Domweg gelukkig zijn in Oost :-)
In achtergronden door Roemer van Oordt op 16-10-2014 | 16:16
Door: Roemer van Oordt
Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) had deze week eens een keer goed nieuws over landgenoten met Marokkaanse herkomst; zij zijn de meest gelukkige niet-westerse allochtonen in Nederland. Dat zegt natuurlijk niets. Ze kunnen zich alsnog vooral vreselijk ongelukkig voelen. En wie zou dat verbazen.
De statistieken spreken niet in hun voordeel, Voortijdig schoolverlaten, armoede, (jeugd)werkloosheid, discriminatie, loverboys, huiselijk geweld, radicalisering en criminaliteit overschaduwen ook in de beeldvorming de successen van voetballers, schrijvers, politici, muzikanten, zakenlui en tv-personalities. Maar dan die cijfers van het CBS! 87% van de 1385 ondervraagde ‘Marokkanen’ voelt zich op z’n minst gelukkig. Significant meer dan de andere traditionele minderheidsgroepen van Antillianen, Turken en Surinamers.
Mijn overburen
Toen ik gisterenochtend thuis wegfietste, reed mijn overbuurvrouw een stukje mee. Vol zorgen, vol problemen, vol onzekerheden, maar zoals altijd vriendelijk, belangstellend, meelevend en warm. Ze is geboren in Berkane (Rif, Marokko). Ik schat haar rond de 45. Haar man is een paar jaar geleden overleden. Ze draagt zorg voor 7 kinderen, waaronder een nakomertje van 5 en een kleinzoon van 2. Opa en oma zijn ingetrokken. Het is tijd en touwtjes aan elkaar knopen en behóórlijk hutje mutje.
De twee zonen hebben wat je noemt al aardig wat trajecten doorlopen. Naar verluidt allebei uitblinkers op de basisschool, nooit zo beoordeeld door de leerkrachten en zeker in hun eigen ogen met een te laag advies op pad gestuurd. De jongste via het VMBO en MBO na flink wat ervaren discriminatie nog opgeklommen en - zei het onder z’n niveau - aan het werk in de detailhandel. De oudste vroegtijdig schoolverlater en fervent straatjochie, dat binnen no-time alle hoeken en gaten van de Amsterdamse samenleving zag. Van drugs tot bidmat en van voor in de Porsche tot achter in de politiewagen. Hij is volgens z’n moeder nog steeds ‘zoekende’. Ze houdt haar hart vast.
De twee oudste meisjes doen het zoals vaker beter. Toch hebben ook zij serieuze problemen. De jongste van hen (met hoofddoek) beklaagt zich over forse en soms kwetsende problemen bij het vinden van een stageplaats en de oudste heeft een man die meer bezig is met zijn vrienden dan met hun 2-jarig zoontje.
Gelukkig in Oost
Van dit soort gezinnen zijn er als je er alle onderzoeken op naslaat in Amsterdam een hoop. Statistieken liegen niet. Ook niet als ze potverdorie eens een keer positief uitvallen. En zelfs de weinig verrassende, negatief neergezette aandacht bij nogal wat media voor één van de vele redenen voor dat geluk - de sterke band met het land van herkomst - doet daar niets aan af.
Want toen ik gisteren aan het eind van de middag aan kwam fietsen en bijna al mijn overburen gezellig half binnen, half buiten zag ‘hangen’, kletsen en lachen, wist ik zeker dat zij hier in Amsterdam Oost op z’n minst domweg gelukkig zijn. Daar word ik nou blij van. Ik vind ze bijzonder, die gelukkige overburen van mij.
Roemer van Oordt is redacteur van Republiek Allochtonië
Lees het rapport Allochtonen en geluk van het CBS: hier
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door ons te steunen
Meer over cbs, gelukkig, herkomstland, marokkanen, onderzoek, roemer van oordt.
Reacties
Lees het blog en het rapport: 87 % voelt zich gelukkig, niet ongelukkig!!!
Ze hebben in Nederlands zo beetje alles wat ze maar willen:
veiligheid, vrijheid, democratie, afwezigheid van oorlog, geen echte honger, overal stromend koud en warm water, elektriciteit en verwarming, ontzettend veel kansen om wat van je levven te maken, sociaal vangnet met allerlei voorzieningen en uitkeringen, en last but not least een veelvoud van subsidiemogelijkheden. Allemaal zaken die bijna nergens in de wereld zo goed zijn geregeld (uiteraard is kritisch zijn altijd goed, ook in Inederland). En zeker zijn deze zaken niet zo gebordd in Marokko.
En ja, het verbaasd mij dus dat ze er dikwijls zo ongelukkig uitzien als ik ze op straat tegen kom, thuis ontvang, of op werk of bij het buurthuis tegenkom.
