Home » Blog » Opinie » Anne Ruth Wertheim: Wilders dodelijke woorden

Anne Ruth Wertheim: Wilders dodelijke woorden

In opinie door Anne Ruth Wertheim op 27-05-2011 | 10:16

Afgelopen zaterdag stond meldde het NRC dat mevrouw Y. Wolthuis zich in het proces tegen Wilders heeft gevoegd als vermeend benadeelde partij en daarom relevante stukken mocht toevoegen. Ze had drie stukken ingebracht: de Arondeüslezing van Von der Dunk, maar die was afgewezen door het OM. Twee andere stukken werden wel geaccepteerd. Hiertoe behoort het artikel 'Wilders dodelijke woorden' van Anne Ruth Wetheim, dat in januari 2009 verscheen in de Volkskrant en op het Allochtonenweblog, de voorganger van Republiek Allochtonië. Hieronder de versie zoals die op het Allochtonenweblog verscheen.

Op 21 januari 2009 besloot het Hof van Amsterdam dat de rechter nu toch moet beoordelen of het Tweede kamerlid Wilders (PVV) met zijn uitspraken over moslims haat heeft gezaaid tegen een bevolkingsgroep. Omdat Kamerleden binnen het parlement onschendbaar zijn, kijkt de rechter vooral naar wat hij gezegd heeft buiten het parlement. Maar de teksten die Wilders uitsprak binnen het parlement zijn minstens zo interessant. En dan gaat het met name om de manier waarop hij zijn verschillende typeringen van moslims met elkaar combineert.

De Israëliër Elihu Richter ontmoette in Auschwitz een groep oudere Marokkaanse Amsterdammers. Ze wilden begrijpen hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Toen een van hen zei dat degenen die de selecties en vergassingen uitvoerden monsters waren en geen mensen, had hij geantwoord dat ze net als ieder ander bij hun moeder hadden gedronken en met andere kinderen gespeeld. Ze waren in monsters veranderd door ‘woorden die doden’: vuilnis, apenkinderen, verrotte lijken, ratten, tyfus, kankergezwellen, kakkerlakken, wormen en parasieten (Auschwitz Bulletin 2008-3).

Massaslachtingen waar ook ter wereld worden vaak ‘spontaan’ genoemd. Vertwijfeld vraagt iedereen zich af waarom niemand het zag aankomen. Dan blijkt dat de voortekenen, woorden die doden, al jarenlang rondwaarden. Maar er moet vrijheid van meningsuiting zijn en van racisme spreken slaat nergens op. Er is ‘gewoon’ iemand begonnen te doden en daarop volgde de sinistere cirkelgang van wraak, angst voor wraak, het zien van het doden, doodsangst en weerwraak.

Mensen pakken niet zomaar hun geweer of kapmes en verlaten hun huis. Er moet al haat heersen en vooral ook angst. Angst is niet zelden de ultieme impuls tot doden. Richters ‘woorden die doden’ lijken gelijksoortig maar zijn dat niet. Vuilnis, apenkinderen, wormen en kakkerlakken zijn vies of laag-bij-de-gronds, daarmee verhef je je boven anderen. Tyfus, ratten, verrotte lijken, kankergezwellen en parasieten verwijzen naar ziekten en indringers. Daarmee maak je jezelf tot mogelijk slachtoffer. Degraderen en als gevaarlijk brandmerken, door elkaar geklutst is dat een giftig brouwsel.

Wat gebeurt er in het brein van mensen die een bevolkingsgroep te lijf gaan? Het maakt uit of ze zich gedekt voelen door het gezag, verhuld of openlijk. Het maakt ook uit of het een meerderheid betreft of een minderheid. De gekoloniseerde volkeren leden onder koloniaal racisme. Ze werden niet in staat geacht zichzelf te besturen, waren ‘kinderlijk en traag van begrip’. Zo waren ze nu eenmaal geboren, levend bij de dag en spugend op de grond. Ze waren wel goed genoeg om het zware werk te doen voor de heersende witte minderheid.

