Freedom Flotilla 2018 uitgezwaaid in Rotterdam. “Omdat mijn hart me zegt dat ik dit moet doen”
In achtergronden door Claire Schut op 06-06-2018 | 20:17
Op 5 juni was de Freedom Flotilla 2018 [ ] in de Rotterdamse Veerkade. Niet de hele armada, maar een fiere delegatie. Een klein groepje pers, politici, activisten en belangstellenden vormde het welkomstcomité. Er waren vlaggen, toespraken en muziek. Toen werd de Freedom Flotilla weer uitgezwaaid. Verslag van een bliksembezoek.
De Freedom Flotilla 2018 – die op 20 mei vanuit Zweden en Noorwegen is uitgevaren en op 25 of 26 juli de Gazastrook hoopt te bereiken – wil solidariteit betonen met het lot van de Palestijnen in de Gazastrook. De schepen doen onderweg havens en steden aan om zoveel mogelijk aandacht voor de situatie in Gaza te genereren. Vandaar dat de vloot na het publicitair succesvolle en druk bezochte bezoek aan Amsterdam is opgesplitst. De twee grote boten met 9 resp. 12 bemanningsleden varen via de havens Jersey, Brighton, La Rochelle, Lissabon, Gijón en Cádiz langs de Atlantische kust naar de Middellandse Zee. De twee kleinere boten, elk met 4 man aan boord, varen via de waterwegen van het Europese continent naar de Middellandse Zee. Eerste stop: Rotterdam.
Helaas strandt een van de kleine boten in Vlaardingen: motorpech. En de zeilboot ‘Falestine’ die als fiere afgevaardigde van de Flotilla de Rotterdamse Veerhaven uiteindelijk bereikt, wordt verplicht om eerst alle banners en Palestijnse vlaggen te strippen alvorens te mogen aanleggen. Ziedaar in een notendop de harde realiteit van het actie voeren. Zonnig zomerweer en op het water, dat wel. Maar ook: hutje mutje op elkaars bovenlip op een heel klein oppervlak, geen luxe, slapen in een smalle kooi, douchen in de havens, poseren voor de camera’s en de pers te woord staan, lange dagen korte nachten, bepaald niet overal de rode loper uit. Het is ongetwijfeld een van de redenen waarom de crew van Freedom Flotilla 2018 tijdens de tocht van ruim twee maanden regelmatig wisselt.
Slechts 3-4 man varen van het begin tot het einde mee. Een van hen is Jan Strömdahl, een voormalig politicus uit Scandinavië en een ervaren zeezeiler. Hij is ruim boven de pensioengerechtigde leeftijd, tanig en verweerd, jong van geest en ziel. Zijn kinderen maken zich zorgen over de risico’s. Zelf wuift hij die minzaam weg: “We benadrukken steeds dat we gewone burgers zijn. Vredelievende activisten, zonder wapens. We willen geen geweld. Wat we willen, is aandacht voor de situatie in Palestina en de Gazastrook. Dat is noodzakelijk. We willen lawaai maken, de mensen in Gaza ondersteunen.”
Sinds 1967 wordt de Gazastrook door Israel bezet. In 2011 oordeelden vijf onafhankelijke mensenrechten specialisten van de Verenigde Naties vanwege de buitenproportionele effecten op de Palestijnse bevolking dat de blokkade van Gaza illegaal is. De huidige blokkade die in 2007 door Israel en Egypte is opgelegd, beperkt de bewegingsvrijheid van mensen en goederen. De beperkende maatregelen die de bevolking in haar geheel treffen, worden in strijd met het internationale recht geacht.
Anita Risseeuw van ‘Rotterdam voor Gaza’:
“De mensen in Gaza zitten al 11 jaar opgesloten achter muren met hoge wachttorens, hekken en een no go zone van 300 meter. Toestemming om Gaza te verlaten. krijgen ze zelden of nooit. Hebben ze Gaza eenmaal hebben verlaten, dan mogen ze vaak niet meer terug. In de lucht hangen drones die de bevolking constant in de gaten houden. En gevechtsvliegtuigen die bommen droppen. Als Palestijnse vissersbootjes zich te ver de zee op wagen en de 6 mijlszone overschrijden, worden ze door oorlogschepen beschoten.”
