Turkse, kosjere vriend achter. Ik zwaaide nog even naar wethouder Andre van Es, die, op afstand, zichtbaar verrast reageerde. Eenmaal thuis moest ik lezen hoe er, richting Dokwerker nota bene, een jihadvlag werd meegedragen en dat die ook nog een tijdje aan het beeld van de Dokwerker had geprijkt. En dan is het interessant om op Twitter te lezen hoe mensen zich in allerlei bochten wringen om uit te leggen dat die vlag toch echt multi-interpretabel is. En oh ja, er was ook nog een Palestijnse vlag, waarop ik mij afvroeg hoe er was gereageerd als ik met een Israëlische had staan wapperen. Dan was er ook nog een persoon met een banner die Wilders dood wilde en ook een foto van mannen met een spandoek: ‘Wilders, hond van Israel’. Daarbij was Israël roodgekleurd en er waren bloedspetters omheen getekend. Israël, het enige land in het Midden Oosten waar bijvoorbeeld LGBT’s veilig zijn, maar dat leek niet van belang. En bij de Dokwerker werd burgemeester Van der Laan ook nog eens uitgejouwd. En je kunt van hem toch niet zeggen dat hij ‘niet deugt’.
Dagenlang werd mijn Facebook feed gedomineerd door dezelfde foto van dat spandoek ‘Wilders, hond van Israel’. Walgelijk. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat iedereen er zo over dacht. Dat de organisatie niet ingrijpt en dergelijke spandoeken verwijdert, is echter veelzeggend.
Veel bloggers en activisten in de pro-Israel scene (die veel overlap heeft met de islamkritische en fortuynistische scene) hebben alleen maar oog voor de hypocrisie van een deel van links en multicultureel Nederland. Joden deugen daar zolang ze maar anti-Israel zijn en Wilders is het voornaamste gevaar voor ons zo mooie en tolerante landje.
Joodse organisaties als CIDI en CJO spreken zich wel duidelijk uit tegen Wilders en trekken, met vele anderen, een lijn naar de Jodenvervolging.
Op de demonstratie liep zoals gezegd ook een groepje Joden dat zich solidair toonde met de Marokkanen. Een mooi gebaar, maar bij een deel van de pro-Israel scene roept dit vooral cynische reacties op: ‘ze haten ons allemaal en willen ons dood hebben, dat leren ze uit de Koran, dus waarom zou ik solidair zijn? (bijna letterlijk zo gelezen op Facebook).
Op radikale blogs wordt Wilders met verve verdedigd: het is allemaal een groot complot van de linkse pers en partijen tegen de eenzame en moedige vrijheidsstrijder Geert Wilders. Men roept mensen zelfs op tot een tegenaangifte tegen ‘de staat, de burgemeesters en de media’ vanwege aanzetten tot haat tegen Wilders.
Ook anderen, die niet per se voor Wilders zijn, ergeren zich aan de enorme commotie nu, terwijl Wilders al jaren bezig is en er bovendien meer politici stevige uitspraken over Marokkanen hebben gedaan.
Wat ook steekt is dat er voor antisemitische opmerkingen of bedreigingen vaak veel minder aandacht is. Sommige Joden voelen zich al jaren onveilig door dergelijke incidenten en Joodse scholen moeten steeds beter beveiligd worden.
Maar er is natuurlijk wel een groot verschil tussen wat individuen zeggen of doen, en wat een partijleider met 12 zetels in de kamer zegt. Toen Jean Marie Le Pen de Holocaust een ‘voetnoot in de geschiedenis’ noemde, viel terecht iedereen over hem heen. Ironisch genoeg ziet juist Wilders dit niet als belemmering voor samenwerking met het Front National.
Ik moet bekennen: ook ik was in eerste instantie verrast door de enorme media-aandacht voor de ‘minder Marokkanen’ uitspraak. Wilders is al jaren bezig met jennen, sarren, beledigen, en steeds maar weer uittesten hoever hij kan gaan. Dit keer was dat blijkbaar net wat verder over het randje dan eerdere keren en was voor velen, ook in zijn eigen partij, de maat vol.