Heel anders is het culturele racisme tegen handelsminderheden die moeten concurreren met gevestigde meerderheden. In voormalig Nederlands Indië wekten Chinezen met hun inzet en vernuft afgunst op.‘Traag van begrip’ konden ze dus moeilijk genoemd worden maar hun ‘afwijkende cultuur’ bood uitkomst. Ze waren ‘op geld belust, onbetrouwbaar en uit op de totale overheersing’. De nauwelijks verborgen boodschap luidde dat geweld tegen deze groep zou worden opgevat als noodweer. Geweld tegen handelsminderheden is altijd massaal - de groep moet lijfelijk worden uitgeschakeld. Het is dit culturele racisme dat lijkt op het vooroorlogse antisemitisme: verdenking van onbetrouwbaarheid, beschuldiging de wereldheerschappij te willen vestigen en pogingen tot complete uitroeiing.

In Nederland is sinds de komst van arbeidsmigranten uit Turkije en Marokko een verschuiving gaande. Eerst kregen ze een portie mee van het vertrouwde koloniale racisme, er werd op ze neergekeken. Nu worden de moslims en eigenlijk alle niet-westerse immigranten aangevallen op hun ‘afwijkende’ cultuur en religie en ervan beschuldigd te streven naar de totale overheersing. Wat in de plaats komt van het neerkijken kan uitmonden in massaal geweld. Net als overal waar herkenbare bevolkingsgroepen werden aangewezen als een bedreiging voor de samenleving.

Op dit moment heerst er een mengsel van beide soorten racisme. Laten we de woorden bestuderen die Wilders uitsprak tijdens de laatste Algemene Beschouwingen.
Hij begint telkens bij de overlast door jongeren van Marokkaanse afkomst. Maar al binnen één ademteug blijkt hij te hebben doorgeschakeld naar zijn eigenlijke doelgroep, de moslims. ‘Het Marokkaanse tuig dat scheldend, spugend en onschuldige mensen in elkaar rammend door het leven gaat – ik noem ze liever kolonisten – moslimkolonisten … want ze zijn niet gekomen om te integreren – maar om de boel hier over te nemen.’ Ook op de tweede dag past hij dit recept toe. Hij begint weer bij ‘dat soort Marokkaanse tuig’ dat ons bespuugt, bedreigt en in elkaar slaat. Maar dan toont hij z’n ware gezicht en gaat het helemaal niet meer over de straatschoffies. ‘Ze zijn logés die in ons huis het behang van de muur trekken, de boel kort en klein slaan en de televisie op straat gooien’. ‘En’, vraagt hij retorisch aan premier Balkenende ‘wat zou u in zo’n geval doen? Ze eruit smijten!’

Omlaag halen en angst aanjagen vlecht hij sluw door elkaar. Op de moslims moeten we neerkijken met hun primitieve gewoonten als spugen en asociaal gedrag. En we moeten doodsbang voor ze zijn, ze slaan mensen in elkaar en willen de boel hier overnemen, ons koloniseren. Nu de angst voor een getalsmatige overheersing door moslims niet meer aanslaat, haalt hij ‘koloniseren’ van stal, hoe wij Nederlanders als minderheid heersten over meerderheden.

Vermakelijk is tenslotte hoe Wilders ineens aan ‘updating’ doet. Omschreef hij zijn doelgroep altijd als ‘gasten’ - onder verwijzing naar de gastarbeiders - nu heeft hij ze opgewaardeerd tot ‘logés’- ze mogen een nachtje blijven slapen! Maar schijn bedriegt. Logés dringen veel dieper binnen in je persoonlijke levenssfeer. En als ze ook nog aan je bezittingen komen en vooral aan je heilige koe - de televisie - zijn ze bewezen levensgevaarlijk.

De geschiedenis heeft geleerd dat er hevige angst moet heersen om over te gaan tot massaal geweld. Parasieten, binnengedrongen ziektekiemen, ‘het internationale wereldjodendom’, de islam die van binnenuit onze samenleving aantast. Maar het doden viel mensen makkelijker als ze hun slachtoffers tegelijkertijd konden zien als minderwaardig. Dus er moest een scheutje neerkijken in de cocktail van angst: kakkerlakken die vertrapt mochten worden, ‘Untermenschen’ die het niet waard waren te blijven leven.
Er is alle reden de woorden van politici en opiniemakers nauwlettend te bestuderen.

Anne Ruth Wertheim is publiciste. Dit artikel verscheen op 23 januari 2009 op het Allochtonenweblog en in de Volkskrant

Het affiche van Wilders als Indische jongen is van Amsterdam Art en gemaakt beeldend kunstenaar Jasper de Beijer

Meer over anne ruth wertheim, benadeelden, proces wilders, reaguurders, vrijheid van meningsuiting, wilders.

Reacties