Al-Nakba
In opinie op 31-05-2014 | 09:41
Geen ziel zal zich ooit afvragen wie de agressor is geweest tijdens de Tweede Wereldoorlog. De oorzaken van het conflict en de gruwelen van destijds zijn immers alom bekend. Al-Nakba; de vlucht, verdrijving en etnische zuivering van de Palestijnen tussen 1947 en 1948, de confiscatie van hun bezittingen en de massamoorden uitgevoerd door Joodse milities (Irgun, Stern en Hagana) maken echter geen deel uit van ons historische besef. Ironisch, want Al-Nakba is terdege een gevolg geweest van WO2.
Lees verder het artikel van Nourdine Tighadouini op voorbeeld-allochtoon
Meer van Nourdine Tighadouini op dit blog hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook. Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
Meer over midden-oosteni, Nourdine Tighadouin, palestina.
Reacties
Likoed Nederland - 01/06/2014 11:38
- secretaris-generaal van de Arabische Liga Azzam Pasha, in 1948 tijdens de Arabisch-Israëlische oorlog.
Arabieren verwijten Israël veel zaken onterecht, terwijl ze er juist zelf schuldig aan zijn. Zij projecteren hun eigen verlangens op Israël.
Bovenstaande uitspraak laat zien hoe de Arabische wereld stond tegenover Joden en – slechts drie jaar na de Holocaust – massale afslachtingen onder hen van plan was.
Het resultaat is bekend. Ondanks een overmacht verloren de Arabieren in 1948 en veel Arabieren sloegen massaal voor het geweld op de vlucht. De staat Israël werd gesticht. De Arabieren noemen dit nu de Nakba (‘de ramp’). Een merkwaardige term, want een ramp is iets wat je overkomt. Deze ramp was echter zelf veroorzaakt, dus ‘de mislukking’ past beter.
De uitspraak laat ook zien hoe onzinnig het is dat de Arabieren Israël beschuldigen van etnische zuiveringen in 1948, terwijl zij zelf een uitroeiingoorlog startten. Maar ook verder is recent wetenschappelijk aangetoond – na de opening van alle archieven uit die tijd – dat het onzin is (E. Karsh: Palestine betrayed, 2010). Er was geen geplande of systematische zuivering van Arabieren in 1948. Vaak werd zelfs een dringend beroep gedaan op de Arabieren om te blijven, in de belangrijkste havenstad Haifa bijvoorbeeld. Maar het grootste gedeelte vertrok toch, na een oproep van de Palestijnse leiders om deze stad te verlaten en zo de “zionistische oorlogsinspanning” te ontregelen. Arabieren die toch bleven, werden gewoon burger van Israël. Arabieren vormen daardoor momenteel circa 20% van de Israëlische bevolking. Zij bekleden vooraanstaande functies, zo is een van de hoogste rechters van Israël een Arabier, Salim Joubran.
De Arabische wens en praktijk waren omgekeerd, zoals uit bovenstaand citaat blijkt. In totaal vluchtten 850.000 Joden mede door pogroms weg uit de Arabische landen. En uit Gaza, de Westbank en Oost-Jeruzalem (waar Joden tot dan toe honderden jaren in de meerderheid waren) werden Joden tot de laatste man, vrouw en kind etnisch gezuiverd. Jordanië heeft dit racisme zelfs vastgelegd in haar wetgeving: er mogen geen Joden wonen in Jordanië.
De Palestijnse president Abbas bevestigde – op een persconferentie in Caïro, 29 juli 2013 – dat dit zelfde racisme ook door een Palestijnse staat strikt gehandhaafd zal worden: er zal geen Jood mogen wonen in de Westbank of Gaza.
En momenteel vindt er een etnische zuivering van christenen plaats in de Arabische wereld. In Soedan zijn twee miljoen christenen en zwarten vermoord. In Turkije is de zuivering van christenen vrijwel voltooid (van 20% in 1900 naar 0,2% nu). In het jaar na de val van Khadaffi zijn vrijwel alle christenen uit Libië vertrokken (bijna tweehonderdduizend). Uit Irak, Egypte en Syrië is de uittocht van christenen volop aan de gang. En na zeven jaar Hamas-bewind is de christelijke gemeenschap van Gaza gehalveerd.
