Home » Blog » Opinie » Welkom in Eurabia I – Voor een islamisering van de samenleving

Welkom in Eurabia I – Voor een islamisering van de samenleving

In opinie door Martijn de Koning op 10-01-2013 | 08:22

Tekst: Martijn de Koning

In 2004 stelde Bernard Lewis, de beroemde (of beruchte) Orientalist en de Midden-Oosten expert van de VS, in de Duitse krant Die Welt: “Op z’n laatst tegen het einde van deze eeuw zal Europa islamitisch zijn.” Zijn interview bevatte nog veel meer, maar het was deze zin die een golf van angst en verontwaardiging creëerde in Europa dat op dat moment toch al gebukt ging onder anti-islam, anti-moslim en anti-migranten sentimenten. Hij was niet de eerste en ook niet de laatste die de alarmbellen liet afgaan over de dreigende demografische machtsovername door moslims: de moslims komen eraan! Ja dat is erg, want ze nemen de boel over! En u kunt maar beter bang zijn. Erg bang!

In 2013 schrijft Martijn de Koning een nieuwe serie op zijn weblog Closer: Welkom in Eurabia. Deze serie zal ook worden geplaatst op Republiek Allochtonië. In de serie zal aandacht besteed worden aan drie aspecten: de gedachten achter het idee van ‘Eurabia’ , de consequenties ervan en enkele bijbehorende vergezichten. Het idee van een Eurabia (de term is afkomstig van Bat Ye’Or; die zal behandeld worden in deel twee van deze serie: De protocollen van de wijzen van Mekka) is niet uniek. Sterker nog de politieke wortels ervan gaan terug tot de tijd van de kruistochten en de mythe van Eurabia is er slechts één in een lange geschiedenis van xenofobie in de ‘Westerse beschaving’.

Nationalisme en Eurabia

In moderne tijden zijn dergelijke mythes verbonden geraakt met de (opkomst van de) natie-staten. Een natie-staat kent een spanning tussen immigratie en ‘zuiverheid’. Het idee van de natie-staat is gebaseerd op een staat met een belasting- en geweldsmonopolie over een afgebakend grondgebied (erkend door andere natie-staten) die probeert politieke, culturele en religieuze verschillen op haar grondgebied weg te werken of op z’n minst te beheersen. Daar tegenover staat dat een liberale staat goedkope arbeidskrachten nodig heeft om de kapitalistische industrie overeind te houden. Deze arbeidskrachten komen idealiter van buiten want dan zijn ze makkelijker te exploiteren. Teveel buitenlandse krachten betekent echter dat de dominantie van (blanke) autochtonen ondermijnd wordt.

Of het nu gaat om het onderwerpen van bevolkingsgroepen aan slavernij of de hedendaagse migratiebeperkingen, overheden hebben door de geschiedenis heen tal van beleidsmaatregelen getroffen om die spanning tussen de noodzaak van migratie en ‘zuiverheid’ te reguleren. Dat varieert van beperkingen voor huwelijk en voortplanting, het onthouden van gelijke rechten, werkprogramma’s, het coöpteren van elite migranten, enzovoorts. Het idee van een invasie van migranten of een interne demografische explosie is uitermate geschikt om ervoor te zorgen dat autochtonen en nieuwkomers loyaal zijn aan de staat: angst is een uitermate geschikt instrument voor repressie en het is dan ook niet voor niets dat de geschiedenis van de natie-staten zich kenmerkt door telkens nieuwe dreigingen aan te wijzen.

Cultureel-relativisme

Daarbij vinden we nu opinieleiders en politici, van links tot rechts, die vinden dat we teveel cultureel-relativisten en multiculturalisten zijn geworden waardoor ‘onze eigen identiteit’ verloren is gegaan: islamisering gaat ten koste van onze eigen identiteit. De commotie die optrad toen Maxima stelde niet ‘de’ Nederlandse identiteit gevonden te hebben, was veelzeggend daarvoor en denk ook even aan de opmerkingen van Vogelaar over een ‘joods-christelijke-islamitische traditie’.

Nu zijn die zorgen over islamisering nogal overtrokken. Er is geen sprake van een demografische overname; de geboortecijfers onder moslims naderen steeds meer die van autochtone niet-moslims. Er is geen sprake van een toenemende invloed van moslims in de politiek; we worden nog steeds voornamelijk geregeerd door oude, blanke, seculiere mannen. Er zijn twee landelijke koepelorganisaties van moslims en dat is deels een teken van zwakte. Het gebrekkige functioneren van beide organisaties is eveneens een teken van zwakte en zet vraagtekens bij het überhaupt bestaan van zoiets als een moslimgemeenschap; etnische scheidslijnen zijn nog steeds belangrijker dan religieuze verschillen en overeenkomsten. Er is een duidelijke opkomst van revitaliseringsbewegingen zoals het salafisme; die verspreiding is wereldwijd maar tegelijkertijd is men bijna overal een minderheid. De zorgen over islamisering zijn ook mosterd na de maaltijd; de institutionalisering van islam in Nederland met de vestiging van nieuw gebouwde moskeeën, islamitisch onderwijs e.d. heeft zich voornamelijk voltrokken in de jaren negentig en kort daarna.