De boodschap is helder: op een gebied ter grootte van tweemaal het eiland Texel zitten bijna twee miljoen mensen als ratten in de val. Risseeuwe vindt dan ook dat de inmiddels algemeen gebruikte omschrijving van Gaza – ‘de grootse openluchtgevangenis van de wereld’ – de lading niet dekt:
“Het is vele malen erger. In onze gevangenissen heb je schoon water, fatsoenlijke sanitaire voorzieningen en elektriciteit. Daar niet. In een Nederlandse gevangenis krijg je alle medische zorg en medicijnen die je nodig hebt. In Gaza niet. Bij een gevangenisstraf weet je wanneer het moment komt dat je weer vrij zult zijn. De bewoners van Gaza weten dat niet. Er is geen enkel uitzicht op vrijheid en zelfbeschikking. Niemand is er veilig. Iedereen kan door het Israëlische leger worden gedood. Zelfs een baby van negen maanden dat door traangas om het leven is gekomen, of een verpleegkundige die in haar borst dood is geschoten terwijl ze haar werk deed, zoals de 21-jarige Razan al Najir.”
Door de blokkade is er een nijpend gebrek aan eerste levensbehoeften. Israel controleert de grenzen en bepaalt wat er via land, zee en lucht naar binnen en naar buiten mag. Er is tekort aan alles: water, bouwmaterialen, elektriciteit, medicijnen. De Verenigde Naties gaan ervan uit dat de Gazastrook in 2020 onbewoonbaar zal zijn. Het grondwater is door verzilting en vervuiling voor 90% ondrinkbaar. Cement en staal mogen niet of nauwelijks worden ingevoerd, omdat die ook voor militaire doeleinden gebruikt zouden kunnen worden. De verwoeste elektriciteitscentrale kan niet goed worden gerepareerd en levert mede daardoor maximaal vier uur stroom per dag. Er zijn te weinig medicijnen. Volgens ‘Rotterdam voor Gaza’ zijn de meeste Gaza-bewoners met suikerziekte inmiddels overleden vanwege een gebrek aan insuline.
Vandaar dat er voor de delegatie van Freedom Flotilla vier dozen met levensbehoeften en medicijnen op de Rotterdamse kade klaar staan. Het is niet meer dan een gebaar van solidariteit, een druppel op een gloeiende plaat. Na het laatste fotomomentje zullen de dozen aan boord worden geladen om ze in Gaza te overhandigen. Maar eerst zijn er nog vurige pleidooien van Jan Strömdahl en kapitein Björk voor de bevrijding van Gaza. Evenzo bezielde toespraken van ‘Rotterdam voor Gaza’ en vertegenwoordigers van DENK en SP. Veel waardering en hartelijk applaus voor de zeehelden die zo dapper zijn om deze tocht te ondernemen. En tot slot een onvergetelijke uitvoering van het inofficiële Palestijnse volkslied ‘Mawtini’ (Mijn Vaderland). Dan is het bliksembezoek alweer voorbij.
Na Rotterdam varen de twee kleine boten langs Brussel, Parijs, Lyon, Napels om zich bij Palermo samen te voegen met de twee grote boten die buitenom zijn gevaren. Vanaf Sicilië stoomt de lilliputter armada gezamenlijk op naar de Gazastrook. Daar wordt het spannend. Of het de Freedom Flotilla 2018 gaat lukken de blokkade te doorbreken, is de zeer vraag. Van de 31 boten die sinds 2008 hebben geprobeerd om door de hermetische blokkade van Israel te breken, hebben het er slechts vijf gehaald. Strömdahl: “De crew is realistisch. We worden waarschijnlijk tegengehouden. Als we Gaza halen, zal ik blij zijn en een tikje verbaasd. Maar er komen nieuwe expedities. We’ll never give up.”
Anders dan een ander bemanningslid dat in Palermo van boord gaat omdat het laatste deel van de reis hem echt te spannend is, vaart zal Strömdahl het hele stuk mee. Hij zal erbij zijn als de Freedom Flotilla 2018 de zeeblokkade probeert te doorbreken. Het zal niet makkelijk zijn, misschien zelfs grimmig worden. Strömdahl is zich van de gevaren bewust. Bang is hij niet. Gevraagd waarom hij dit doet, antwoordt hij met zachte ogen en een glimlach om de mond: “Omdat mijn hart me zegt dat ik dit moet doen.”
Foto: Claire Schut
Waardeert u ons werk? We kunnen uw steun goed gebruiken. U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren (nu ook via I-deal)
Neem een abonnement op onze dagelijkse nieuwsbrief: Subscribe to Republiek Allochtonië by Email
