Blogtournee Arabieren Kijken: Rachid en Mohamed
In opinie door Ewoud Butter op 26-03-2013 | 08:13
Tekst: Ewoud Butter
Hun stemmen lijken sprekend op elkaar. Wanneer ik ze aan de telefoon krijg en in plat Amsterdams ‘Hey kaaskop!’ hoor, duurt het meestal even voordat ik weet met wie ik spreek. Maar, wanneer ik ze zie, is het niet moeilijk de twee broers uit elkaar te houden.
Mohamed, de oudste, is een man van de wereld. Letterlijk. Hij werkt voor een multinational en leeft de helft van het jaar in het buitenland. Hij besteedt veel aandacht aan zijn uiterlijk: hij is modieus gekleed, kort geknipt en heeft een kort baardje dat hij iedere ochtend zorgvuldig bijknipt.
Mohamed noemt zichzelf moslim, maar dat is vooral om zijn moeder een plezier te doen; in de praktijk speelt het geloof haast geen rol meer in zijn leven. Mohamed weet meer van de laatste films, literatuur en muziek dan van de religie van zijn ouders.
Zijn jongere broer Rachid daarentegen weet veel meer van de islam dan zijn ouders. Iedere dag besteedt hij uren aan het verwerven van kennis over zijn religie. Rachid is groot en stevig en heeft een baard die al in jaren geen schaar of scheermes heeft gezien. In zijn vrije tijd loopt hij in een traditioneel gewaad en een broek die ver boven zijn enkels stopt, als hij gaat werken trekt hij een spijkerbroek aan. Hij noemt zichzelf ‘praktiserend moslim’, maar als ik hem een (apolitieke) salafist noem, dan vindt ie dat ook best.
In 2004 is Rachid zich in het geloof gaan verdiepen. “Ik werd steeds aangesproken op m’n geloof, vooral door niet-moslims, maar ik had er weinig kennis van. Ik hing op straat met m’n vrienden, dronk en rookte wel eens wat. Alleen tijdens de ramadan ging ik naar de moskee. Maar toen er op de islam gescholden werd, zoals Wilders deed, wilde ik me kunnen verdedigen. Daarom ben ik gaan lezen en naar preken gaan luisteren. Ik ben Wilders dankbaar. Hij heeft me aangespoord. Nu weet ik hoe mooi mijn geloof is.”
Rachid en zijn vrienden worden door hun traditionele baarden en kledij wel eens vergeleken met de jongens van Sharia4Belgium en daar zijn ze helemaal niet blij mee. “Die jongens hebben helemaal geen kennis. Ze zoeken aandacht, ze overdrijven en ze dreigen met geweld. Dat mag helemaal niet. We moeten ons als moslims aan de Nederlandse wet houden. Ik ben tegen geweld. Die gasten zijn crimineel en ze bezorgen ons Marokkanen net als andere criminelen een slechte naam. “
Mohamed praat graag over vrouwen. Hij is getrouwd, maar hij flirt in de kroeg ook vaak met andere vrouwen. ‘Allah heeft al dat moois niet voor niets gemaakt,” zegt ie dan met een dikke knipoog. Maar hij is ook trots op zijn eigen vrouw. “Ze was de eerste Marokkaanse manager bij het bedrijf waar ze werkt. Ze heeft 50 man onder haar. Maar thuis ben ik de baas. Denk ik. Ha,ha.”
Rachid en ik zijn het zelden met elkaar eens, zeker wanneer het over man-vrouw verhoudingen gaat. De vrouw van Rachid heeft ook gestudeerd, maar ze zit nu thuis. Volgens Rachid wil ze alleen met vrouwen werken en dan is het moeilijk werk te vinden. Ze studeert nu thuis.
“Het is heel belangrijk dat je je vrouw goed behandelt”, zegt Rachid op een middag. Hij begint breed te grijnzen, buigt zich voorover en fluistert dan:”Ik heb nog wel een middeltje voor je. Als het een keer niet meer lukt. Ha, ha.”
Met Mohamed drink ik Belgische biertjes in de kroeg, met Rachid koffie in het theehuis. Vroeger kwam Rachid ook nog wel eens in een café, maar nu past dat niet meer bij zijn geloof. De smaak van bier mist hij wel. “Een tijdje geleden ben ik nog wel eens een keer met een paar vrienden naar Amsterdam-West gegaan. Toen hebben we alcoholvrij bier gekocht en op de parkeerplaats opgedronken. Ha, ha. Stel je voor: vier mannen met baarden en jurken die in een kleine auto bier dronken. “
De twee broers lijken enorm van elkaar te verschillen, maar ze hebben toch ook veel gemeen.