Maar als je erover nadenkt is er wel degelijk een verschil met eerdere uitspraken van Wilders, en ook met uitspraken van andere politici over Marokkanen. Ging het vroeger over de islam, over criminele Marokkanen, nu gaat het over de groep als geheel die niet deugt en het land uit zouden moeten. Het ‘dan gaan we dat regelen’ met die smile deed voor velen de das om. Hoe gaan we dat regelen? Sommigen vulden dat op zijn zwartst in: door deportatie, door het leven van Marokkanen steeds moeilijker te maken, ze af te zonderen, zoals indertijd met de Joden gebeurde.
‘Hitler is onder ons’ twitterde een PvdA raadslid en later Tofik Dibi. Ik kan mij daar weinig bij voorstellen. Maar er wordt zo wel degelijk een sfeer gecreëerd waarbij Marokkanen zich onwelkom, uitgekotst voelen. Dat gebeurde eerder ook al met de ‘kopvoddentax’ en de ‘hoofddoekjes, ik lust ze rauw’ uitspraak (om maar enkele voorbeelden uit velen te noemen), maar dit is nog een graad erger. Dat blijkt ook wel uit het feit dat verschillende PVV-ers uit de Tweede Kamer en Provinciale Statenfracties zijn opgestapt of duidelijk hun ongenoegen hebben laten blijken.
Als je een moment de tijd neemt om je in te leven in hoe dat voelt als zoiets over jouw bevolkingsgroep wordt gezegd, dan begrijp je de consternatie. En het enthousiaste scanderen van de zaal versterkt dat effect. ‘Hoeveel zalen krijgt Wilders zover? Hoeveel mensen in dit land willen ons weg hebben, niet de rotjongens, niet de extremisten, maar ons allemaal?’ Die vraag zal veel Marokkanen bezig houden.
Het is daarbij duidelijk dat Wilders de minst populaire bevolkingsgroep (en dat hebben ze mede aan zichzelf te danken) gebruikt als zondebok voor de problemen in het land. Er moet fors bezuinigd worden en daar baalt iedereen van, en Wilders’ kiezers voelen dat meer dan die van de VVD of D66. Hij hitst op, zet mensen tegen elkaar op, en belooft ze oplossingen voor problemen die onmogelijk zijn.
Wilders, goede vriend van Israel? (origineel hier)
Maar inleven, dat lukt vaak niet meer in de tegenwoordige gepolariseerde verhoudingen.
In de Joodse en pro-Israel gemeenschap leeft bij veel mensen een (op zich begrijpelijk) wantrouwen tegenover moslims en Arabieren: in de eerste plaats vanwege de wijdverbreide Joden- en Israelhaat in de Arabische wereld en hun vaak intolerante opstelling, maar ook vanwege eenzijdige berichten en propaganda op rechts-populistische blogs, vanwege opgekropte onvrede en zelfs haat tegen de politiek-correcte goegemeente, media en politiek.
En omdat er van de andere kant ook niet al teveel wordt ingeleefd. Lelijke uitspraken over Joden, antisemitisme op internet, bedreigingen en pesterijen van zichtbare Joden, er is buiten de Joodse gemeenschap vaak maar weinig aandacht voor.
Dat Joden zich op veel plaatsen in de grote steden beter niet met keppel op kunnen vertonen omdat vooral Marokkaanse jochies dan vervelend worden, is door velen min of meer als gegeven geaccepteerd. Ook is er weinig begrip voor het feit dat de continue negatieve en vaak ook eenzijdige media aandacht voor Israel een ongemakkelijk gevoel bij de Joden oproept. Waarom wordt, terwijl het Midden-Oosten in brand staat en burgeroorlogen worden uitgevochten, steeds Israel als bron van de problemen en als schurkenstaat neergezet? Waar zijn de Van Agts, de Von der Dunks, de Van Bommels en al die anderen, wanneer er in Syrië dagelijks tientallen onschuldige slachtoffers vallen?
Vaak zijn die Israel-critici links, en vaak zijn het dezelfde mensen die overlopen van begrip voor de Marokkanen wanneer Wilders weer eens een kwetsende uitspraak doet.
Wilders is in de ogen van sommigen de enige die het eenduidig voor Israel en de Joden opneemt, die zegt waar het op staat, en daarom vindt men ook de kritiek op Wilders van bijvoorbeeld het CIDI ongepast. Dat is onjuist, want zowel de ChristenUnie als de SGP zijn ook heel duidelijk wat dit betreft. Juist de CU laat zien dat steun voor de Joden en Israel prima samen kan gaan met een genuanceerd standpunt over integratie en de allochtonenproblematiek.
