Mohammad & Jafar
In achtergronden door Claire Schut op 16-05-2018 | 16:52
Gisteren was bij Humanity House in Den Haag de documentaire ‘Mohammad en Jafar’ te zien. Een aanrader. In een klein uur maak je kennis met de geschiedenis en de dagelijkse realiteit van de Palestijnen sinds 1948 – samengebald in de levens van Mohammad en Jafar die filmmaker Marcel Goedhart al sinds 1993 volgt. Je ziet hen als jochies van 14-15 jaar stenen gooien naar zwaar bewapende soldaten. Als jonge mannen, de een werkend aan een eigen toekomst, de ander vastbesloten om voor gerechtigheid te blijven vechten tot de dood erop volgt. En je ziet hen anno nu: twee niet meer zo heel piepjonge mannen, beiden gesetteld met huis, echtgenote en kinderschaar of daar hevig naar verlangend. Gewone mensen zoals u en ik. Met één verpletterend verschil: hun wieg stond in een vluchtelingenkamp. Geboren en getogen op de verkeerde plaats, op het verkeerde moment. Een mens heeft het niet altijd voor het kiezen.
Marcel Goedhart filmt de mannen in hun eigen omgeving. Op straat, in wolken traangas, rennend voor hun leven. In hun huizen. Met hun vrouwen. Op het balkon of dak van hun huis, uitkijkend over het tot barstens toe volgebouwde vluchtelingenkamp Dheisheh op de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Aan de voet van de hoge betonnen muur en een ongenaakbare wachttoren. Op een kerstmarkt in Bethlehem. En aan het slot van de film als Mohammad en zijn echtgenote de kinderen en (groot)ouders uitwuiven als die wel – maar zijzelf niet – met een moeizaam verworven, maar aan hen geweigerde reispas een dagtocht maken naar de oude geboortegrond en de met de grond gelijk gemaakte huizen in het dorp Sufla waaruit hun (over)grootouders in 1948 zijn verjaagd.
Zonder grootste woorden, eerder fijntjes en heel subtiel, maakt de documentaire de korte metten met een reeks lang bestaande vooroordelen die door de Westerse media niet zelden worden gevoed. Door nu eens niet in te zoomen op de militante rallies van Hamas of de moskee, maar op mensen van vlees en bloed in hun dagelijkse leven, sappelend en ploeterend net als wij. Door vrouwen in hijab aan het woord te laten, mondig moedig en geëmancipeerd. Door de schrille contrasten te laten zien: Twee gezinnen die gewoon proberen goed en gelukkig te leven versus het permanente, brute geweld dat elk moment hun leven kan binnen razen. De opeengepakte huizen, smalle stegen en de armoede in het vluchtelingenkamp versus de ruim bemeten huizen, groene tuinen en de ongerepte natuur in het verwoeste dorp Sufla aan de andere kant van de muur. Het maakt begrijpelijk waarom de Palestijnen stichting van de staat Israel al Naqba noemen, de catastrofe. Waarom zij zich 70 jaar later nog steeds met hand en tand verzetten tegen het onrecht dat hen is (en wordt) aangedaan. En waarom ze blijven dromen ooit terug te keren naar hun oude geboortegrond.
Nu maar hopen dat de Nederlandse media – waaronder de vakbroeders van de NOS – de documentaire ‘Mahammad en Jafar’ massaal zullen bekijken. Zeker weten dat zal bijdragen om de vrij eenzijdige berichtgeving over en het slechte imago van de Palestijnen te nuanceren en in balans te brengen met de werkelijkheid. Bravo Marcel Goedhart, bravo!
De documentaire is hier te zien
Zie ook:
Waardeert u ons werk? We kunnen uw steun goed gebruiken. U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren (nu ook via I-deal)
Neem een abonnement op onze dagelijkse nieuwsbrief: Subscribe to Republiek Allochtonië by Email
Meer over documentaire, palestina.