Tegelijkertijd is er natuurlijk wel degelijk wat veranderd. Enerzijds hebben we een overheid en opinieleiders die graag minder (islamitische) religiositeit willen en anderzijds zijn er bewegingen actief die zich niet neerleggen bij het idee dat religie slechts een beperkte plek dient te hebben in het publieke leven. De bevolking van Nederland is qua religieuze opmaak natuurlijk ook flink veranderd in de afgelopen decennia. In het nieuws komen zaken die op zich niet heel uniek zijn, zoals familiegeweld, maar zodra er een etiket op is geplakt als ‘Marokkanenprobleem’ of ‘eerwraak’ lijken we te denken dat dit soort problemen óf heel nieuw zijn óf zo ‘Middeleeuws’ dat we dachten dat ze al lang verdwenen waren in dit land. Het idee is voortdurend dat de aanwezigheid van ‘die andere cultuur’ leidt tot problemen en:De valse religie van het cultuurrelativisme | ThePostOnline

"Cultuurrelativisme leidt tot verlamming: wegkijken, vergoelijken en accepteren van onderdrukking en schending van mensenrechten. Maar vrijheden en grondrechten, die we gelukkig kennen in onze democratische samenleving, zouden juist moeten worden gekoesterd en verdedigd. Ze zijn het waard."

En:
Rutte I wil Nederlandse waarden – Nederlands MediaNetwerk

"De eerste stappen waren al gezet, nu is er een definitieve streep getrokken. Een afscheid van de Nederlandse multiculturele samenleving, het is tijd voor de Nederlandse waarden."

Leve de multiculturele anarchie!

Het is opvallend wat hier gebeurt. Waar we enerzijds te horen krijgen dat migranten ‘onze’ cultuur en identiteit doen verwateren en alle verworvenheden die daarbij komen (sociale zekerheid, vrouwenrechten, homorechten, vrijheid van meningsuiting; alle rechten zeg maar die destijds bevochten zijn op de politieke elites en die nu door politieke elites worden gebruikt om de grenzen van onze morele gemeenschap aan te geven) suggereert het omhelzen van ‘Nederlandse waarden’ ook dat we al lang kwijt zijn wat nu echt typisch Nederlands is. We willen terug naar Nederlandse waarden omdat we kwijt zijn wat nu eigenlijk Nederlandse waarden waren en de aanwezigheid van moslims maakt duidelijk wat sommigen in ieder geval niet willen. De roep om die Nederlandse waarden is niet zozeer een teken van de kracht van het nationalisme, als wel van de zwakte en de kwetsbaarheden ervan. We weten het niet meer. Dat is mooi. Want migratie gaat door, moslims zijn en blijven hier, en demografische trends zullen blijven veranderen. Wat bindt ons? En als niets ons meer bindt? Als we geen natie meer zijn?

Deze verwarring en betekeniscrisis lijken me uitstekende uitgangspunten om eens goed na te denken over wat voor morele gemeenschap we in onze verbeelding dan wel willen zijn. Homogeniteit is de dood in de pot van maatschappijkritische creativiteit en verbeelding. Herinnert u zich nog de Paarse jaren negentig? Toen Nederland ‘af’ was? Toen waren we slaven van de ‘boven ons gestelden’ en werd klakkeloos geaccepteerd dat het ‘volbracht’ was en dat het ‘zo goed’ was. Nu niet meer. Door individualisering, de barsten in de neoliberale heilstaat, globalisering staat het nodige op losse schroeven. En er wordt gedebatteerd, gescholden en gevloekt. Dus open die grenzen die maar. Laat de migranten maar binnen en hun geluk in dit leuke landje vinden, laat ze vooral kinderen krijgen en laten we maar kijken waar een radicale verbeelding ons heen brengt.

Martijn de Koning is cultureel antropoloog. Dit stuk is eerder op zijn blog Closer verschenen. zie hier.  In overleg met Martijn de Koning is het ook op Republiek Allochtonië geplaatst.

---

Meer over cultuurrelativisme, eurabia, eurabie, islamisering, martijn de koning.