Ze voelen zich allebei moslim, Marokkaan, Arabier, Nederlander, maar vooral Amsterdammer. In Rotterdam of op het Nederlandse platteland zijn ze al snel een buitenlander. Marokko is leuk voor de vakantie en familiebezoek, maar ook daar blijven ze vreemdelingen. Rachid droomde er vroeger nog wel eens van om in Medina te gaan wonen, maar hij beseft inmiddels dat hij daar inmiddels te Nederlands voor is. "Natuurlijk, religieus voel ik me daar meer thuis en ze vinden m’n kleding daar ook niet zo raar, maar ik ben te direct en ze snappen mijn grapjes daar niet."
Ze kijken allebei gek op lekker eten, ze spelen graag voetbal, ze zijn Ajax-fan, kijken vaak tv en ze volgen de Nederlandse en buitenlandse politiek.
Rachid en Mohamed maken zich zorgen over een grote groep die werkloos is geworden en de neiging heeft om zich steeds verder terug te trekken. Mohamed: “Die jongens moeten gestimuleerd worden om een opleiding af te maken en te solliciteren. Ze moeten investeren in hun toekomst. En die ligt in Nederland. Ze hebben het gevoel dat ze gediscrimineerd worden. Soms onterecht, maar soms ook terecht.”
Rachid is het met zijn broer eens: “Ik vind wel dat we de verplichting hebben het land leefbaar achter te laten voor de generatie die na ons komt. Daar hebben we gemeenschappelijk, alle Nederlanders, moslims en niet-moslims, een verantwoordelijkheid voor. We moeten ons inspannen om niet alleen te kijken naar onze verschillen, maar juist naar wat ons bindt. En dat is meer dan we denken.”
Ewoud Butter is redacteur van Republiek Allochtonië.Hij heeft een eigen blog waarop dit stuk ook zal verschijnen. U kunt Ewoud volgen op twitter: @ewoudbutter
Rachid en Mohamed (gefingeerde namen) heb ik tijdens onderzoek in Amsterdam leren kennen. Ik heb de afgelopen jaren vele gesprekken met ze gevoerd over cultuur, religie, vrijheid en politiek. Vaak waren we het hartgrondig met elkaar oneens, maar het gebeurde ook geregeld dat we constateerden dat we ergens hetzelfde over dachten. Wederzijdse vooroordelen werden geregeld bevestigd, maar misschien nog wel vaker ontkracht.
Arabieren Kijken
Dit verhaal van Mohamed en Rachid heb ik geschreven in het kader van de blogtour die is opgezet naar aanleiding van het boek Arabieren Kijken van Hassnae Bouazza.
In dit fraaie boek toont Bouazza de wereld van de Arabische Henk en Ingrid, een wereld die we via de Nederlandse media amper kennen. Het boek gaat dus niet over extremistische gekken die overdag woest schreeuwend vlaggen verbranden en ’s avonds hun vrouwen verkrachten. Het gaat over met mensen met herkenbare, universele verlangens en gevoelens. Over het opzwepende getrommel op de derbouka, de wanhopige zoektocht van een vrouw naar een partner in de Marokkaanse televisiefilm A l’ouqba liekoum (ik wens je hetzelfde), over djinns die bezit nemen van mensen in natte ruimtes, over Diana Karazon, de eerste winnares van Superstar (soort Idols) en over heel veel meer. Kopen dus, dat boek!
De Grote Arabieren Kijken Blogtour wordt georganiseerd door Not Just Any Book. Verschillende blogs en sites zullen Arabieren kijken van Hassnae Bouazza bespreken.
Maandag 18 maart - hassnaebouazza.nl
Dinsdag 19 maart - petepel.nl
Woensdag 20 maart koperentuin.nl
Donderdag 21 maart - sargasso.nl
Vrijdag 22 maart - jacobjanvoerman.nl
Zaterdag 23 maart - boekenbijlage.nl
Zondag 24 maart - religionresearch.org
Maandag 25 maart - caroliengeurtsen.nl
Dinsdag 26 maart - republiekallochtonie.nl
Woensdag 27 maart - geschrevengoed.blogspot.nl
Donderdag 28 maart - pinkbullets.nl
Vrijdag 29 maart - ruudketelaar.wordpress.com
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook. Republiek Allochtonië (voorheen Allochtonenweblog) bestaat 7 jaar. Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
Meer over arabieren kijken, beeldvorming, ewoud butter, hassnae bouazza.
Reacties
Abdel kaolo - 27/03/2013 20:49
Maar, om het op te klaren.....ik ben een Feyenoord-fan! Oke, ook een soort "haat", maar zeker geen religieuze.....
abdel Kaolo - 27/03/2013 10:05
Ook goed dat je een salafist beschrijft die apolitiek is. Dat zijn volgens mij de meesten: streng religieus met (belachelijk) ouderwetse standpunten, maar wel anti-geweld.
