Hedendaags racisme in Nederland
In opinie door Charlotte Simons op 08-12-2014 | 09:58
Tekst: Charlotte Simons
Gedurende een aantal dagen heb ik getwijfeld of ik hier wel over moest schrijven omdat ik naar m'n gevoel mijn omgeving de laatste tijd al genoeg tegen me in het harnas had gejaagd, zowel wat betreft dierenrechten maar ook wat betreft bewustwording rondom (sluimerend en openbaar) racisme in Nederland. Uiteindelijk realiseerde ik me dat dat de omgekeerde wereld is: je mond houden wanneer het op onrecht aankomt, omdat de ongeïnformeerde meerderheid het niet aankan om de waarheid onder ogen te zien. Dus bij deze. Ik ben namelijk van mening dat de Zwarte Piet discussie symbool is geworden van een veel grotere kwestie: het racisme dat zich nog dagelijks manifesteert in Nederland.
Vanaf mijn 18e ben ik samen met P., een Zeeuwse jongen van Congolese, Nigeriaanse en Sierra Leoonse afkomst. Ik kende hem al jarenlang van gezicht, aangezien we in aangrenzende dorpen op Schouwen-Duiveland, in Zeeland, zijn opgegroeid. Werkelijk iedereen kende P's naam, want hij was in de omgeving één van de weinige donkere Zeeuwen: en alles wat in Zeeland niet blank is, is al bij voorbaat een bezienswaardigheid. Ik was destijds wat racisme betreft enorm naïef en was er stellig van overtuigd dat racisme vrijwel volledig was uitgeroeid in ons kikkerlandje. We leefden toch niet meer in de jaren zestig van de vorige eeuw?! Toch was mijn oordeel op niets substantieels gebaseerd: in mijn vrienden- en kennissenkring bevonden zich vrijwel geen medelanders met een ander kleurtje. Terugkijkend had ik beter kunnen weten, zeker omdat ik in Zeeland ben opgegroeid en ik jarenlang aan den lijve had ondervonden hoe bekrompen de mensen hier kunnen zijn in hun gedachtegang.
De eerste keer dat ik meekreeg hoeveel racisme er nog aanwezig is in Nederland, was toen hij me vertelde hoe hij een aantal maanden voordat wij elkaar hadden ontmoet in elkaar was geslagen, terwijl hij aan het werk was. P. is DJ en producer en had tijdens Oud & Nieuw 2009 moeten werken in een club in Renesse, het dorp waar ik mijn volledige jeugd heb doorgebracht. Tijdens zijn pauze had hij een praatje gemaakt met een blank meisje uit de omgeving. Voor haar broer was dit aanleiding om hem te benaderen met de woorden: "Mijn zusje praat niet met negers als jij. Laat haar met rust." Zoals gewoonlijk hield mijn vriend zich rustig, zoals hij altijd doet in soortgelijke situaties (hoe hij het doet, begrijp ik na vijf jaar nog altijd niet): hij haalde zijn schouders op en ging aan de bar zitten. Maar daar hield het niet bij op. De agressieve broer van het meisje had inmiddels een stuk of drie vrienden opgetrommeld om de boodschap er bij P. in te komen rammen. Voor hij het wist, lag hij met z'n hoofd op de bar, terwijl er vier grote kerels op hem in stonden te slaan en trappen. Tegen de tijd dat de beveiliging van de club ter plekke was gearriveerd, was P. al buiten westen.
Lees hier de rest van de blog.
De tekst van Hedendaags Racisme in Nederland verscheen eerder op het blog van Charlotte Simons en is in overleg met haar ook op Republiek Allochtonië geplaatst.
Volg Republiek Allochtonië op twitter of like ons op facebook.
Waardeert u ons vrijwilligerswerk? U kunt het laten blijken door een bijdrage over te maken op rekeningnummer NL12INGB0006026026 ten name van de stichting Allochtonenweblog te Amsterdam. Met een donatie van 5 euro zijn we al blij. Meer mag ook!
Meer over Charlotte Simons, discriminatie, racisme.
