Laf
In opinie door Marija Davidovic op 05-05-2012 | 12:35
Tekst: Marija Davidovic
We zouden eigenlijk naar het voormalig stadsarchief gaan voor de dodenherdenking – wel bekend, die lege plek naast het Sint Jacob. Door fietsperikelen werd het dichter bij huis en we gingen op weg naar Oosterpark. Onderweg stuitten we op een groep mensen die zich hadden verzameld rond een koor. De mooie klanken gaven luister aan het moment en we besloten ons bij de groep aan te sluiten.
Weinig zo mooi om met wildvreemden een gedeelde gedachte, doel te hebben. Het herdenken van mensen wie eerst het meedoen aan de maatschappij en toen zelfs het leven niet gegund was. Omdat ze joods waren, Roma of Sinti of niet voldeden aan het streven naar hypergezonde en krachtige gezinstichters.
Hoewel de dood, zeker in de ontmenselijkende vorm van de holocaust, gruwelijk is, word ik iedere keer het meest gegrepen door de uitsluiting. Je medemensen bepaalde eigenschappen toedichten tot ze geen mensen meer lijken. Dan zijn ze makkelijk buiten te sluiten, niemand die zich met ze kan of durft te identificeren – medeleven kan alleen als je wat van jezelf in de ander herkent.
Twee jongens – van Marokkaanse afkomst? – zaten op een afstand. Evenals de politie, die overigens de petten op hield tijdens de twee minuten stilte. Ze waren er blijkbaar met een doel en de jongens moesten vertrekken. Ze deden niets. Ze waren stil. De afstand tussen de groep en die twee jongens daar, was immens.
De vraag in mijn hoofd ‘bekende raddraaiers?’ weerhield me ervan naar ze toe te lopen: ‘jullie horen erbij, kom er toch bij’. De strenge blikken van de politie had ik moeten weerstaan. Vandaag (h)erkende ik een cliche in die twee jongens. En een in mezelf. Laf. En dat uitgerekend vandaag.
Marija Davidovic is jurist en raadslid namens GroenLinks in Amsterdam-Oost. Dit stuk verscheen eerder op haar blog en is in overleg met de auteur ook op Republiek Allochtonië geplaatst.
foto: ewoud butter/ flickr
Meer over 4 mei, dodenherdenking, marija davidovic, uitsluiting.
