De feministen van nu (Marcel Duyvestijn)
In opinie door Marcel Duyvestijn op 05-04-2010 | 18:24
Lang leve het feminisme. Dat staat boven een opiniestuk van Saskia Wieringa. Zij is directeur van Aletta, instituut voor vrouwengeschiedenis. Wieringa vindt ‘het feminisme na veertig jaar nog broodnodig’. Ik dacht. Ja. Natuurlijk. Het zal nu wel over hoofddoeken gaan, ongelijkheid in culturen en religies. Over nieuwe groepen die dezelfde ‘bevrijding’ verdienen. Maar nee. Wieringa roemt een initiatief als ‘mijn hoofddoek, mijn keuze’.
Dit zijn de feministen van nu. Ze komen op voor de hoofddoek. Ze zeggen letterlijk: islam en emancipatie kunnen wel degelijk samengaan. Het doet me denken aan een raadslid in Amsterdam dat zei dat ‘een vrouw in een Boerka wel degelijk de broek aan kan hebben’. Feminisme 2010. Daar word je heel verdrietig van.
In diezelfde krant schrijft Hedy d’Ancona – de moeder aller feministen – een nogal leeg anti-Wilders-stuk. Samen met onder andere René Danen en Mohammed Rabbae. Dat is een duo dat altijd samen optrekt. Ze zien zichzelf als het verzet. Als de ondergrondse tegen ‘de populisten’. Of zoals Rabbae het ooit zei: Wilders is een kleine Hitler.
Terug naar Hedy – de bh-verbrander van destijds. Een tijdje terug vertelde ze op televisie in een programma over ‘die gekke’ jaren ’60 hoe provocatief ze toen waren. De ‘rooie vrouwen’ waren grof. Actief. Baas in eigen buik. Vrouwen met haren op de tanden. Ze kwamen – terecht – op voor vrouwenrechten, die toen nog vooral bestond uit het ‘aanrecht’. Hedy was de Aletta Jacobs van haar tijd.
Lang leve het feminisme. Dat staat boven een opiniestuk van Saskia Wieringa. Zij is directeur van Aletta, instituut voor vrouwengeschiedenis. Wieringa vindt ‘het feminisme na veertig jaar nog broodnodig’. Ik dacht. Ja. Natuurlijk. Het zal nu wel over hoofddoeken gaan, ongelijkheid in culturen en religies. Over nieuwe groepen die dezelfde ‘bevrijding’ verdienen. Maar nee. Wieringa roemt een initiatief als ‘mijn hoofddoek, mijn keuze’.
Van dat soort feministen verwacht je dat ze zich nu te weer stellen tegen dezelfde ongelijkheid bij vrouwen in een islamitische en Marokkaanse cultuur. Dat ze zich schaart achter de rooie vrouw van nu, Hirsi Ali. De Somalische stelt zich, net als Hedy toen- provocatief op. Van Hedy verwacht je dat ze het woord Boerka uitspuugt als een stuk gal. Je verwacht dat ze zich achter (Eddy’s) emanciperende Fatima stelt, die zich wil bevrijden en zich wil losweken van de imam, haar vader en haar broers.
Maar nee. De feministen van toen doen niks. Sterker nog: ze komen op voor de hoofddoek. Continu gaat het over ‘het recht om een hoofddoek te dragen’. Toen Femke Halsema in dagblad De Pers verzuchtte dat ze het liefste zag dat meisjes hun hoofddoek ‘afwerpen’, kreeg ze al die feministen over zich heen. Ze vonden het schandelijk dat ‘zuster Femke’ zich zo laatdunkend over de hoofddoek uitsprak.
De hoofddoek is kennelijk een vorm van protest. Een symbool van feminisme? Een spandoek van bevrijding?
Wat vinden de hedendaagse dolle Mina’s van Fatima’s die zich wel losweken van ‘patriarchaal gedrag’? Het woord wordt zelfs gebruikt door Saskia Wieringa in haar waardering voor de feministen van toen.
Feminisme 2010.
Fatima heeft er niet veel aan. Mijn Khadija overigens ook niet.
Die worden van dit soort Hedy’s erg verdrietig.
Marcel Duyvestijn is liefdevol lid van de PvdA. Deze blog is eerder op het weblog van Marcel verschenen en met zijn toestemming op het Allochtonenweblog geplaatst.
Lees ook van Marcel Ben je gelukkig?
Meer over emancipatie, hoofddoek, marcel duyvestijn.