Men doet dat echter niet in de schreeuwende, hitsende stijl van Wilders, en krijgt dan ook niet altijd de media aandacht die Wilders ten deel valt. Overigens zou volgens een onderzoek naar het stemgedrag van Joden bij de laatste landelijke verkiezingen maar 4% op Wilders hebben gestemd, minder dan de helft van het landelijke gemiddelde.
Overigens zou het zeker helpen als ook andere partijen meer aandacht voor antisemitisme en Israelhaat zouden hebben.
Daarbij meten de media de steun van Wilders voor Israel graag breed uit. In Nieuwsuur werd de kritiek van het CIDI voorafgegaan door een suggestieve opmerking over de goede banden tussen de PVV leider en de Joodse gemeenschap. De Nederlandse Joden stemmen traditioneel links, en hoewel dat wel aan het veranderen is, is de PVV er niet bijzonder populair, en er zijn mij geen bijzonder innige banden bekend tussen de Joodse gemeenschap en Wilders.
Wilders is geen goede vriend voor de Joden en Israel. Zijn motieven zijn dubieus; zijn warme gevoelens worden immers voor een flink deel ingegeven door de (vermeende) gemeenschappelijke vijand: de islam en de Arabieren.
Maar zoals Nederland niet even kan regelen dat er minder Marokkanen zijn, zo kan Israel haar Arabieren er niet uitzetten, en een meerderheid wil dat gelukkig ook niet. We moeten met elkaar verder, hier en daar, of we dat nu leuk vinden of niet. Daarbij mogen soms harde noten worden gekraakt, maar die dienen te gaan over gedrag en concrete situaties, en niet over de groep waar iemand bij hoort (dit onderscheidt ook de uitspraken van Wilders van die van bijvoorbeeld Samsom en Spekman die nu, vanuit zowel links als rechts, worden aangehaald om de hypocrisie van de ophef rond Wilders te hekelen).
Wilders bezorgt Israel een slechte naam door zich er zo mee te identificeren. Ondertussen denken grote groepen mensen, met dank ook aan de media, dat Arabieren in Israel niet mogen stemmen, niet in het leger mogen dienen en er apartheidswetten tegen hen van kracht zijn. Zij mogen niet alleen stemmen, gekozen worden, in het Hooggerechtshof en het leger dienen, maar hebben er ook alle ruimte om hun geloof te belijden, hoofddoekjes te dragen en vanuit de moskeeën met muezzin om vier uur ‘s morgens oproepen tot het gebed. Arabisch is de tweede taal van het land, en onderwijs voor Arabieren is in het Arabisch. Wilders zou er nog wat van kunnen leren.
Natuurlijk zijn er problemen, en er is ook racisme en etnische spanning, maar desondanks zijn de meeste Arabieren blij in Israel te wonen.
Wilders’ standpunten en contacten hebben dan ook vooral betrekking op de rechterzijde van het Israelische politieke spectrum. Door Wilders’ steun voor (rechts) Israel wordt het idee versterkt dat dit een militant en nationalistisch land is waar men moslims net zo haat als hij doet.
Het is echter juist van belang het liberale karakter van Israel meer voor het voetlicht te krijgen: de ruimte die er is voor homo’s, minderheden, verschillende religies, de vele organisaties die het voor de Palestijnen opnemen en de bezetting hekelen, de felle discussies in de pers, de universiteiten als vrijplaatsen van kritisch denken, etc.
De uitspraken van sommige politici zijn walgelijk, maar in Israel mag je dat zeggen, en wordt het gezegd.
Dat sommigen blij zijn met iemand die het in het huidige klimaat zo eenduidig voor Israel opneemt, is begrijpelijk. Zijn polariserende stijl en recente racistische uitlatingen maken deze steun echter tot last voor Israel sympathisanten. Het is daarom goed dat het CIDI en ook het Centraal Joods Overleg duidelijk afstand hebben genomen van zijn recente uitspraken.
Ratna Pelle is blogger en medewerkster Israel-Palestina Info http://www.israel-palestina.info en http://www.zionism-israel.com/blog waarop deze stukken eerder verschenen. Meer artikelen van Ratna Pelle op dit blog hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
Meer over 21 maart, geert wilders, israel, marokkanen, pvv, ratna pelle.
