Afwezige Marokkaanse vaders en hun verloren zonen
In opinie door Samira el Kandoussi op 07-02-2018 | 17:13
De volgende schutter staat klaar om een leven te nemen. Het wordt tijd om de maskers te laten vallen. Het wordt tijd voor de Marokkaanse vader om de muren om hem heen te breken en zijn zoon toe te laten.
Ik slenter langs de Dappermarkt als een Nederlandse kraamhouder tegen een Marokkaanse collega grappend roept: ‘wij hoeven niks meer te doen, jullie maken elkaar wel af!’
Vandaag is het ‘dodengebed’ voor de onschuldig overleden Mohamed Bouchikhi (17) in Amsterdam-oost. Burgemeester van Aartsen gaat meer cameratoezicht plaatsen en meer politie inzetten, maar dat is brandjes blussen. Belangrijker is om naar de oorzaken te kijken. Opvallend is dat de meeste van de daders jongens zijn uit gezinnen waar de vader een afwezige rol heeft. Sommige vaders zijn er fysiek wel, maar emotioneel absent. Ze staren voor zich uit, met de televisie luid aan, diep in gedachtes verzonken, met hun hoofden ver weg, mijmerend over dromen die niet zijn uitgekomen. Teleurgesteld in hun kinderen die als het zand van hun geboortegrond door de vingers zijn geglipt; verloren aan de straatstenen van Nederland.
Er zijn verschillende onderzoeken waaruit blijkt dat een absente vader desastreuze gevolgen heeft voor een zoon. De gevallen van depressie, schooluitval, gedragsproblemen, zelfmoord of vermoord worden zijn vele malen hoger dan bij kinderen met een betrokken vader.
De vader heeft muren om zich heen en zal als ‘echte man’ zijn gevoelens niet delen. Hij begrijpt de luxeproblemen van zoonlief niet. Zoonlief heeft immers te eten en een dak boven zijn hoofd. ‘Op jouw leeftijd liep ik met een lege maag en op blote voeten naar school’. Zoon loopt op schoenen van Louis Vuitton maar niemand wijst hem de kronkelige weg tussen de twee culturen, op zoektocht naar zijn mannelijkheid.
Veel vaders kunnen de liefde niet geven omdat ze het zelf niet hebben gehad. Het is een patroon dat moet worden doorbroken. Veel vaders zien opvoeden als een vrouwentaak, bezoeken geen ouderavonden en komen niet kijken als zoon voetbalt. Al die interesse en aandacht is voor softies. Zoon is een man en moet het zelf zien te rooien en er achter komen wat mannelijkheid is. Zo heeft vader dat immers ook gedaan. Er zijn geen complimenten en er wordt ook niet geknuffeld, want knuffelen doe je niet: dat breekt het respect tussen vader en zoon. Veel jongens kijken ondanks dat alles toch op tegen hun vader en houden van hem. Ze willen zijn goedkeuring en erkenning. Bij gebrek aan informatie raken velen geïnspireerd door de televisie: scènes uit Scarface, de Sopranos en de Godfather kennen ze uit hun hoofd. Zoon gaat met deze bagage de straat op en zoekt zijn voorbeelden, liefde en status daar.
Sommige vaders zien het in Nederland niet meer zitten, vinden dat ze hebben gefaald, willen geen verantwoordelijkheid voor hun thuis nemen en gaan terug naar Marokko om daar een nieuwe jongere vrouw te trouwen en opnieuw een familie te beginnen. Ze laten complete gezinnen achter: zoon wordt de nieuwe kostwinner en neemt de rol van vader des huizes op zich, intussen woedend over waarom zijn vader hem heeft verlaten.
Het is moeilijk om te praten over dit onderwerp want in de Marokkaanse schaamtecultuur word je verstoten als je gevoelige zaken benoemt en bespreekt, het wordt gezien als gezichtsverlies. Veel wordt ontkend en dood gezwegen. Over ouders mag je al helemaal niets verkeerds zeggen. Dat is heiligschennis. Ook de Marokkaanse televisie laat de waarheid niet zien. Daar wordt vooral theater vertoond en muziek programma’s; de meeste problemen worden weg gelachen met comedyshows. Alleen de imams kunnen de vaders bereiken tijdens het vrijdaggebed, het wordt tijd voor opvoedingscursussen in de moskee.
Op 16 februari wordt er een stille tocht gehouden voor de onschuldig vermoorde Mohamed Bouchikhi. Maar ik stel voor los te breken uit de stilte. Geen stille tochten meer. Het wordt tijd om van ons te laten horen, om te schreeuwen dat dit moet stoppen.
De klok tikt, we hebben geen tijd te verliezen. De volgende schutter staat klaar om een leven te nemen. Het wordt tijd om de maskers te laten vallen. Het wordt tijd voor de Marokkaanse vader om de muren om hem heen te breken en zijn zoon toe te laten. Het wordt tijd om onze ego’s opzij te zetten en toe te geven aan onze pijn en onze gebroken harten. Alleen zo kunnen we helen.
Het wordt tijd om het tranen te laten regenen in plaats van kogels.
Samira el Kandoussi is journaliste en programmamaakster. Dit stuk verscheen gisteren in Het Parool en is in overleg met de auteur ook op Republiek Allochtonië geplaatst
Zie ook:
'Zwijgen is verraad, praten is een heldendaad'
Foto: flickr
Waardeert u ons werk? U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren
Meer over criminaliteit, vaders, zinloos geweld.
