Vuilniszakken tegen seks
In opinie door Timor El-Dardiry en Brechtje Paardekooper op 20-06-2012 | 20:45
Tekst: Brechtje Paardekooper en Timor El-Dardiry
In april vonden slaperige forensen ‘s morgens in Kanaleneiland, Utrecht opeens hun vertrouwde bushokjes gecensureerd. Die nacht waren reclameposters met daarop verleidelijke vrouwen afgeplakt met een vuilniszak. Op de vuilniszakken hing een briefje met de tekst ‘Laa ilahe il Allah’, er is geen God dan Allah.
Protesteren tegen advertenties met te blote modellen, nieuw is het niet. De ChristenUnie deed het in 2007 tegen een billboard met 200 vierkante meter gouden bikini. Feministen in Brussel bekladden elk jaar posters van schaarsgeklede H&M-modellen. En eerlijk is eerlijk: ook wij zijn seksistische reclame-uitingen liever kwijt dan rijk. Toch willen wij nadrukkelijk stelling tegen nemen tegen de hierboven beschreven acties. Waarom?
Puritanisme en de publieke ruimte
Allereerst maken we ons zorgen om de vrijheid van de publieke ruimte. Het protest in Kanaleneiland was waarschijnlijk een eenmansactie, maar staat niet op zichzelf. Denk aan het hermetisch afsluiten en afschermen van het Sportfondsenbad in Amsterdam-West tijdens de zwemuurtjes voor moslimvrouwen. Of aan de ‘sharia-zones’ die een tijdje geleden in Groot-Brittannië de kop opstaken (“no gambling, no alcohol, no music or concerts, no porn or prostitution, no drugs or smoking”).
Belangrijke kenmerken van puritanisme zijn gebrek aan humor, angst voor genot en de wens om anderen de wil op te leggen. Wij kunnen misschien lachen om de kneuterigheid van die paar (te kleine) vuilniszakken op die abri’s, maar de boodschap die werd achtergelaten was bloedserieus: “La ilahe il Allah - Geen Sexuele Getinte Reclame In Onze Buurtwijken. Sta Op En Strijd Mee In Deze Zaak Ter Bescherming Van Onze Kinderen!” (sic). Met een beroep op religie parkeerde iemand zonder pardon zijn of haar eigen voordeur midden in het publieke domein. Het fanatisme en gebrek aan relativeringsvermogen achter de boodschap is zorgelijk. Humor is de kanarie in de liberaal-democratische goudmijn. Gaat die van zijn stokje, dan liggen vrijheid en tolerantie al snel onder vuur.
Feminisme en seks
Ook bij ‘links’ heerst nogal eens verwarring over hoe om te gaan met seksualiteit. Neem de vrouwenbeweging. Aan het begin van de Tweede Feministische Golf lag de zaak duidelijk. Seksueel genot voor vrouwen was een van de grote strijdpunten. Publicaties als “The Myth of the Vaginal Orgasm” (1968), “Our Bodies Our Selves” (1970) en het Hite Report (1978) gaven een overweldigende bloemlezing van vrouwelijke seksualiteit -compleet met anatomisch correcte tekeningetjes zodat je je clitoris kon vinden. Voor die tijd was dat nieuw en niet zelden schokkend.
De splijtzwam binnen de vrouwenbeweging werd gevormd door de houding ten aanzien van porno en de strijd tegen verkrachting. Onder het ietwat simplistische motto “porno is de theorie, verkrachting de praktijk” sloot een aantal feministen een verbond met conservatieve groeperingen om porno te verbannen. Precies zoals in 2007 opnieuw een verbond werd gesloten tussen linkse en christelijke politici over ‘breezer-seks’ en gouden bikini-posters.
Conservatisme en seks
Daarmee wordt seksualiteit het liefst ‘weggemoffeld’ uit de publieke ruimte. En dat is onwenselijk. Want bij alle berichten over seks en losgeslagen jongeren blijft één alarmerend feit vaak onderbelicht: het hoge percentage jongeren dat te maken heeft gehad met dwang om seksuele handelingen te verrichten. Onderzoeken als ‘Seks onder je vijfentwintigste’ noemen percentages als 18% (voor meisjes) en 4% (voor jongens). Bijzondere risicogroepen zijn jongeren met een beperking, meisjes uit een (streng) religieuze omgeving waar seks voor het huwelijk niet mag; en islamitische jongeren die homoseksuele contacten zoeken.
Dat komt doordat een met de paplepel ingegoten restrictieve houding ten aanzien van seksualiteit maakt dat jongeren (vooral meisjes) uit streng-religieuze groepen niet of te weinig de mogelijkheid krijgen om te leren hoe met seksualiteit om te gaan. Te leren wat ze wel en niet prettig vinden, te leren grenzen te stellen en te leren nee te zeggen. Onderzoek laat zien dat daarom juist jongeren met een streng-religieuze achtergrond kwetsbaar zijn voor misbruik en dwang.
Ook wij vinden ook niet alle posters even smakelijk. Dat is niet zozeer omdat er seks op staat. Meer omdat uit sommige een bijzonder vervelende machtsverhouding spreekt van mannen ten aanzien van vrouwen. Dàt is ook waar de vrouwenbeweging zich tegen moet keren. Want het helpt niet om alle bloot en seks uit de publieke ruimte te verbannen en elkaar naar eigen inzicht te censureren. Pas als seksualiteit en de manier waarop die wordt afgebeeld bespreekbaar wordt, leren kinderen te benoemen wat er gebeurt. Dan leren ze ook onderscheid te maken tussen wat hun waardigheid bevestigt en wat respectloos is. En hopelijk worden ze dan als volwassenen een beetje gelukkig met hun seksualiteit.
Brechtje Paardekooper en Timor El-Dardiry zijn initiatiefnemers van Ensemble, een sociaal-liberale denktank die voorstellen aandraagt ter bevordering van intensieve politieke samenwerking tussen de progressieve partijen. Dit artikel verscheen eerder in het GroenLinks Magazine en is in overleg met de auteurs ook op Republiek Allochtonië geplaatst.
Foto: flickr
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook. Bezoekt u dit blog geregeld? Waardeert u ons werk? U kunt het laten blijken door ons te steunen.
Meer over Brechtje Paardekooper, emancipatie, feminisme, orthodoxie, publieke ruimte, puritanisme, seks, seksualiteit, Timor El-Dardiry, vrouwenemancipatie.
