Zwijg niet langer!
In opinie door Meera Nankoe op 02-03-2018 | 07:27
"Ik draag de Hindoestaanse cultuur, de tradities en al het moois wat het te bieden heeft met trots in mijn hart. Maar omdat ik het in mijn hart draag wil ik ook dat de vrouwen binnen de gemeenschap met respect behandeld worden. Men moet stoppen met de daders een hand boven hun hoofd te houden." Dat schrijft Meera Nankoe in onderstaand artikel.
Nadat het artikel van de Telegraaf over vrouwenonderdrukking en geweld binnen de Hindoestaanse gemeenschap verscheen op 3 februari jl., heb ik op sociale media een aantal reacties gelezen waaruit bleek dat het probleem niet door iedereen serieus genomen wordt. ‘’Zolang je maar leuk in de Telegraaf staat’’ en ‘’Vooral modepopjes zijn in Indiase kleding’’, bijvoorbeeld. ‘’Er zijn geen vrouwen die onderdrukt worden’’, hield iemand vol. Met ‘’Alleen mijn beha wordt onderdrukt’’ werd het probleem door een ander weggelachen. ‘’Achterbaks en opportunistisch’’, ‘’Aandachtzoeker!’’, ‘’De foto lijkt wel te zijn genomen op De Wallen’’, ‘’Hoer!’’.
Ik kan zo nog wel even doorgaan. Sommige van deze opmerkingen kwamen nota bene van vrouwen die zich ook inzetten voor sociaal maatschappelijke problematiek. Snappen deze vrouwen dan niet waar het om gaat? Hebben ze één moment stilgestaan bij de vrouwen die door een ontzettend moeilijke periode gaan?
Men denkt vaak dat het enkel mannen zijn die vrouwen onderdrukken, maar vrouwen onderdrukken ook. De eerder genoemde opmerkingen zijn eveneens een vorm van onderdrukking. Maar los hiervan, moeders, oma’s, tantes, zussen en vriendinnen kunnen ook onderdrukken. Ik had bijvoorbeeld ooit een gesprek met de moeder van een ex-vriend. Zij adviseerde mij om haar zoon geen aanleiding te geven om mij te slaan. Ik moest goed opletten en hem vooral niet boos maken. Kortom, als hij mij zou slaan zou het acceptabel zijn, want het was aan mij om hem geen aanleiding te geven.
Ik draag de Hindoestaanse cultuur, de tradities en al het moois wat het te bieden heeft met trots in mijn hart. Maar omdat ik het in mijn hart draag wil ik ook dat de vrouwen binnen de gemeenschap met respect behandeld worden. Als ik eraan denk hoeveel jonge meiden en vrouwen op dit moment in een positie zitten waarin ze niet hun eigen keuzes kunnen en mogen maken, in angst en verdriet leven, niet de vrijheid hebben om te zijn wie ze in werkelijkheid zijn en het leven hierdoor niet meer zien zitten, dan breekt mijn hart.
Men moet stoppen met de daders een hand boven hun hoofd te houden. Dit gebeurt ook in Nederland, niet alleen in India en in Suriname, zoals ik mensen heb horen beweren. Het is genoeg geweest om excuses te gebruiken om het maar niet over het probleem te hebben en deze te erkennen. De Hindoestaanse gemeenschap moet af van het levensverwoestende fenomeen van 'manai ka boli' (vrij vertaald: wat gaan andere mensen zeggen) die generaties lang binnen de gemeenschap speelt. Dit is een mentaliteit die niet deugt. Hierdoor durven slachtoffers geen vervolgstappen te ondernemen en hulp te zoeken. Zolang de eer en de status van de familie en de gemeenschap maar intact blijft, ten koste van de vrouwen die onderdrukt worden. Klinkt dit logisch? In mijn oren namelijk niet. Een vrouw wordt op deze wijze opnieuw slachtoffer gemaakt. En één meisje of één vrouw die te maken heeft met geweld en onderdrukking is er al één teveel.
Daarom doe ik hierbij een oproep aan alle vrouwen die zich hierin herkennen: Zwijg niet langer!
Ook ik heb op verschillende wijzen te maken gehad met onderdrukking en seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ik weet dat de weg die vrouwen in zo’n situatie moeten afleggen een zeer pijnlijke en eenzame weg is. Het is erg makkelijk om als buitenstaander uitspraken te doen als ‘’laat ze maar aangifte doen’’. Maar ook ik heb nooit aangifte gedaan. Ik gaf mezelf de schuld over alles, totaal misplaatst, maar dat was op dat moment dé waarheid voor mij. Niemand die mij erop wees dat het niet zo was. Ik schaamde mij. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor hoe andere mensen mij zouden zien. Liefde voor mezelf had ik niet en ervaarde ik ook niet in mijn omgeving.
Wat mij geholpen heeft om er weer bovenop te komen is dat ik iemand in vertrouwen had genomen, namelijk een docente van toen. Doordat ik haar in vertrouwen nam, heeft zij ervoor gezorgd dat ik in contact kwam met een maatschappelijk werkster. Hierna veranderde mijn leven positief. Ik vond het contact met mezelf terug en nam stappen die ik niet eerder durfde te zetten. Ik wist niet dat ik de kracht had om deze periode te overwinnen.
Hoe kan je het beste hulp krijgen als je niet iemand in je omgeving hebt die je in vertrouwen kan nemen? Je kan naar de huisarts gaan, die heeft een beroepsgeheim. Dit houdt in dat hij/zij zonder jouw toestemming niet met anderen over jouw situatie mag praten. Je kan ook via www.slachtofferhulp.nl of www.113.nl hulp krijgen.
Hoe moeilijk het ook is, hoe verdrietig en eenzaam je ook voelt, je bent krachtig genoeg om iemand in vertrouwen te nemen. Ik voelde mij in deze periode leeg en het kon mij niks schelen wat er met mijn leven zou gebeuren. Maar ik heb geleerd dat je jezelf tekort doet als je geen hulp vraagt. Of je nou in deze situatie zit door je ouder(s), familie, partner, vrienden of wie dan ook, geef jezelf niet de schuld. Je bent veel meer waard en niemand is het waard dat je je zo voelt. En ook al voelt het wel zo, je bent niet alleen. Je verdient het geluk en je hebt het recht om van jezelf te houden en te zijn wie je wilt zijn. Zwijg niet langer!
Meera Nankoe is eigenaresse van Stage & Stories. Door middel van o.a. podiumkunst kaart zij met haar organisatie maatschappelijke vraagstukken en taboegerelateerde onderwerpen aan.
Zie ook:
Een ode aan Chandrawati, mijn moeder
Kort fragment van Meera bij het radio-programma de Nieuws BV
Waardeert u ons werk? U kunt Republiek Allochtonië steunen en een klein (of groot) bedrag doneren (nu ook via I-deal)
Meer over #genoeg, hindoestanen, huiselijk geweld, vrouwenemancipatie.
